17. | Dokończmy to.

~ 17 ~

Dokończmy to.

Zielonooka spojrzała dziwnie na blondynkę, która nagle podniosła się z materaca i stanęła prosto, wpatrując się w wejście do pomieszczenia. Chwilę potem przez próg wszedł Pierwotny, obrzucając obie dziewczyny spojrzeniem, jednak to na Bonnie zatrzymał swój wzrok.

- Znalazłem nam lepsze lokum – zakomunikował Kol, na co brunetka uniosła brwi zdziwiona zmianą Mikaelsona. – Umyjesz się, wyśpisz, czy co tam chcesz – machnął ręką i powrócił wzrokiem na Vanjah. – Zabierz wszystko co potrzebne i chodź za mną – rozkazał i odwrócił się w kierunku drzwi.

Bennett patrzyła na niego, jakby urwał się z kosmosu. On miły? Kol z każdym kolejnym dniem coraz bardziej ją zadziwiał i to w coraz bardziej pozytywnym sensie. Brunetka podniosła się z krzesła, przez co zakręciło jej się głowie, ale zignorowała to i podążyła za Pierwotnym. Ku jeszcze większemu zaskoczeniu Bonnie, Kol podniósł ją na ręce i w kilka sekund stanął w ładnie urządzonym pokoju. Odłożył dziewczynę na podłodze, równocześnie z przybyciem Vanjah. Bennett nie mogła powstrzymać uśmiechu, kiedy zauważyła łóżko jedno z trzech i otwarte drzwi, za którymi widać było łazienkę. Szybko spoważniała, przypominając sobie o sytuacji, w jakiej się znajduje. Spojrzała na Carter, a po chwili przełamała się i spojrzała na Mikaelsona.

- Po co to wszystko? – spytała słabym głosem, po czym odchrząknęła, nie chcąc pokazywać, że nie ma na nic siły.

- Chyba się domyślasz – powiedział i wskazał na łazienkę. – Tam masz wszystko, obsłuż się – rzucił z delikatnym uśmiechem, cofając się do tyłu. – Van, pilnuj jej – dodał, unosząc lekko brwi i wyszedł.

Zostawił je same. Znowu. W dziwny sposób Bonnie poczuła się źle. Chciała w końcu dowiedzieć się więcej o wszystkim, a on jak zwykle gdzieś poszedł! Niech nigdy nie wraca, warknęła do siebie w myślach.

- Ugh! Nienawidzę go! – krzyknęła zdenerwowana blondynka i opadła na łóżko, ciężko wzdychając.

Bennett nie skomentowała zachowania Carter i udała się do łazienki, zamykając się w niej. Nie miała ochoty patrzeć w lustro, jednak te stało akurat przed nią. Ujrzała dziewczynę, którą ledwo poznała przez podkrążone i lekko sine oczy, zaschnięte do granic możliwości usta, które odruchowo oblizała i włosy przypominające teraz bardziej siano aniżeli włosy. Przerażona własnym odbiciem weszła pod prysznic, wcześniej rozbierając się do naga.

Wraz z płynącymi strumieniami wody Bonnie czuła się coraz lepiej. I fizycznie i nawet psychicznie. Nie rozumiała zachowania Kola, ale nie chciała się nim teraz przejmować.

Mulatka owinęła się w ręcznik i rozejrzała po pomieszczeniu, szukając wzrokiem czegoś, w co mogłaby się ubrać. Chyba, że wampir nie załatwił jej niczego, co w sumie było prawdopodobne. Jednak niemalże od razu w jej oczy rzuciła się torba papierowa z „Forever 21”. Bennett roześmiała się bezgłośnie, wyobrażając sobie Pierwotnego wampira w sklepie dla nastolatek. Podeszła do pakunku i zajrzała do środka w lekką obawą. No bo co on mógł jej kupić? O ile w ogóle to kupił, a dziewczyna była przekonana, że użył swoich wampirzych zdolności. Ku jej radości w torbie były zwykłe krótkie, czarne legginsy i biała bokserka. Kiedy wyciągnęła obie te rzeczy, na dnie zobaczyła coś jeszcze. Zielonooka zamrugała, chcąc upewnić się czy aby na pewno dobrze widzi, ale to wciąż tam było. Bonnie sięgnęła po czarne figi i rozłożyła je przed oczami, nie mogąc nadziwić się idiotyzmowi Kola. Co prawda cieszyła się, że przynajmniej o niej pomyślał i kupił coś świeżego, jednak Bennett nie była do końca pewna, czy to coś w ogóle cokolwiek jej zakryje. 

Po dłuższym przekonywaniu siebie założyła wszystko i stwierdziła, że w końcu trochę odżyła. Prawdę mówiąc bluzka była na nią za duża, a legginsy trochę za szerokie, jednak majtki pasowały wręcz idealnie. Bonnie pokręciła głową i po ogólnym ogarnięciu się, wyszła z łazienki, zastając tam nie tylko Vanjah, ale także Pierwotnego. Na tą drugą osobę starała się nie zwracać uwagi, jednak jego wzrok nie pozwalał poczuć się swobodnie.

- Nareszcie, Bennett – odezwał się Kol, nie zaprzestając patrzeć na dziewczynę. – Przyniosłem śniadanie – dodał i wskazał na szafkę nocną przy jednym z łóżek.

Bonnie najpierw spojrzała na Mikaelsona, jakby nie do końca wierząc w to co słyszy, a dopiero po chwili zerknęła we wcześniej wspomniane miejsce. Na tacce leżały kanapki i dzbanek soku ze szklanką obok. Czego on ode mnie chce?, spytała w myślach mulatka, ale bez żadnych pytań usiadła w siadzie skrzyżnym na miękkim materacu i zaczęła jeść z niepewnością.

- Nie jest zatrute – rzucił, przewracając oczami. – Chyba nie doceniasz mojej dobroci – powiedział z lekką ironią, co Vanjah skomentowała głośnym prychnięciem. – Co ty na to, Van, żebyś uzupełniła moją lodówkę? – uśmiechnął się do niej z widoczną wyższością. – Ach! – zawołał, kiedy wampirzyca podniosła się z łóżka, lekceważąc jej irytację, a nawet bardziej szczytując się nią. – Nie zapomnij o kawie – dodał, po czym zwrócił się do Bonnie – jest niesamowita – pochwalił z zachwytem. – Więc o czym chciałaś pogadać? – zapytał dopiero wtedy, kiedy usłyszał trzaśnięcie drzwiami.

Dotychczas siedząca cicho i jedząca kanapki mulatka, uniosła wzrok na Kola i zdziwiła się jego ciągłym uśmiechem. A jeszcze tak niedawno chciał ją zabić. Czy Pierwotny naprawdę tak szybko zapominał, czy tylko udaje?

- Nie boisz się, że ci ucieknie? – spytała, patrząc znacząco na drzwi.

- Van? Nigdzie nie pójdzie, nie musisz się o to martwić – odparł i założył ręce pod karkiem.

Typowe, pomyślała i nalała sobie soku, przyglądając się szatynowi z podejrzeniem, jakby zaraz miał wybuchnąć albo ją zabić. To też było prawdopodobne.

- Powiedzmy, że znajdę odpowiednie zaklęcie, skąd chcesz wziąć czarownicę? – spytała po chwili ciszy.

- Chyba już jedną znalazłem, nie sądzisz? – podniósł brwi i za chwilę dodał – Carter, wnuczka Vanjah.

Bonnie omal nie zakrztusiła się piciem, słysząc słowa Kola. Tego nie wiedziała i w życiu nie pomyślałaby o tym. Najmłodszy Mikaelson zaśmiał się radośnie z reakcji dziewczyny.

- Przemieniłeś Vanjah, bo była czarownicą – powiedziała to bardziej do siebie, zauważając zależność.

- Z Twoich ust nie brzmi to tak fajnie, ale tak – uśmiechnął się dumny ze swojego czynu. – Z Tobą mógłbym zrobić to samo, ale Ty i tak już nie jesteś wiedźmą, więc – Kol nie dokończył, wzruszając ramionami i zerkając na Bennett. – Coś jeszcze?

- Ale… Liz nie może być jej wnuczką skoro – zielonooka przerwała i wróciła wzrokiem na Mikaelsona. – Nic jej nie zrobisz – warknęła groźnie.

Szatyn uśmiechnął się lekko, wracając wzrokiem na sufit. Bonnie podniosła się gwałtownie.

- Nie gorączkuj się, Bennett – mruknął spokojnie, w dalszym ciągu nie patrząc na mulatkę. – Przecież nie chcę jej zabić.

- Zabić? Właśnie to zamierzasz zrobić, prawda? – zapytała, jednak wcale nie oczekiwała odpowiedzi. – Chcesz usunąć ją ze swojej drogi, tak samo jak zrobiłeś to z Vanjah – wysyczała, układając sobie w głowie całość. – Do tego była potrzebna ci Vanjah? Żeby przyprowadziła Cię do Liz? I trzymasz ją tutaj, jako kartę przetargową – powiedziała jadowicie z każdym kolejnym słowem zbliżając się do Kola.

- Uznajmy to za szczęśliwy fart – uznał i wstał, patrząc w oczy Bonnie. – I szczerze wątpię, żeby tej całej Liz zależało na Van – stwierdził, po czym uśmiechnął się znacząco. – Bardziej obstawiałbym Jeremiego – uniósł brwi i przyglądał się, jak twarz dziewczyny zmienia się ze wściekłej na zdziwioną i zdezorientowaną.

- O czym ty mówisz?

- Zadajesz za dużo pytań, Bennett – rzucił i ominął ją. – Lepiej czytaj, masz mało czasu – wyjął woreczek z lodówki i z powrotem położył się na łóżku, popijając krew.

Zielonooka usiadła powoli na pościeli, układając sobie wszystko w głowie. Albo Kol kłamał albo te wszystkie ukradkowe spojrzenia między Elizabeth a Gilbertem jednak coś znaczyły. Bonnie była wściekła i bezradna, bo nie miała żadnego kontaktu z Jerem ani z czarownicą. Mogła jedynie domyślać się, co między nimi się dzieje. Bennett nie chciała myśleć o możliwościach dlatego otworzyła najbliższą księgę, którą czytała już dwa razy i zaczęła przeszukiwać wszystko od początku, nie za bardzo skupiając się na treści.

- Co za… - wycharczał brunet, trzymając się za kark.

Damon rozejrzał się po pokoju i wyszukał wzrokiem szatynkę, która leżała bezwładnie na podłodze. Szybko podszedł do niej i uklęknął, łapiąc drobną twarz Eleny. Widząc, że dziewczyna jeszcze jest w świecie odległym od tego, wstał i udał się w miejsce, gdzie ostatnio widział Pierce.

- Katherine! – zawołał, szukając ją w każdym możliwym kącie tego domu.

W końcu wyszedł za dom i przeszedł kilka metrów, rozglądając się uważnie na wszystkie strony. Pod ściółką zauważył coś, co na pewno nie pochodziło od Matki Natury. Podniósł to i wzniósł oczy do nieba.

- Cholera – warknął, po czym wrócił do domu. – Elena – podbiegł do wampirzycy, widząc, że już się obudziła. – Wszystko okej? – spytał i przytulił ją do siebie.

- Witajcie, gołąbeczki – oboje odwrócili się w stronę Rebeki, obok której stał najstarszy Pierwotny.

- Elijah – wyszeptała lekko zdziwiona Gilbert – co ty tu robisz?

- To w końcu nasz dom, nie? – odpowiedziała za brata Rebekah.

- Gdzie Katerina? – zapytał Mikaelson.

- Wiedziałbym, gdyby ktoś nie złamał mi karku – syknął Salvatore i pokazał zniszczony telefon. – Znalazłem to na podwórzu – dodał.

Pierwotny zaczął jakby głębiej oddychać i spojrzał w bok, uspokajać się lekko. Wiedział, że musi zachować zdrowy rozsądek mimo wszystko.

- Eleno, zadzwoń do Twojej przyjaciółki i powiedz, żeby zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby znaleźć sposób na zabicie Silasa – powiedział spokojnym tonem, podkreślając wyraz „wszystko”, po czym przeniósł wzrok na wampirzycę.

- Silas?

- Rebekah, siostro, wychodzimy – zwrócił się do blondynki, która na jego słowa uśmiechnęła się lekko i odwróciła do wyjścia.

- Czekaj – rzucił Damon. – Gdzie wy zamierzacie iść? – zmarszczył brwi, jednak nie otrzymał żadnej odpowiedzi tylko podmuch wiatru. – Cholera – warknął po raz kolejny tego dnia i zerknął na Elenę.

- Co robi Silas na wolności? – zapytała zdziwiona i przerażona Elena.

Skoro On żyje, to może zrobić wszystko. Ale zamiast ich zabić, wziął Pierce bez żadnego logicznego powodu.

- Nie mam pojęcia, ale skopie mu ten 2000-letni tyłek – warknął, cały czas wściekając się za złamanie mu karku.

Gilbert próbowała dodzwonić się do Bonnie, ale dziewczyna nie odbierała. Wampirzyca nie wiedziała już co się dzieje. W jednej chwili jest wszystko w porządku, a potem nagle wszystko się wali. Znowu powrócili do problemów. Najpierw ugryzienie wilkołaka, potem Katherine, Marcel, a teraz Silas. Wydawało jej się, że albo nie mogą być szczęśliwi, albo po prostu są jakimś magnesem na tego typu sprawy.

Postanowiła zadzwonić jeszcze raz, tym razem z pozytywnym skutkiem. Salvatore w dalszym ciągu przyglądał się wampirzycy, chcąc przysłuchać się ich rozmowie.

- Bonnie! – zawołała szatynka.

- Elena – usłyszała po drugiej stronie głos swojego brata.

- Jeremy? – zdziwiła się natychmiast. – Skąd masz telefon Bonnie? – spytała, od razu wstając na równe nogi.

- To naprawdę nie jest teraz istotne – odparł szybko.

- Co? Jer, gdzie jest Bonnie? – zapytała coraz bardziej nie rozumiejąc sytuacji.

- Naprawdę nie mogę teraz rozmawiać – powiedział i rozłączył się.

- Jeremy! – zawołała, jednak nie usłyszała odpowiedzi.

- Twój brat serio zaczyna mnie irytować – mruknął. – Mają tyle wiedźm w okolicy, nie mogą wybrać któreś z nich?

- Właśnie to zrobimy – rzekła bezzwłocznie i spojrzała na Damona. – Bonnie nie odpowiada od kilku tygodni, wątpię żeby odpowiedziała teraz – powiedziała z nutą smutku. – Myślisz, że jest na mnie zła za to, jak zachowywałam się kiedyś? – spytała ciszej niż zwykle.

- Nie wiem – westchnął i wziął jej rękę. – Chodźmy – uśmiechnął się lekko, mimo niechęci do tego i wybiegł razem z Eleną.

Forbes wyszła spod prysznica i ubrała się, postanawiając że to jest najwyższy czas, żeby odwiedzić Stefana. Związała mokre włosy w wysokiego koka i poszła do pokoju Salvatora. Caroline zapukała z szerokim uśmiechem na ustach i weszła do środka, ostrzegając przedtem że wchodzi. Uśmiech zniknął z jej twarzy szybciej niż się pojawił.

- Stefan? – zawołała blondynka, ale nie słysząc odzewu weszła do łazienki, jednak tam też go nie było.

Wampirzyca zmaterializowała się do salonu, w którym siedział Pierwotny i stanęła przed nim. Ten nieświadomy niczego uniósł kąciki ust, widząc ją taką zwyczajną.

- Stefan zniknął – odezwała się, zmywając uśmiech Klausa.

- Straszne – skwitował niezbyt wzruszony tym faktem.

- Idę go szukać, a ty zostań tutaj i czekaj, może wróci – powiedziała z deka wkurzona za zachowanie Pierwotnego, ale czego ona od niego oczekiwała.

Niebieskooka wyciągnęła komórkę z kieszeni jeansów i zaczęła wpisywać numer, kiedy to Mikaelson stanął przed nią, przez co blondynka prawie na niego wpadła. Spojrzała na niego oburzona i pokręciła głową.

- Idę z Tobą – rzucił tonem, nieznoszącym sprzeciwu.

Caroline przewróciła oczami i wybrała numer do Salvatora, nie mówiąc nic do Klausa, co Pierwotny uznał za zgodę. Po pierwszym sygnale usłyszeli dzwonek telefonu, dochodzący z tymczasowego pokoju Stefana. Niebieskooka zerknęła w tamtą stronę, po czym ruszyła do wyjścia, a za nią Niklaus.

Care złapały wyrzuty sumienia z powodu Stefana. Mogła go pilnować. Nawet nie rozmawiała z nim tak dłużej od jego powrotu i czuła się z tym źle. Nie miała pojęcia kiedy blondyn mógł uciec, przecież na dole siedział Klaus, a ona była w swoim pokoju. Dopiero co zdołała go odnaleźć i znowu go straciła. W tej chwili niczego innego nie pragnęła tylko tego, żeby wszystko wróciło do starego porządku. Tak bardzo chciała cofnąć się w czasie i nigdy nie pozwolić Stefanowi samemu wyjechać nad jezioro, aby wyrzucić Silasa. Zmieniłaby tak wiele, gdyby tylko mogła.

Udali się do Grilla, żeby właśnie tam zacząć szukać. W końcu jest to miejsce pełne ludzi, co równa się z mnóstwem krwi i Caroline była pewna, że tylko to wyrwało Salvatora z willi Mikaelsonów. Klaus przyglądał się determinacji wampirzycy, kiedy ta wchodziła do klubu i rozglądała się po całym pomieszczeniu w nadziei, że znajdzie swojego przyjaciela. Zatrzymała swój wzrok na czymś, jednak po chwili odwróciła się do wyjścia.

- Nie ma go – powiedziała ciszej niż zwykle.

Zainteresowany co Care zobaczyła i czemu tak się przejęła spojrzał w miejsce, gdzie przed chwilą patrzyła blondynka, dostrzegając w tłumie Tylera. Klaus zmarszczył brwi i uśmiechnął się w stronę niezadowolonego Lockwooda. Sekundę później wyszedł za Forbes.

- Co się stało, kochana? – zapytał, mimo że doskonale zdawał sobie z tego sprawę chciał to usłyszeć od niej.

- Nie wiem, o czym mówisz – powiedziała na odczepne.

- Caroline! – usłyszała wołania Tylera, jednak nie odwróciła się.

- Właśnie o tym – odparł Niklaus i w dalszym ciągu szedł za nią.

- Nieważne – mruknęła. – Chodźmy szukać Stefana – zarządziła i ruszyła wampirzym tempem, a chwilę po niej Niklaus, który rzucił jeszcze ukradkowe spojrzenie na Hybrydę.

Tyler stał tam kilka, może nawet kilkanaście minut, patrząc w miejsce, gdzie stała Caroline z Klausem. No właśnie… z Klausem. Najpierw Rebekah, teraz Klaus. Czy Forbes zaczęła zadawać się z Pierwotnymi? Lockwood doskonale wiedział, że nawalił, ale chciał dalej przyjaźnić się z blondynką. Tak jak przed ich związkiem. Brunet zmrużył oczy z każdym momentem zwiększając swoją nienawiść do Mikaelsona, który odbierał mu wszystko z jego życia. Najpierw samo jego życie, potem mamę, wolność, aż w końcu Caroline. Chciał zemścić się na Niklausie i zabrać mu każdą rzecz, tak jak on zrobił to mu. Stał tak jeszcze chwilę, po czym wrócił do Grilla.

Szatyn odłożył telefon i zbliżył się do dziewczyny, która powoli otwierała oczy, rozglądając się po pomieszczeniu. Jeremy uśmiechnął się do niej i złapał za rękę, sprawiając że blondynka zawiesiła na nim wzrok.

- Co się stało? – zapytali równocześnie, na co obydwoje roześmiali się, rozładowując smutną atmosferę.

- Nie mam pojęcia – jako pierwszy postanowił odezwać się Gilbert. – Wykonywałaś zaklęcie, a potem upadłaś – wyjaśnił.

Carter zaczęła coś sobie przypominać. Te sceny w jej głowie, ból, jednak najbardziej pamiętała twarz brunetki. Czarownica podniosła się gwałtownie do siadu, jednak Jeremy ułożył ją z powrotem na łóżku, mimo jej sprzeciwów.

- Powinnaś odpoczywać – powiedział.

- Czuję się dobrze, a Bonnie sama się nie odnajdzie – rzuciła zdenerwowana i jednocześnie zdziwiona troską Gilberta. – Daj mi mapę – nakazała i znowu usiadła.

- Ostatnio zemdlałaś, skąd mam wiedzieć, że teraz tak nie będzie? – uniósł brwi i usiadł obok niej.

- Bo to nie od magii, okej? – wydusiła z siebie i sama podniosła się po kawałek mapy, który leżał na stole.

- Co się dzieje? – zapytał, żądając odpowiedzi, jednak jej nie otrzymał, więc wstał gwałtownie i podszedł do blondynki, odwracając ją w swoim kierunku. – O co chodzi, Liz? – powtórzył z większą determinacją, trzymając ją za ramiona.

Blondynka zawahała się przez chwilę, w końcu nie musiała go do tego mieszać. Zresztą, kiedy tylko Bonnie będzie bezpieczna na pewno wyjadą, byle tylko jak najdalej stąd, a Elizabeth znowu zostanie sama w swoim domu. I odpowiadałoby jej to dopóki nie poznała Jeremiego. Naprawdę miło jej było ponownie poczuć, że ktoś troszczy się i martwi o nią. Nareszcie mogła komuś zaufać.

- To naprawdę nic. Sprawy czarownic – dalej przekonywała go do odpuszczenia tej rozmowy.

Uważała, że Jer i tak ma za dużo na głowie, więc po co miałby przejmować się jeszcze tym? W końcu sama to rozgryzie, jak znajdzie więcej czasu.

- Możesz powiedzieć mi wszystko, niezależnie, czy jest to ważne, czy nie – zapewnił.

Elizabeth zmarszczyła brwi, wgapiając się w podłogę. Od czego niby miała zacząć? Od tego, że rzuciła zaklęcie na Bonnie i Kola, czy raczej od Vanjah? Ciągle coś przed nim ukrywała i czuła się z tym strasznie, szczególnie że chodziło o Bennett, ale nie miała zamiaru mu tego mówić. Nie teraz. Nagle odwróciła wzrok na stół i chwyciła kawałek mapy.

- Jesteśmy blisko – zmieniła temat. – Dokończmy to – dodała, zerkając na niego niepewnie.

Jeremy przyjrzał się niebieskookiej ze zwątpieniem. Nie chciała powiedzieć mu czegoś ważnego i wcale mu się to nie podobało, jednak najwidoczniej musiała mieć do tego jakiś powód. No i pewnie powie, kiedy będzie gotowa. Przynajmniej tak twierdził. Pokiwał głową na znak, że się zgadza i westchnął.

- Zaczynajmy – powiedział, nie pytając jej o nic więcej. – Ale – zaczął znowu – jeśli źle się czujesz, to lepiej tego nie rób. Możemy znaleźć Bonnie w inny sposób – dodał szybko.

- Hej, gdzie się podziała twoja zaciekłość? – zapytała i zaśmiała się cicho, sprawiając, że podniosły mu się kąciki ust. – Wszystko ze mną w porządku, Jer – uśmiechnęła się.

Przyklękła i położyła na podłodze przed sobą skrawek pergaminu. Zerknęła na Gilberta i odetchnęła lekko z ulgą, że udało jej się go przekonać. Przymknęła oczy i skupiła się na swoim zadaniu.

Przez moment bała się, że znowu coś jej przeszkodzi, jednak nic takiego się nie stało. Uniosła powieki i uśmiechnęła się delikatnie.

- Jest w hotelu Bellagio – rzuciła i podniosła się na równe nogi, chwytając przedtem kawałek papieru. – Nie sądziłam, że Pierwotni mają taki gust – powiedziała z chęcią odpędzenia tej głupiej atmosfery, która utrzymywała się w pokoju.

Ku jej zadowoleniu udało jej się to. Wsiedli do samochodu i ruszyli w kierunku centrum Las Vegas. 

***

Witam Was po najgorszym rozdziale EVER. Według mnie jest tak beznadziejny, szczególnie cała scena Bonnie/Kol/Vanjah. Ech. Wybaczcie więc za tą pechową 17-stkę. :/ Mam nadzieję, że mi wybaczycie, a tymczasem...

Dziękuję Wam po raz 231239 za to, że jesteście ze mną, że wywołujecie uśmiech na mej brzydkiej mordzie, no i co tam jeszcze, ogólnie za wszystko! Za każdą literkę i każde miłe słowo. Za to, że dzięki wam śmieje się jak głupia do monitora, ale co tam. JEDNO WIELKIE DZIĘKUJĘ. <3 JESTEŚCIE KOCHANI. Nawet bardziej od Kochanowskiego. Rajciu, jaki sucharek. Jestem w tym coraz lepsza, hahah. xD

Ymm... Od 21 rozdziału rozdziały (hahah, lol) będą dodawane trochę... hm... inaczej. xD Jeśli mogłabym Was prosić, to proszę o wybranie dnia (takie bajery :D) piątek, sobota, niedziela? Wszystko zależy od Was, ja się dostosuję. Od razu mówię, że TAK, będą dodawane RAZ w tygodniu, bo boję się, że zabraknie mi rozdziałów, a wtedy będę pisać pod presją czasu i nie będzie tak fajnie. :/ Może od czasu do czasu dodam częściej, czy coś. No, ale... wybór należy do Was, kochani. <3

Pozdrawiam, życzę weny i pomysłów, ciepełka i zimna, słoneczka i deszczyku, miłego tygodnia, dobrych kanapek w szkole, picia oczywiście też :p, szczęśliwego nowego miesiąca! <3 

No i ten... a moje kochane 71 będzie musiało poczekać na mnie kolejne trzy dni, bo matury. Biedny. Stęskniłam się za nim. :( 

love, love, love,

ArtisticSmile. <3