16. | Twoje problemy nie mogą być gorsze od moich.

~ 16 ~

Twoje problemy nie mogą być gorsze od moich.

Minęły dwa dni odkąd zniknęła Bonnie i poszukiwania wcale nie szły dobrze. Dziewczyna mogła być wszędzie, ale na razie nie było jej nigdzie. Wiele razy Jeremy mówił jej o możliwości zlokalizowania Bennett przez najzwyczajniejsze zaklęcie, jednak Liz zbywała go za każdym razem, mówiąc że nie ma żadnej jej rzeczy, która pomogłaby w wykonaniu tego. Elizabeth i tak była zła na siebie, że zamiast od razu zainterweniować magią ona postanowiła posłuchać Vanjah. I dopiero w ostatniej chwili zdobyła się na to, żeby pomóc Bonnie, jednocześnie informując o tym wampirzycę. Nie spodziewała się jednak, że Vanjah powie to Mikaelsonowi. 

Mimo wszystko Carter najbardziej zainteresowała się właśnie Vanjah. Chciała wiedzieć o niej więcej niż sam fakt, że kiedyś była czarownicą i jest możliwie z nią związana więzami krwi. Aż trudno było jej uwierzyć, że tuż przed nią stała jej praprababcia, która w dodatku jest wampirem.  Babcia Liz - Cheyenne nigdy nie wspominała o swojej babci, jedynie o mamie. O Haylieneh wiedziała bardzo dużo, zawsze ciekawiły ją opowieści o matce Cheyenne, ale zawsze chciała dowiedzieć się czegoś o matce Haylieneh. Jednak babcia Elizabeth nie mówiła o niej za wiele. Tylko tyle, że zniknęła, kiedy Haylieneh była mała i dziewczynka wychowywała się z ojcem. Liz chciałaby dowiedzieć się jeszcze tylu rzeczy, jednak równo z ukończoną przez nią osiemnastką i ze śmiercią jej matki wyprowadziła się od babci, zaczynając "nowe" życie. Od tamtego momentu działo się bardzo dużo w jej życiu. Od nowej szkoły do zostania czarownicą. Przez wszystkie nowe rzeczy musiała przejść sama, ponieważ trudno było jej znowu spotkać się z babcią i przypominać sobie o swojej mamie. Postanowiła i tak pozostało.

Blondynka westchnęła i spojrzała na Jeremiego, chcąc odgonić od siebie myśli o zmarłej mamie. Mimo nie zbyt miłej sytuacji, cieszyła się przebywaniem z młodszym Gilbertem. Lubiła z nim rozmawiać, rozmowa z Jeremim przychodziła jej nadzwyczaj naturalnie i bardzo ją cieszyła za każdym razem, nawet jeśli rozmawiali krótko. 

- Znajdziemy ją - chciała go pocieszyć.

- Musimy - odparł zdeterminowany i westchnął. - Naprawdę nie mogłabyś użyć zaklęcia lokalizującego? - spytał wręcz błagalnym głosem. 

- Przykro mi, Jer - zmarszczyła delikatnie. - Chciałabym, ale nie mogę.

- Spróbuj - zachęcał dalej, stając w miejscu, a za nim Liz. - Przywróciłaś życie Bonnie, na pewno to nic takiego po prostu ją odnaleźć - chwycił jej ramiona, przekonując do własnego zdania.

Cóż, nie było to dla niego tajemnicą, że Elizabeth miała potężną moc i wątpił, żeby jakiekolwiek zaklęcie sprawiło jej trudność.

Przez plecy Carter przeleciały dreszcze i nie mogła powstrzymać się od zerknięcia na jego usta. Otrząsnęła się szybko w głowie, karcąc się za te niedorzeczne myśli i uniosła wzrok wyżej. Tak bardzo chciała zostać w tej pozycji, tak wielką sprawiało jej to przyjemność, że przez chwilę nie umiała się odezwać. Najzwyczajniej w świecie odebrało jej mowę. Według niej zachowywała się idiotycznie, jak zauroczona nastolatka i wolała, żeby nikt nie zauważył jej stanu, a już szczególnie Jeremy. 

- Mogę spróbować - zgodziła się, tym samym wracając myślami z powrotem.

Poszli do sklepu papierniczego, w którym kupili mapę Las Vegas i zniknęli w ustronnym miejscu, żeby nikt ich nie zauważył. Padło na starą kamienicę. Blondynka rozłożyła mapę przed sobą na podłodze i wyciągnęła ręce nad mapę. Wszystkie swoje myśli skupiła na pannie Bennett i starała się myśleć tylko o niej, co było trudne ze względu na siedzącego tuż obok niej szatyna. Postanowiła jednak, że zignoruje go na ten czas i zajmie się swoją rolą. W końcu to ona pozwoliła Kolu zabrać Bonnie i musiała to naprawić. 

Jeremy z uwagą obserwował poczynania Elizabeth, która zdawała się nic nie robić, jednak po chwili zobaczył jak papier zaczyna jakby... wsiąkać? Kurczył się do momentu, kiedy z gardła Carter wydobył się głuchy krzyk. Czarownica przerwała czynność, łapiąc się za głowę i ściskając mocno powieki. Gilbert nie bardzo wiedząc o co chodzi zaczął potrząsać dziewczyną, która w dalszym ciągu nie kontaktowała ze światem zewnętrznym. 

Przez głowę blondynki przeleciało kilkanaście obrazów tej samej dziewczyny, która klęczała nad czymś wypowiadając zaklęcie, chwilę potem rozpalił się ogień, a szatynka wciąż usilnie próbowała coś zdziałać zaklęciem. Elizabeth miewała takie "chwile" i z każdym kolejnym razem ból głowy był coraz silniejszy. A zawsze widziała jakieś kobiety uprawiające magię. 
Teraz na końcu zobaczyła zupełnie coś innego. Brunetka niespokojnie kręciła się na łóżku, a potem zaczęła coś rysować na płótnie. Liz prawie nie widziała jej twarzy, jednak musiała w jakiś sposób dowiedzieć się kim ona jest, żeby przerwać napady różnych obrazów. Po ostatniej scenie upadła na ziemię i zemdlała.

- Liz! - krzyknął brązowooki z zaniepokojeniem i ujął twarz blondynki w dłonie, lekko ją poklepując. - Obudź się - mamrotał pod nosem, próbując coś zdziałać, ale nic nie dawało takich efektów jakich się spodziewał.

- Katerina! – zawołał Elijah, nagle podnosząc się z miejsca.

- Elijah, w końcu odebrałeś – szatynka powiedziała z ulgą w głosie i odeszła od dwóch nieproszonych gości. – Gdzie jesteś? – spytała od razu.

- W Mystic Falls – odparł szybko i, kiedy miał już się tłumaczyć z wyjazdu, Pierce mu przerwała.

- Co ty do cholery robisz w Mystic Falls? – dziewczyna nie ukrywała swojej złości.

Była wściekła, że najstarszy Mikaelson postanowił wyjechać, nie powiadamiając jej przedtem i zostawiając ją samą. W dodatku nie było go, kiedy najbardziej go potrzebowała.

- Pojechaliśmy szukać Silasa – ciemnooka uniosła brwi ze zdziwienia, słysząc to, co powiedział właśnie Elijah – ale teraz to nieważne. Wszystko w porządku? – zapytał troskliwym głosem.

Był zły na siebie, że wyjechał całkowicie zapominając o człowieczej Katherine. Nawet bał się spytać, czy nadal jest człowiekiem, czy może już przemieniła się w wampira. Wtedy nie wybaczyłby sobie tego do końca jego wiecznego życia.

- Żartujesz, prawda? – dziewczyna oburzona prychnęła. – Nic nie jest w porządku! – krzyknęła zdenerwowana. – Mam dwa wampiry na karku w tym moją gorszą podróbkę i - postanowiła nie dokończyć tego zdania, natychmiast zmieniając temat. – Mówiłeś, że Silas jest teraz skamieliną niezdolną do życia. Co on niby miałby robić w tej dziurze? – Petrova niespokojnie przechadzała się po pomieszczeniu z tyłu domu.

Pierwotny coś do niej powiedział, ale dziewczyna bardziej zainteresowała się ciszą w reszcie willi. Pierwszą myślą było to, że w końcu się stąd wynieśli, jednak po chwili słysząc kroki zaniepokoiła się lekko.

- Katherine! – usłyszała z drugiego końca domu wołanie znanego jej głosu.

Szatynka nagle zesztywniała, wciąż trzymając słuchawkę przy uchu, w której panowała chwilowa cisza. Elijah po drugiej stronie zacisnął zęby.

- Uciekaj – powiedział Mikaelson.

- Co? – spytała zdziwiona Pierce, nie skupiając się na słowach szatyna.

- Mówię Ci - uciekaj! – rzucił donośniej.

Katherine bez żadnych zbędnych pytań zrobiła to, co Pierwotny kazał, bo mu ufała, mimo wszystko. Skierowała się do tylnych drzwi, a w jej ręce ciągle spoczywał telefon przyłożony do prawego ucha. Zaraz jednak go zrzuciła, odbijając się od czyjegoś ciała. Przed sobą widziała Stefana Salvatora. Zmarszczyła brwi, przyglądając się mu. Naprawdę niemożliwe, żeby Elijah kazał jej uciekać przed Stefanem. Z komórki wydobywały się jakieś krzyki, zapewne Elijah, ale po chwili nie było ich słychać, bo „Stefan” zgniótł go swoją nogą.

- Nie będzie Ci już potrzebny – uśmiechnął się lekko złowieszczo i, nim szatynka zdążyła mrugnąć, blondyn złapał ją w mocnym uścisku, zabierając gdzieś wampirzym tempem.

- Cholera! – warknął Elijah, rzucając komórką o ścianę i przewracając stół z ogromną siłą.

W kuchni zjawiła się jedynie Rebekah zaniepokojona zachowaniem jej starszego brata. Nigdy wcześniej nie poniosło go aż tak. Podeszła do szatyna, kładąc mu rękę na ramieniu, czym chciała go trochę uspokoić i mniej więcej udało jej się to.

- Co się stało? – spytała zmartwiona.

- Silas jest w Nowym Orleanie i teraz ma Katerinę – wziął głęboki wdech i spojrzał w oczy blondynki. – Muszę tam jechać – rzucił stanowczo, kierując się do wyjścia.

- Jadę z Tobą – zaoferowała niebieskooka i podążyła za bratem. – Zostań z nimi – powiedziała do Niklausa, który przysłuchiwał się całej rozmowie z kanapy w salonie.

Rebekah cieszyła się, że nie musiała znowu zajmować się Forbes i, że będzie mogła odegrać się na Silasie, choć jeszcze nie bardzo wiedziała za co.

Klaus patrzył za wychodzącą siostrą z powagą, po czym przeniósł wzrok na Caroline, która właśnie wchodziła do pomieszczenia, gdzie przebywał Pierwotny. Nie wyglądała najlepiej. Blondynka westchnęła i opadła obok hybrydy, zabierając mu szklankę z ręki.

- Chyba Twoje problemy nie mogą być gorsze od moich – uśmiechnął się delikatnie, patrząc jak pełne usta wampirzycy zatapiają się w złocistym trunku. – Słucham – dodał, układając się wygodniej.

W jej towarzystwie uśmiech sam przychodził na jego twarz, odchodząc tylko wtedy, kiedy blondynka znikała mu z pola widzenia.

Panna Forbes rzuciła mu krótkie spojrzenie i dopiła do końca to, co było w naczyniu, po czym chwyciła całą butelkę whiskey, wiedząc, że jedyne co teraz musi zrobić to upić się do nieprzytomności i zapomnieć o wszystkim.

- Oprócz tego, że osoba z którą przebywałam okazała się 2000 letnim nieśmiertelnym podszywającym się pod mojego przyjaciela leżącego na dnie jakiegoś jeziora, podczas gdy ja bawiłam się w najlepsze? Jest świetnie – mruknęła z nutą ironii i z lekko drżącym głosem.

- Ze Stefanem już wszystko w porządku – stwierdził Klaus, marszcząc brwi.

- Nie rozumiesz – powiedziała Caroline i tym razem postanowiła spojrzeć na hybrydę dłużej. – Czuję się winna. Przecież mogłam wyczuć, że coś jest nie tak od razu – obwiniała siebie, czując że większość butelki Bourbona zaczyna powoli działać. – Nowy Orlean? – parsknęła krótkim śmiechem. – Stefan w życiu nie zabrałby mnie nigdzie ze sobą, a już szczególnie tam! Chciał jedynie wyrwać się, żeby nie musieć patrzeć na Elenę zakochaną w Damonie. Chciał być sam, a ja jak głupia zgodziłam się od razu, nie patrząc na nic – warknęła i upiła końcówkę z butelki. – Bo chciałam odciągnąć jego uwagę – prychnęła żałośnie.

Wampirzyca była bliska płaczu, co nie umknęło uwadze Mikaelsonowi, jednak nie był pewien, czy to jest spowodowane tylko z poczucia winy. Blondynka odetchnęła głęboko i oparła się głową na jednym łokciu. Właśnie poniżała się przed osobą, przy której w życiu nie chciała tego zrobić, ale dziwnym trafem miała to gdzieś.

- Nie ma powodu się zamartwiać, Caroline – odezwał się Niklaus, sprawiając że niebieskooka znowu podniosła na niego wzrok. – Dzięki Tobie Stefan ma się dobrze i dzięki Tobie wiemy, że Silas jest na wolności – mówił z dziwną potrzebą pocieszenia dziewczyny – bez Ciebie ciągle myślelibyśmy, że Silas leży w jeziorze jako skamielina.

Forbes uśmiechnęła się słabo, prostując się. Nie spodziewała się usłyszeć takie słowa od Pierwotnego, ale bardzo cieszyła się słysząc to właśnie od Niego. Mimo ciepłych słów Klausa, Care wciąż czuła się źle z powodu wszystkiego. Jej samopoczucie nie wynosiło więcej niż -9. To była jej wina, że Rebekah miała bardzo zły humor, że Salvatore cierpiał przez tyle czasu uwięziony w jakieś puszce, a teraz doszła także Katherine. Gdyby nie jej głupie „znam go bardziej” Pierce miałaby teraz ochronę. Do tego dochodził Tyler.

Kiedy Klaus myślał, że już jest lepiej Caroline niespodziewanie wybuchła płaczem i schowała twarz w dłonie, kręcąc  głową. Nie chciała upokarzać się przez hybrydą i płakać przy nim, jednak nie mogła nic na to poradzić. Wszystko ją przytłoczyło, jakby nagle całe problemy tego świata spadły na nią. Szarooki przez moment wpatrywał się w blondynkę, ale nie mógł powstrzymać chęci dotknięcia jej, pocieszenia. Położył dłoń na chudym ramieniu blondynki i, ku jemu pozytywnemu zaskoczeniu, wampirzyca wtuliła się w jego tors, dając ponieść się emocjom.

Niklaus podniósł kąciki ust, kładąc jedną rękę na plecach dziewczyny, a drugą gładził ją po włosach, nieświadomie przyciągając bliżej siebie. Oboje zatracili się w tym uścisku, chcąc trwać tak jak najdłużej. Caroline w końcu potrafiła nie myśleć o tym wszystkim, w końcu wiedziała, że ktoś jest przy niej i ją wspiera. Nie przejmowała się, że tą osobą jest Klaus – nawet nie przeszkadzało jej to, miała gdzieś co pomyślą inni, to on był jedną z tych osób, które nie odmówiłyby jej pomocy, dlatego tak go ceniła. I nareszcie sobie to uświadomiła. Nareszcie nie czuła się źle z powodu spędzania czasu z Klausem, a nawet wręcz odwrotnie – bardzo jej się podobało towarzystwo Mikaelsona i powoli zaczynała przyzwyczajać się do niego. Wampirzyca pierwszy raz od jakiegoś czasu uśmiechnęła się szczerze do samej siebie i przez chwilę czuła się szczęśliwa.

Brunetka wpatrywała się w obraz, który przed chwilą narysowała i zerwała go szybkim ruchem, po czym zgniotła, wrzucając do śmietnika stojącego niedaleko niej. Davina nie miała pojęcia, czemu tak właściwie to zrobiła. Przecież od tego była, aby powiedzieć Marcelowi kto używał magii, żeby ten mógł ukarać odpowiednią wiedźmę za czarowanie w Nowym Orleanie. One nie mogły tego robić. Ale Davina tak. 

Czarownica westchnęła, siadając na łóżku i podkulając nogi pod brodę. Już od jakiegoś czasu miała głupie uczucie, że coś się stanie. Już coś się dzieje. Miewała wrażenie, że ktoś ją obserwuje, ale nigdy nikogo nie zauważyła i nie usłyszała. Po prostu to czuła. Tłumaczyła to sobie tym, że za długo siedzi w jednym pomieszczeniu sama. Bardzo chciałaby gdzieś wyjść, poznać nowych ludzi, żyć jak kiedyś. Nie musiała przecież być pod wieczną kontrolą Marcela, jednak miała tylko go i to on był jej takim jakby przyjacielem. Był jej jedyną rodziną.

Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypem, a przez nie do pokoju wszedł ciemnoskóry. Davina podniosła wzrok i uśmiechnęła się delikatnie, nie ruszając się ani odrobinę.

- Davina, skarbie, co się stało? – spytał troskliwym głosem, jak starszy brat.

- Nic – odparła prawie że natychmiast, co wydało się dziwne Gerardowi. Wyczuwając zwątpienie wampira, brunetka wzruszyła ramionami. – Naprawdę – dodała z lekkim uśmiechem, aby przekonać Marcela.

Nie lubiła go okłamywać, ale powoli zaczynała mieć dosyć tego, jak wykorzystywał wiedzę o tym, kto aktualnie uprawia magię w okolicach. Ludzie ginęli, jednak wampiry pozostały pod ochroną. Davina wciąż nie rozumiała czemu. Ani ludzie, ani czarownice nie zrobili nic złego, za to wampiry i owszem. Carter powolnie wstała i podeszła do mężczyzny.

- Mogę się przejść? – spytała.

- Davina – zaczął Marcel, przygotowując ją do kolejnego kazania, które słyszała już parę razy – na zewnątrz jest bardzo niebezpiecznie, poza tym jak któraś z czarownic Cię zauważy…

- Nie zauważą – zapewniła – a zresztą dam sobie radę.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – powiedział. – Przykro mi, ale nigdzie nie wyjdziesz – rzucił surowo.

Dziewczyna spojrzała na niego groźnym wzrokiem. Trzymał ją tutaj, jak w klatce, nie dawał żadnej swobody, a do tego wymagał od niej wielu rzeczy. Czuła się, jak jakaś służąca, a to przecież właśnie Ona była tą potężną czarownicą i mogła go unieszkodliwić, kiedy tylko chciała. Miała już coś zrobić, jednak nagle złagodniała, wspominając sobie o tym, że to jest jej jedyna rodzina. Bez niego będzie samotna.

- Proszę – ponowiła próbę, robiąc lekko maślane oczy.

Marcel przyjrzał się dziewczynie i uśmiechnął się, na co dziewczyna odpowiedziała tym samym. Już miała wychodzić, jednak ciemnoskóry zatrzymał ją, trzymając za ramię.

- Lepiej, jak zostaniesz tutaj – rzekł poważnie, a z jego twarzy zniknął przed chwilą widziany uśmiech, a po chwili on także ulotnił się, zostawiając Davinę samą.

Brunetka warknęła i wróciła na łóżko, kładąc się na nim. Szanowała zdanie Marcela, co czasami było dla niej niekorzystne i często się z tym nie zgadzała, ale nic z tym nie robiła. Kiedyś na pewno Gerard odda jej swoją wolność i w końcu zaufa jej możliwościom, jednak na to widocznie musiała jeszcze trochę poczekać. Carter przymknęła oczy, oddając się myślą, które od razu zabrały ją w inny świat.

***

Hej, hoł, trololo. :D BOŻE, BOŻE, MAJÓWKA! <3 W końcu (kit, że tylko tydzień w szkole byłam i pewnie Wy też :p) wolne! Do tego całe 7 dni. *o* Idę odpoczywać, hahah. :D Właśnie, co do tego to życzę Wam, jak najlepszej majóweczki i w ogóle, żebyście spełnili swoje wszystkie plany i tak dalej! Radości, słoneczka i ciepełka! W niektórych miejscach deszcz i burza! Spełnienia marzeń, ładnych roślinek (wtf?), dobrych lodów, shake'ów (nie wiem, jak to się pisze dokładnie hahah), picia, koktajli, nie wiem czego jeszcze, ale to też :D MAŁO TYCH MAŁYCH GÓWIENEK, CO TO LATAJĄ I SIĘ PRZYCZEPIAJĄ :/ Fajnych przygód i duuuużo śmiechu. <3 Pogoda nam nawet dopisuje, więc jest w porządku. :D 

Nadrobiłam wszystkie blogi i muszę Wam powiedzieć, że wszystkie są świetne. :D ZAPRASZAM KAŻDEGO Z WAS DO ZAKŁADKI "ZNANI I MNIEJ ZNANI", WCHODŹTA I PODZIWIAJTA! :D 

Dziękuję Wam za wszystkie i każdy z osobna komentarz, który podnosi moje serduszko, o tam wysoko, że nikt nie dosięgnie, ha! Rany, jak ja Was kocham, to sobie nie wyobrażacie, hahah. <3

PS. Proszę, nie oceniajcie tych gifów, hahah, są straszne, wiem. xD 

I MACIE TROCHĘ KLARCI. Mam nadzieję, że się podobało, bo ja tam lubię, jak sobie urządzili pogawędkę :D A jak nie, to wybaczcie. :(

Pozdrawiam, życzę weny, pomysłów, wszystkiego tego, co pisałam wyżej i jeszcze więcej, kochane grzybki moje Wy, aww. <3

love, love, love,

artisticsmile. <3