40. | Jestem gotowy, żeby wywołać huragan.

~ 40 ~

Jestem gotowy, żeby wywołać huragan.

Kol po długich minutach, ciągnących się w nieskończoność, wreszcie się obudził. Zaczerpnął powietrza i odruchowo złapał się za nagi tors, po czym zacisnął szczękę, przypominając sobie co było powodem jego nagłego cierpienia.

- Silas – wysyczał przez zęby i gwałtownie wstał.

- Kol! – zawołała natychmiast Bonnie, kiedy tamten zupełnie ją zignorował. – Dokąd idziesz? – zapytała, idąc za nim.

Mikaelson odwrócił się raptownie w kierunku Bennett i złapał ją za ramiona w dość silnym uścisku, przez co dziewczyna wykrzywiła usta w grymasie.

- Puszczaj, Kol, to boli! – krzyknęła zduszonym głosem, próbując się wyrwać, jednak nic z tego.

Szatyn zmrużył oczy, wyraźnie zastanawiając się nad czymś dogłębnie, po czym poluźnił chwyt, aż w końcu w ogóle ją puścił z cichym westchnięciem. Miał wielką ochotę wyżyć się na kimś, ale nie potrafił tego zrobić akurat na Bonnie. W dodatku nie miał pojęcia dlaczego.

- Wciąż nie jesteś wampirem – zmienił zwinnie temat, który z pewnością odciągnie zielonooką od jego problemów.

- I nigdy nim nie zostanę. Ile razy można powtarzać? – zmarszczyła brwi i prychnęła.

Kol przewrócił jedynie oczami i znowu ruszył w stronę wyjścia, żeby jak najszybciej pomścić siebie. Tylko, że… żył. Ciekawe jak to się stało? Nieważne zresztą. Poza tym musiał ukarać Rebekę za to, że bezmyślnie skręciła kark Bonnie. Kiedy szatyn uświadomił sobie, jak głupio to zabrzmiało od razu skarcił sam siebie w głowie. Do cholery, co się z nim stało, że zależało mu na jakieś zwykłej nastolatce?

- Gdzie Ty się wybierasz?! – spytała Bennett podniesionym głosem, zatrzymując go w progu jego pokoju. – Przed chwilą leżałeś nieprzytomny w agonii, a teraz wstajesz i po prostu wychodzisz? – dodała chyba bardziej przejęta niż zdenerwowana za to, że zostawia ją bez żadnej odpowiedzi.

Kol wziął głęboki wdech i przybrał na twarz sztuczny uśmieszek, po czym zwrócił się do Bonnie i, gdy tylko zobaczył jej twarz nie mógł powstrzymać rozbawionego uśmiechu.

- Martwisz się o mnie? – udał zdziwionego, jednak mulatka bardzo dobrze usłyszała, że się z niej nabija.

Zmarszczyła brwi zaskoczona i oburzona jednocześnie. Bo co on sobie myśli?! Przecież to wciąż Kol – pierwotny, nieobliczalny wampir, którego za nic nie chciałaby mieć za wroga. A no i wcale się o niego nie martwiła. WCALE.

- Nie – parsknęła.

Skłamała? Boże, była tylko zaniepokojona co się dzieje, ale nie martwiła się o życie Kola. Niedoczekanie!

- Ale należy mi się parę słów wyjaśnienia – dodała po chwili, robiąc poważną minę, co tylko jeszcze bardziej rozśmieszyło Mikaelsona. – Gdybym była czarownicą nie przeżyłbyś ani jednego dnia w spokoju – powiedziała zdenerwowana i odeszła w kierunku okna.

Pierwotny przechylił głowę na prawo, patrząc jak brunetka idzie szybszym krokiem i staje przed parapetem. Jego uśmiech wciąż nie znikał. Zmaterializował się przy Bennett, zapominając na chwilę o Silasie i innych sprawach nie dotyczących dziewczyny przed nim. Nie dotykali się, jednak Kol wyczuł w powietrzu, jak Bonnie zadrżała, kiedy zbliżył się do niej na kilka centymetrów i prawie że dotknął wargami jej ucha.

- Chciałbym to zobaczyć – wymruczał, na co zielonooka zadrżała raz jeszcze i uniosła lekko głowę, jakby starała się ukryć swoje onieśmielenie.

Czuła jego oddech na swoim policzku, co świadczyło tylko o tym, że znajduje się za blisko. W dodatku zdawała sobie sprawę, jak to na nią działa. Próbowała zgrywać niewzruszoną, jednak pod czujnym okiem pierwotnego przestawało mieć to jakiekolwiek znaczenie.

Kol postawił wszystko na jedną kartę, nie mogąc wytrzymać tego, że stoi przy nim Bonnie, a ten w ogóle nic nie robi. Złapał jej wątłe ramiona i delikatnym, acz stanowczym ruchem odwrócił ją do siebie. Oddech brunetki natychmiast przyspieszył z adrenaliny, co uparcie starała się zatuszować przybierając poważną i zaciętą minę.

Nagle zaczęła pożądać jego dotyku, ust, głupiego i wrednego uśmieszku tak typowego dla niego. NIE! Bonnie pragnęła go całego. Fala gorąca przeszła przez jej ciało, kiedy tylko zsunął dłonie po ramionach dziewczyny i ledwo widocznie, ale cholernie zmysłowo uniósł kąciki ust.

Bez słowa, w tej samej sekundzie połączyli swoje wargi, jakby potrafili komunikować się za pomocą myśli. Mikaelson chwycił Bonnie za pośladki i przeniósł na parapet, a ta położyła dłonie na jego szyi i przyciągnęła go tak blisko, jak tylko było to możliwe, oplatając nogami jego biodra.

Nie było żadnych niedomówień ani wątpliwości, obydwoje chcieli tego samego równie mocno. Przestały mieć znaczenie wszystkie inne problemy, nie docierało do nich nic poza wzajemnym dotykiem. Wampir wręcz parzył brunetkę każdym muśnięciem jej, i tak, rozpalonego do granic możliwości ciała.

Pogrążenie w namiętnym i dzikim pocałunku, nie dostrzegli kiedy i jak znaleźli się na łóżku. Bonnie leżała na plecach, ulegając czułościom szatyna, a Kol zawisł nad nią i całował wszystkie dostępne miejsca, starając się nie pominąć ani jednego.

Sekundę potem najmłodszy Mikaelson pozbył dziewczynę bluzki, uznając że cholernie przeszkadza i rozrywając ją na pół. Zaczął wędrówkę wzdłuż tułowia Bennett.

Wkrótce wrócił do warg Bonnie i ponownie zatracili się do reszty, nie panując już nad żadnym swoim ruchem, gestem, czy też słowem.

Katherine wróciła do domu i, kiedy tylko otworzyła drzwi, ujrzała zdenerwowanego Elijahę, czekającego na specjalną okazję, żeby dokonać zemsty. Ukradkiem wytarła resztki krwi na jej dłoni o czarne spodnie i podeszła szybko do Mikaelsona.

- Obudziłeś się – powiedziała z uniesionymi kącikami ust, a pierwotny spojrzał na nią jakby wyrwany z jakiegoś transu.

- Muszę pomóc mojemu rodzeństwu – oznajmił stanowczym i poważnym tonem, żwawym krokiem kierując się do kuchni.

- Pomogę Ci – zaproponowała od razu i dostała od Elijahy delikatny uśmiech oraz wdzięczność w jego oczach.

W międzyczasie złapał za komórkę, leżącą na blacie i wybrał numer do swojego brata.

- Elijah – usłyszał wściekły głos Klausa, który nawet nie bawił się w maskowanie negatywnych uczuć wewnątrz niego.

- Gdzie jesteś? – zapytał bez żadnych ceregieli, chcąc jak najszybciej dorwać się do Silasa.

- Na obrzeżach miasta. Najwidoczniej wszystko ucichło – rzucił niby to spokojnie, jednak dalej kłębił się w nim jeden, ogromny niepokój.

Martwił się o swoją siostrę i o Caroline, którą puścił samą do paszczy lwa. W głowie dalej został mu ich pocałunek, który zapewne zostanie już tam na zawsze. Niestety wiedział też, że to mogło być spowodowane ich „ostatnim spotkaniem”, jak to nazwała panna Forbes.

- Na razie. To cisza przed burzą – odparł Elijah, na co Niklaus uśmiechnął się sarkastycznie i arogancko.

- Jestem gotowy, żeby wywołać huragan – dodał pewny siebie i rozłączył się, odkładając telefon do kieszeni.

Resztę drogi przebiegł wampirzym tempem.

Najstarszy Mikaelson zerknął na Katerinę, patrzącą na niego z uwagą i uniesionymi brwiami. Nachylił się nad nią i musnął jej czoło z wielką troską, którą posiadał do tej dziewczyny. Posłał jeszcze subtelny uśmieszek, ledwo widoczny i ruszył w stronę wyjścia.

Katherine podniosła wyżej kąciki ust i szybko dołączyła do Elijahy. Za nic nie mogła go stracić, nie teraz, kiedy zaczynało się układać. O śmierci Hayley nie dowie się za prędko, oj nie.

- Zostaw mnie w spokoju! – krzyk blondynki rozniósł się echem po ścianach budynków i wracał do nich. – Czego ode mnie oczekujesz, Davina?! – Elizabeth spojrzała na szatynkę z niedowierzaniem i wyrzutem. – Mam rzucić się wam na szyję za zabicie Van, huh?! A może wysłać podarunek? Najlepiej jej serce! – krzyczała, nie mogąc powstrzymać coraz bardziej dławiących i zalewających jej twarz łez.

Dwa centymetry nad jej rękoma unosiło się martwe ciało Carter. Używała magii, choć wiedziała, jakie to może być teraz niebezpieczne. Była rozżalona i wściekła, co mogło równać się dziesiątkom, a nawet setkom przypadkowych ofiar. Wystarczył jeden cholerny ruch ręki i bam. Nie ma. Życie ludzkie było strasznie kruche.

- Dobrze wiesz, że tak musiało być, Liz! To tylko efekt uboczny! – zrównała się tonem głosu do blondynki tak samo zezłoszczona jak Elizabeth.

- Tylko dlaczego tym efektem ubocznym musiała zostać akurat ona? – zapytała cicho i przełknęła ślinę. – Równie dobrze mogłam to być JA – Liz wciągnęła powietrze do płuc, próbując nie wybuchnąć płaczem. Davina patrzyła na siostrę ze zdziwieniem. – Gdybym tylko zabiła Silasa… – spauzowała, ponieważ gula w gardle nie pozwalała jej powiedzieć więcej.

- Nie obwiniaj się o to, Liz – szatynka podeszła bliżej do czarownicy.

- To nasz koniec, Dav – przerwała jej, kiedy tamta chciała coś powiedzieć. – Jesteśmy zupełnie różne, nie chcę udawać, że jest świetnie, kiedy wcale tak nie jest – pokręciła głową i westchnęła. – Możesz mnie nienawidzić. Niech będzie. Ale nie potrafię żyć w kłamstwie i mówić wszystkim, że to wszystko wcale mnie nie obchodzi – oznajmiła, po czym odwróciła się w nieznaną nikomu drogę i ruszyła szybszym krokiem.

Davina nie mogła zrozumieć, dlaczego Liz tak bardzo zależało na tej egoistycznej wampirzycy, skoro jedyne co dla niej zrobiła to obraziła ją setki razy i przyjechała do Nowego Orleanu z nią. Szatynka nie miała pojęcia na co liczyła Elizabeth, ale zrobiło jej się żal dziewczyny. Nie chciała nienawidzić blondynki, chciała ją poznać, w końcu to była jej siostra, której nigdy nie miała okazji spotkać. A teraz? Kiedy znalazła członka swojej zaginionej rodziny, nie potrafiła zrezygnować ot tak. Davina podbiegła do blondynki i zatrzymała ją, chwytając za ramię.

- Nie chcę Cię nienawidzić, Liz – powiedziała cicho, prawie że szeptem, patrząc na mokrą od łez twarz dziewczyny. – Jesteś najbliższą mi rodziną – rzuciła już pewniej z nikłym uśmiechem. – Jesteś moją siostrą – dodała, na co Elizabeth zamrugała oczami zdziwiona słowami szatynki.

W głębi serca cieszyła się, że Dav nie odwróciła się od niej i nie znienawidziła jej. Potrzebowała jej. Blondynka odwzajemniła uśmiech i głową wskazała, że muszą iść.

Rebekah zachłysnęła się powietrzem i rozejrzała się wokół niespokojnie. Silas ją zabił, prawda? Jakoś nie przypominało jej to drugiej strony. Wzięła głęboki wdech i dopiero teraz zauważyła Stefana klęczącego przy Caroline, która pozostawała nieprzytomna.

Salvatore zerknął w kierunku Mikaelson, słysząc że już się przebudziła. Bardzo chciał posłać jej jakiś podnoszący na duchu uśmiech, ale jedyne co mu wyszło to krzywy grymas.

- Wszystko w porządku? – zapytał z troską, jednak nie ruszył się z miejsca, dalej trzymając Forbes na swoich własnych kolanach.

Bekah odchrząknęła, jakby to miało pomóc w pozbyciu się wyimaginowanej przeszkody w gardle. Nie pomogło.

- Tak – odparła lakonicznie i zdała sobie sprawę, że jej głos był strasznie zachrypnięty, więc ponownie zakaszlała, po czym podniosła się na równe nogi i podeszła bliżej nich. – Gdzie jest Silas? – spytała, uzyskując w myślach prawdziwe obrazy zmieszane z tymi, które wytwarzał jad wilkołaka.

- Nie mam pojęcia. Złamał mi kark – odpowiedział i wrócił smutnym wzrokiem na przyjaciółkę. – Obudziłem się jakieś pięć minut temu.

Rebekah zamrugała ze współczuciem patrząc na blondynkę z rozwalonymi włosami. Czuła się głupio, w dodatku miała wyrzuty sumienia. Stefan dbał o nią cały czas, nawet stanął w jej obronie, a ona zabiła Bonnie i nie powiedziała mu tego. Właściwie nie wiedziała, czego tak bardzo się boi. W końcu robiła wiele straszniejszych rzeczy. Mimo wszystko było jej wstyd.

Ciszę przerwał Niklaus, który zjawił się w jednej sekundzie obok nich. Najpierw zwrócił uwagę na Rebekę, a ta zmrużyła oczy. Nie wiedziała w jakim humorze jest Klaus. Mógł ją zasztyletować, złamać kark albo przytulić. Mógł też wybuchnąć gniewem za to, że dała sobie wbić kołek, jednak raczej ona powinna to zrobić. W końcu Nik nie dał im swojej krwi, przez co spowolnił ich i mieli nietrzeźwe umysły.

Ale Klaus nie odezwał się wcale, co zdziwiło blondynkę. Jego spojrzenie było mieszanką wszelkich uczuć i Bekah nie miała pojęcia, które najbardziej oddaje to, co Niklaus rzeczywiście teraz czuje. Mikaelson przeniósł wzrok na Stefana i Caroline, po czym jego mina natychmiast się zmieniła.

- Co się stało Caroline? – zapytał, próbując brzmieć obojętnie, jednak słychać było, że boi się o Forbes.

- Nie wiem – odparł Salvatore, czym zirytował Hybrydę.

Klaus zacisnął zęby i zastanowił się nad jedną istotną rzeczy – gdzie jest Silas? Powinien tu być. Na pewno nie odszedłby, kiedy miał pod ręką prawie że martwą pierwotną. A o to mu chodziło. Zabić pierwotnych. Więc gdzie niby poszedł? A może ktoś go porwał? Może ktoś jeszcze tutaj był i to on zrobił coś Caroline, a nie nieśmiertelny?

Odpowiedź miała przyjść zaraz, bo Klaus ujrzał, jak powieki młodej wampirzyc drgają. Wyglądała marnie, mimo że na zewnątrz nie miała żadnych obrażeń i wydawało się, jakby po prostu zasnęła. 

- Caroline – zawołał przejęty Stefan, dostrzegając to samo co Nik. Nie wahając się ani chwili dłużej, nadgryzł swój nadgarstek i przyłożył go do ust blondynki. – Wszystko będzie dobrze – dodał na słowa otuchy i już moment później poczuł, jak Forbes wgryza się w rękę i zaczyna pomału pić.

Nagle Care oderwała się od Salvatora i posłała mu wdzięczny uśmiech, czując się już o niebo lepiej, jednak jej organy dalej pozostawały w nienaturalnej postaci. Powoli powinna dojść do siebie.

- Dzięki – powiedziała cicho.

Caroline odzyskała znaczną część energii i podniosła się na swoich łokciach, rozglądając uważnie wokół, jakby dostała nagłego olśnienia, jakby przypomniała sobie wszystko z wczorajszej nocy. Zauważyła jeszcze Rebekę i Klausa, którego wolałaby spotkać później niż wcześniej. Wzięła głęboki wdech i z powrotem zatrzymała wzrok na młodszym Salvatorze. Widziała w jego oczach, jak i w oczach wszystkich, że chcą wiedzieć, co się tutaj stało.

- Zabiłam go – wyszeptała i zmarszczyła brwi, kątem oka sprawdzając ich reakcje. Wszyscy byli równie zdziwieni. – Przybiegłam tutaj, powiedziałam o jedno słowo za dużo i zabrałam kołek, podczas chwili jego nieuwagi. Potem uciekłam i po chwili wróciłam, zaskakując go. Nie miał czasu na obronę – wyjaśniła zaszłą sytuację, po czym spojrzała w niewidoczny punkt przed sobą.

Zdawała sobie sprawę, że postąpiła dobrze, jednak rozpacz tej blondynki nie dawała jej spokoju. Zabiła nie tylko Silasa, ale także czyjąś bliską osobę. 

- Więc gdzie on jest, Caroline? – głos zniecierpliwionego Klausa doszedł do niej jak zza mgły, jednak zamrugała oczami i spojrzała na niego.

- Przyszły jakieś dwie dziewczyny. Jedna z nich podniosła mnie do góry na kilka metrów, a potem ścisnęła jak butelkę. Straciłam przytomność – odpowiedziała i przełknęła ślinę.

Stefan widział, że dziewczyna jest w rozsypce, dlatego bez żadnego słowa przytulił ją do siebie. Nie miał pojęcia czemu tak bardzo się tym przejęła. W końcu zrobiła coś dobrego – zabiła Silasa – najniebezpieczniejszego wroga.

Elijah otworzył drzwi i przed sobą zobaczył Elenę, a zaraz za nią Damona i Jeremiego. Katherine zmierzyła ich posępnym wzrokiem, dziwiąc się, że Marcel puścił ich wolno i jeszcze żyją. A już miała nadzieję, że więcej ich nie zobaczy. Albo zobaczy, ale martwych. Cóż, przeliczyła się. Miała ochotę powiedzieć coś na ten temat, jednak nie zdążyła. Damon przez ułamek sekundy znalazł się przy niej i przydusił ją do ściany za szyję.

- Czyżby zżerało Cię poczucie winy, Katherine? – brunet warknął arogancko, używając całej siły na niej.

- Puszczaj mnie, Damon – wykrztusiła, próbując wyrwać się z uścisku wampira.

W jednej chwili niebieskooki poczuł na swoim przedramieniu silną rękę pierwotnego, który niemalże mu ją zgniótł, wyginając ją pod dziwnym kątem. W oczach Elijahy błyskały iskierki złości. Nigdy nie pałał wielką sympatią w kierunku starszego Salvatora.

- Zostaw ją, chyba, że chcesz, żebyśmy policzyli się na osobności – powiedział, o dziwo, spokojnie i odepchnął bruneta od dziewczyny na jeden metr.

- Wolałbym załatwić to na osobności z nią – Damon wysyczał jadowicie w stronę Pierce, która prychnęła i założyła ręce na piersiach, dobrze wiedząc, że nic jej nie grozi.

- Przykro mi, ale nie doczekasz się – mruknęła i uśmiechnęła się z wyższością.

Znowu miała nad nimi władzę. Była, można powiedzieć, nietykalna. Dzięki pierwotnemu.

Elena wzięła głęboki wdech, chcąc wtrącić się i jak najszybciej odciągnąć Salvatora od pomysłu zabicia Katherine. Nie miał szans i taka była prawda. A Gilbert nie miała zamiaru obserwować, jak Elijah wyrywa mu zgrabnym ruchem serce. Każdy wiedział, że najstarszy Mikaelson był w tym niepokonany, jakby ćwiczył setki lat. I z pewnością to robił.

- Jaki jest powód waszej wizyty? – spytał Elijah i podniósł brwi w lekkim zainteresowaniu.

Niby patrzył na Elenę, ale kątem oka spoglądał na Damona i pilnował go, żeby ten nie rzucił się na Katerinę. Nie chciał, żeby coś jej się stało. Dopiero co ułożyło się między nimi, a właściwie – Petrova przyznała się do jej uczuć i nie chciał tego zaprzepaścić. Bał się ją stracić.

- Musimy znaleźć Caroline i Bonnie. Z tego, co powiedziała nam Katherine są w Nowym Orleanie – wytłumaczyła szatynka z troską w głosie.

Pragnęła wreszcie zobaczyć swoje przyjaciółki i razem z nimi zwiać z tego miejsca do spokojnego Mystic Falls. Żeby wszystko było, jak dawniej. Babskie wieczory, Mystic Grill. Tam było ich miejsce.

- Caroline – wyszeptał zdenerwowany Elijahy, co zaskoczyło Elenę oraz Jeremiego, bo Damon nie za bardzo przejmował się, o czym teraz rozmawiają. – Tak, była tutaj – dodał chłodno.

- Mówiłam Wam – włączyła się Pierce z ironicznym uśmieszkiem.

- To prawda? Wyłączyła uczucia? – spytała zaniepokojona Gilbert, na co pierwotny przytaknął. Jak ja kiedyś.

- Już wróciła do siebie – zapewnił Mikaelson, a Elena odetchnęła z ulgą w duchu. – Ale przedtem zdążyła namieszać.

- Jak to Blondie – wrzucił swoje trzy grosze Salvatore, nie odrywając wzroku od Katherine, która teraz zmierzyła go wzrokiem.

- Bonnie jest u góry, ale sądzę, że wolałaby zostać teraz sama – oznajmił, ignorując całkowicie słowa bruneta.

Na te słowa Petrova podniosła kąciki ust sarkastycznie. Ja słyszę co innego, prychnęła w myślach. Szkoda, że nikt inny nie zwracał na to uwagi. Mogłoby być całkiem śmiesznie, gdyby ktoś nakrył BonBon w łóżku razem z jednym z pierwotnych. Chyba dostaliby zawału.

- Teraz wybaczcie, spieszymy się – powiedział szybko Elijah i przepuścił Kath w drzwiach.

Katerina z uśmiechem na ustach wyszła, ani na chwilę nie zrywając kontaktu wzrokowego z Eleną. Za chwilę przeniosła wzrok na młodszego brata Gilbert, który zdawał się być nieobecny w tej rozmowie, jak i zresztą w ogóle. Razem z Elijahą rozpłynęli się w powietrzu.

Marcel wszedł do baru, w którym ostatnio był kilka dni temu. Po niedawnych zdarzeniach nie mógł tutaj nie przyjść. Czuł się pewnego rodzaju odpowiedzialny za wszystkie wampiry, które żyły w Nowym Orleanie i musiał im powiedzieć o teraźniejszej sytuacji w mieście.

Niemal wszyscy spojrzeli w jego kierunku i zaciekawieni wpatrywali się w Gerarda, czekając co powie albo zrobi. Diego jako pierwszy podszedł do ciemnoskórego z kamienną twarzą.

- Jak tam zemsta? – spytał bez krzty emocji z wyczuwalną nutą sarkazmu.

Cóż, Diego nie wiedział, czy martwić się, czy może raczej zdenerwować. Nie widział Marcela od jakiegoś czasu i nie dawał żadnych oznak życia. Wiadomo było tylko to, że chce się zemścić. Gerard zmrużył lekko oczy.

- Odłożyłem to na później. Mam gorsze wieści – powiedział. – Do naszego miasta przybył jakiś tam Silas, nieśmiertelny – zwrócił się do wszystkich wampirów w pomieszczeniu, którzy uważnie go słuchali. – Połączył Pierwotnych, a jak wiadomo obowiązuje nas linia krwi. Jeśli Pierwotni zginą, my razem z nimi – w tłumie słychać było oburzenie, zaskoczenie i chęć do walki. – Na szczęście już nie żyje. Tylko, że jedna wiedźma chce go przywrócić – wyjaśnił, otrzymując różne reakcje z każdej strony. – Chyba nie chcecie umrzeć w najbliższym czasie, prawda? – na te słowa wampiry stanowczo zaprzeczyły.

Bo kto chciałby umrzeć tak wcześnie? Szczególnie jeśli świat miał tyle do zaoferowania. Nowy Orlean był ich domem, nie zamierzali oddać go jakiemuś Silasowi, co to miał kaprys wybicia wszystkich wampirów. Co to, to nie.

- Co zamierzasz zrobić, Marcel? – zapytał ciekawy Diego i podniósł lekko brwi.

Gerard uśmiechnął się przebiegle.

- Zabijemy ją – powiedział donośnie, uzyskując pomruki zadowolenia.

- To nie powinno się zdarzyć – wyszeptała Bonnie zakłopotana tym, że właśnie przeżyła najgorętszy seks w swoim życiu z Kolem.

Matko Boska, z Kolem! Jak ona mogła mu ulec? Pewnie to przez hormony przemiany. Na pewno! W innym wypadku nie zrobiłaby tego… prawda? Po prostu nie myślała trzeźwo i tyle.

Leżeli obok siebie, przykryci jedynie cienką kołdrą. Oboje byli wpatrzeni w sufit. Mikaelson uśmiechał się przez cały czas pod nosem.

- Ja twierdzę inaczej – rzucił, przez co Bennett posłała mu mordercze spojrzenie. – Nie przesadzaj, nie było tak źle – roześmiał się widząc minę brunetki.

Zielonooka zarumieniła się jeszcze bardziej niż dotychczas i westchnęła cicho, naciągając mocniej kołdrę na siebie, żeby zasłonić całe ciało. Przymknęła oczy. Tak, to był najbardziej udany seks i najgorsze w tym wszystkim jest to, że wcale nie czuła się winna. Wręcz przeciwnie! Odczuwała cholerne spełnienie. Wreszcie zrobiła coś dla siebie, nie patrząc na nikogo innego, pomimo zmieszania była szczęśliwa tutaj, w łóżku z Kolem. Jakkolwiek głupio to brzmiało.

Kol z uśmiechem wspominał to, co przed chwilą między nimi zaszło. Musiał przyznać, że jak na byłego truposza Bonnie była całkiem niezła w TYCH sprawach. Chyba żadna kobieta nie doprowadziła Pierwotnego do takiego stanu, że ledwo co myślał nad tym co robi.

- Musimy kiedyś to powtórzyć – odezwał się nagle szatyn, przerywając ciszę.

- Chyba po moim trupie – prychnęła i usiadła zirytowana przez wampira.

- To da się załatwić – wzruszył ramionami z głupim uśmieszkiem.

- Bardzo śmieszne – warknęła i wywróciła oczami.

Mikaelson po raz kolejny zaśmiał się radośnie, jakby co najmniej opowiedziano mu najzabawniejszy kawał. Uwielbiał droczyć się z Bennett, to była jedna z jego najfajniejszych rozrywek. Zaraz po gonieniu i zjadaniu swoich ofiar.

- Przez Ciebie zapomniałem o Silasie – powiedział i wsunął na siebie bokserki i spodnie.

- To Twoja wina – rzuciła oskarżycielskim tonem, nie mogąc oprzeć się, żeby spojrzeć w jego stronę.

Kol znowu uśmiechnął się, zauważając ukradkowe spojrzenie zielonookiej, po czym naciągnął na siebie koszulkę i odwrócił się do Bonnie.

- Mów, co chcesz – dodał rozbawiony i ruszył w kierunku wyjścia z pokoju.

Brunetka wzięła głęboki wdech, podejmując w duchu najważniejszą decyzję, która odmieni jej życie na zawsze. Dosłownie.

- Zrobię to – mruknęła cicho, jednak na tyle głośno, aby Kol usłyszał.

Mikaelson zatrzymał się zdziwiony słowami mulatki i zwrócił w jej stronę. Zmarszczył brwi, szczerze nie dowierzając. Oczywiście, nie przyjmował do wiadomości innej opcji niż Bonnie-wampir, ale to, że nie musiał robić tego na siłę to było zupełnie coś innego.

- Przyniosę więcej – uniósł kąciki ust, na nowo wyrzucając Silasa z głowy i zwracając całą uwagę na Bonnie.

Zniknął, a brunetka zastanowiła się raz jeszcze, czy dobrze postępuje. Nie, nie chciała umrzeć. Nie potrafiła. Nie teraz. 

***

Heeeej! Jako, że ostatnio musieliście czekać aż do 23 (przepraszam, Julio i mam nadzieję, że jednak się wyspałaś :p), to teraz dodaję wcześniej. :D Taaak, wielka scena Kennett miała już miejsce. Cóż mogę dodać? Nie wydaję mi się, żeby to było za wcześnie ani niestosownie do sytuacji, czy czegoś takiego. Po prostu się stało. Różne rzeczy się dzieją pod wpływem emocji, no i proszę, oni se trochę zaszaleli :p 

Julio, ja też nie lubię zbyt przesłodzonych scen i wydaję mi się, że nawet nie potrafię ich pisać i chyba jest ich mało w tym opowiadaniu. A może nie, sama nie wiem. xD Takie odnoszę wrażenie, kiedy przelatuję rozdziały. :p

Zuzu, wiem, że Vanjah nie była zbyt dobra dla swej rodzinki, ale przemiana w wampira zmieniła kompletnie jej życie. Tak, tak, chyba nikt jej nie lubił (oprócz mnie hahah) i nie mam nic do tego. Według mnie Liz jest straasznie dziwna, jest zmienna, raz jest taka, potem taka, ech. No nic. :D

Natalia, no Silas też był tą złą postacią. Ja go zawsze uwielbiałam! xD A co do Deleny to nie jestem jej fanką. Ani jej, ani Steleny. Czemu? Odpowiedź jest zadziwiająco prosto - ELENA. Chociaż o dziwo powiem, że dwie sceny z nimi w roli głównej mnie wzruszyły. W serialu. :p I dlatego się na nich nie skupiam. Wolę skupiać się na związkach pierwotnych z innymi, bo te pary wprost uwielbiam! :D

I Anonimie, powiem szczerze, że śmierć Hayley szykowałam od samego początku. I przyznaję, że kiedy przestała mi być potrzebna - po prostu się jej pozbyłam. :p Aj tam dziecko. Dziecko nic nie wniosłoby do tego opowiadania, serio. Jedynie by zawadzało. Ale na pocieszenie (?) dodam, że postać Hayley jeszcze się pojawi. Tak na chwilę. :p

Dziękuję za komentarze i za wszystko, co dla mnie robicie (czy coś). Jesteście kochanii! <3 

Pozdrawiam więc, życzę kosmicznych przygód, wspaniałej pogody, udanych wakacji, ciepłych romansów, cudownych chwil z ludźmi i innych rzeczy. <3

love, love, love,

ArtisticSmile. <3

PS. Zapomniałabym dodać! Dziękuję za przeżyte wspólnie 40 rozdziałów! <3 Uwielbiam Was! Do napisania. <3