15. | Całkiem lubię swoje życie.

~ 15 ~

Całkiem lubię swoje życie.

Rebekah i Caroline przemierzały kolejne kilometry miasteczka. Przez całą podróż nie odezwały się do siebie ani słowem. Mikaelson po spotkaniu ze starszymi braćmi powróciła do nielubienia Forbes, bo przez młodą wampirzycę Klaus obwiniał o wszystko Rebekę i do tego zarzucał opiekę nad Caroline. Tego było dla niej za wiele. Poza tym poczuła się w pewien sposób urażona, że to właśnie ona musi zajmować się Forbes, kiedy jej bracia będą walczyć z Silasem. Nie tego spodziewała się po Elijah i Klausie, ale co miała zrobić? Musiała jedynie zgodzić się z braćmi, mimo że bardzo nie chciała.

- Musimy pogadać – zażądała Caroline.

- Nie mam zamiaru ani ochoty z Tobą gadać – rzuciła Rebekah, nie zaszczycając blondynki nawet jednym spojrzeniem.

- Dlaczego to robisz? – zapytała niebieskooka, patrząc z powrotem przed siebie. – No wiesz… przejmujesz się. Myślałam, że nie masz uczuć – stwierdziła pewnie, jednak nie otrzymała odpowiedzi. – Silas to nie był Stefan. Na pewno wiesz, że Stefan w życiu nie pogadałby z Tobą, prawda? – zerknęła w stronę Pierwotnej.

Caroline poczuła ból pleców w momencie, kiedy walnęła w drzewo z ogromnym impetem, aż prawie złamała gruby pień. Spojrzała w wściekłe oczy Rebeki, która wyglądała, jakby chciała ją zabić.

- Zamknij się – wysyczała. – Nie przejmuję się, to Ty mnie tutaj przywlokłaś – warknęła i puściła Forbes.

Wampirzyca zgięła kolana i pochyliła się lekko w kierunku ziemi. Uniosła wzrok na Rebekę i stwierdziła, że lepiej więcej nie prowokować Mikaelson, bo mogła skończyć gorzej.

- Ale ty się zgodziłaś – odparła po chwili. – Wciąż masz nadzieję, że Stefan do Ciebie wróci – powiedziała.

Pierwotna spojrzała z góry na blondynkę i zmrużyła delikatnie powieki, ale nie odezwała się. Zamiast tego ruszyła dalej, odwracając się na chwilę do Care.

- Idziesz, czy nie? – żachnęła, wkładając w to pytanie mnóstwo jadu.

Młodsza wampirzyca bez słowa zrównała krokiem z Rebeką i rozejrzała się wokół. Obeszły całe Mystic Falls, został im tylko las, w którym znajdowały się lochy Lockwoodów i jaskinia, do której wampirom nie można było wchodzić. Najpierw poszły do lochów, bo miały nadzieję, że to właśnie tam będzie Salvatore.

Mikaelson jako pierwsza zeszła po schodach w dół, ale niczego nie zauważyła. Caroline ominęła stojącą Rebekę i poszła dalej. Ona bardziej znała to miejsce, które przywróciło jej wszystkie wspomnienia. To tu zżyła się bardziej z Tylerem.

Nagle wampirzyca poczuła uderzenie w twarz i zdziwiona spojrzała na Pierwotną, trzymając się za policzek.

- Uderzyłaś mnie – powiedziała z wyrzutem, marszcząc brwi, jakby zaraz miała oddać cios.

- Nie było Cię dwie minuty – odparła i bez zbędnych emocji podeszła do krat. – Silas naprawdę jest taki głupi? – zapytała i otworzyła furtkę, idąc dalej.

- Nie jest na tyle głupi, żeby postawić to na widoku – odezwała się Caroline, oglądając wszystkie zakamarki tego miejsca. – Zakopał to – dodała po chwili, kiedy zauważyła coś czerwonego w ziemi.

Wymieniła spojrzenia z Rebeką i powróciła wzrokiem na czerwony skrawek metalu.

- Czyli co? Teraz potrzebna nam łopata? – Mikaelson uniosła brwi.

Forbes wzruszyła ramionami i zniknęła na dosłownie sekundę, pojawiając się ze wcześniej wspomnianym narzędziem.

- Skąd to wzięłaś? – spytała Bekah.

- Nie wiesz, co tu jeszcze jest – odpowiedziała Care z lekkim uśmiechem i zaczęła kopać.

Rebekah, podczas gdy młodsza wampirzyca odkopywała Salvatora, zastanawiała się jaki w tym ma cel Silas. Po co on trudził się, żeby wytargać wielką puszkę z ciałem blondyna i zanieść ją aż do Mystic Falls, a do tego zakopać ją? Na pewno nie zrobił tego ot tak sobie.

Osiemnastolatka odgarnęła włosy z twarzy, kiedy wyciągnęła na płaską powierzchnię czerwoną puszkę. W środku było nad wyraz cicho, ale blondynka skupiła się bardziej co jest napisane na niej.

- Pierce and Franklin, rok 1892 – odczytała prawie szeptem i zerknęła na Pierwotną.

- Za często słyszę to nazwisko – mruknęła ironicznie Rebekah.

Care pokiwała głową i powoli otworzyła skrzynię.

W środku było pełno piasku. Blondynki bez zastanowienia, jednak ze zdziwieniem, zaczęły wysypywać ziarna piachu, aż z czasem dokopały się do Stefana. Wampirzyce wyciągnęły blondyna na ziemię, otrzepując go z piasku. Forbes uklękła przy swoim przyjacielu i pogłaskała go po włosach, głośno wzdychając. Pokręciła głową, zatrzymując łzy i przyrzekła sobie, że nigdy więcej go nie zostawi ani nie puści go samego, a szczególnie nie z Silasem w worku. Do teraz córka szeryf nie mogła zrozumieć, jak to się właściwie stało, a żeby dowiedzieć się zadzwoni do Bonnie, która w sumie prosiła o nie dzwonienie do niej do końca wakacji.

Rebekah przyglądała się temu wszystkiemu z boku, zachowując kamienną twarz, mimo że ledwo powstrzymywała się od uśmiechu. Jednocześnie nie mogła powstrzymać myśli, które biegły w kierunku tego, co powiedziała wcześniej Caroline.

- Zastanawia mnie jedno – ciszę przerwała Pierwotna, która postanowiła wypowiedzieć swoje myśli na głos. – Czemu Silas trudził się z przewożeniem Stefana?

Na zadane pytanie Forbes zmarszczyła brwi i spojrzała na Mikaelson zdziwiona tą kwestią. Sama wcześniej o tym nie pomyślała. Stwierdziła, że to tylko po to, aby 2000-letni zyskał trochę więcej czasu. Chociaż teraz… po co był mu czas? Lekarstwo przepadło, a on był nieśmiertelny, czasu to on miał najwięcej. Chwila…

- Lekarstwo – zaczęła młodsza blondynka, ale nie dokończyła usłyszawszy kaszlenie blondyna. – Stefan! – zawołała.

Rebekah poruszyła się i pochyliła lekko w stronę Salvatora. Ten rozejrzał się zdziwiony nagłą zmianą położenia i tym, że może oddychać. Pierwszy raz od dawna mógł złapać głęboki oddech i nie umierać znowu. Nie bardzo rozumiał co się stało, przed ostatnią zapaścią jeszcze walczył o wydostanie się z puszki i o powietrze, ale nic mu to nie dało. A teraz? Teraz leżał na ziemi, patrząc na dwie blondynki, które ze zmartwieniem i radością jednocześnie przyglądały się mu.

- Caroline? – spytał, niedowierzając w to, że widzi swoją przyjaciółkę. – Jak to? – wykrztusił.

- Boże, Stefan, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że Cię widzę – wampirzyca przytuliła do siebie blondyna, uśmiechając się przez łzy.

Mikaelson odchrząknęła ledwie słyszalnie i poprawiła swoją bluzkę.

- Nie chcę wam przeszkadzać – powiedziała Rebekah – ale lepiej się pospieszmy. Wątpię, żeby Silas był taki litościwy za drugim razem – wyjaśniła.

Forbes przyznała rację Pierwotnej i dźwignęła przyjaciela razem ze sobą. Salvatore uśmiechnął się delikatnie do Care i z jej pomocą wybiegł z lochów. Pragnienie drażniło jego gardło, sprawiając nieprzyjemne uczucie, którego Stefan chciał jak najszybciej się pozbyć.

Dziewczyna podeszła do drzwi i otworzyła je, wchodząc do środka. Rozejrzała się, czy nikt jej nie śledził i zamknęła drzwi, stwierdzając, że na szczęście nie. Chyba nikt tu dawno nie sprzątał, pomyślała, jednak zignorowała to i poszła dalej, otwierając kolejne wejście do innego pokoju. 

- Sophie? - zapytała z deka zdziwiona, widząc klęczącą kobietę nad mapą.

Mapa Nowego Orleanu paliła się tylko z brzegów, a ogień nie przechodził dalej, jakby… jakby zatrzymywała go jakaś bariera. Mulatka przeskakiwała wzrokiem z Deveraux na pergamin, w dalszym ciągu oczekując jakiegokolwiek odzewu ze strony czarownicy. Już miała ponowić próbę zwrócenia jej uwagi na siebie, ale Sophie spojrzała na nią, nagle otwierając oczy.

- Nie mogę znaleźć Marcela – powiedziała i wstała.

- Co za problem? – Hayley zmarszczyła brwi. – Ja mogę go znaleźć – dodała, wzruszając ramionami.

- Nie chodzi o to – mruknęła.

- Więc?

- Ma ze sobą czarownicę i to z dość potężnego rodu…

- Znaleźliśmy swoją odpowiedź – przerwała jej szatynka, mówiąc z lekkim entuzjazmem. – Więc czemu masz taką minę? – dodała niepewnie.

- Gdybyś mi nie przerywała, to wiedziałabyś, że jest zbyt potężna nie tylko dla czarownic, ale też dla Pierwotnych – westchnęła i odwróciła się od niej.

- Mówisz, że Marcel ma tajną broń przeciwko Mikaelsonom? – wilkołaczyca upewniła się i uśmiechnęła przebiegle, otrzymując pozytywną odpowiedź. – Mam Marcela owiniętego wokół palca, jeśli jakoś go podejdę, to może nawet dostanę się do tej… „wielkiej” wiedźmy – odparła swobodnie, zaznaczając słowo „wielkiej” z ironią i unosząc delikatnie ramiona.

Sophie pokręciła głową, jednocześnie zastanawiając się nad pomysłem Hayley. Marcel nie był taki skory do wyjawiania tajemnic, co jeżeli zaatakowałby szatynkę, bo chciałaby wiedzieć ZA dużo? Temperament Marcela jest prawie tak ogromny, jak Niklausa, co nie wróży nic dobrego. Poza tym, co się stanie jeśli ciemnoskóry dowie się o tym, że Hayley jest wilkołakiem? Tu, w Nowym Orleanie, wilkołaki były płoszone, zabijane, a mulatka musiała żyć. Dziecko musiało żyć.

- Nie możesz tak po prostu wychodzić gdzie tylko chcesz. W mieście jest mnóstwo innych czarownic, które słuchają się Marcela, a do tego nie są pozytywnie nastawione do wilkołaków – powiedziała wiedźma. – A już na pewno nie będą się litowały, kiedy dowiedzą się o zagrożeniu dla Marcela, które nosisz w brzuchu – Sophie wskazała palcem na brzuch Marshall.

Hayley spojrzała na Deveraux, utrzymując jej poważne spojrzenie.

Sophie w końcu postanowiła się odezwać, jednak Marshall zrobiła to pierwsza.

- Twoim zdaniem mam siedzieć tu do końca życia – powiedziała i pokiwała głową ze sztuczną aprobatą.

- Do końca cią…

- Nie – przerwała stanowczo. – Chcę zrobić coś dla dziecka.

- Zabić je? – podniosła brwi.

Mulatka ucichła, nie podejmując dalszej rozmowy. Tak, ryzykowała życiem tego, co miała w brzuchu i swoim własnym, ale co za różnica skoro za góra kilka miesięcy umrze? Bo miała tego świadomość, że jest tylko potrzebna, aby spłodzić to… coś. Klaus nie będzie protestował, a Elijah tak czy inaczej mu nie przeszkodzi, bo hybryda zawsze robiła to, co chciała.

- Dzisiaj – odezwała się zielonooka, zmieniając nagle temat – prawie zostałam wydana – dodała wilkołaczyca. – Pewni znajomi z jakiegoś tam miasteczka, w którym niedawno byłam siedzieli u Marcela – oznajmiła.

- O czym rozmawiali? – zapytała nagle zaciekawiona wątkiem.

- Nie wiem – rzuciła Hayley i wzruszyła ramionami. – Ale jestem prawie pewna, że dotyczy to jego „armii” – powiedziała, zakreślając cudzysłów w powietrzu.

Nie miała wątpliwości, że Deveraux, jak i wszystkim innym zależało tylko i wyłącznie na dziecku. Jednak wciąż wierzyła, że Elijah pomoże jej przetrwać. A im bardziej go do siebie zbliży, tym większe szanse, że przeżyje do starości i będzie mogła zobaczyć jeszcze swoje dziecko. Nie zamierzała poddawać się tak szybko, mimo że czasami sytuacja tylko tego od niej oczekiwała. 

Bennett tak bardzo chciała wydostać się z tej nory i w końcu skończyć czytanie kolejnych książek. Nudziło ją to i w pewnym sensie martwiło. Nie tyle oczekiwała coś znaleźć, co właśnie bała się, że to zrobi. W jakiś dziwny i pokręcony sposób teraz czuła się bezpieczna. Kol - pierwotny, którego można zabić tylko za pomocą kołka, który jest schowany w "bezpiecznym miejscu". Zastanawiając się nad tym, wpadła na pewną myśl, nie dającą jej spokoju.

- Skoro Pierwotnych zabije jedynie biały dąb, to jak Elizabeth sprawiła, że może on zginąć od zwykłego noża? - spytała zachrypniętym głosem.

Bonnie była zmęczona, głodna i strasznie chciało jej się pić. Nie miała pojęcia ile już tu siedziała, ale na pewno mogła liczyć to w kilkudziesięciu godzinach. Ledwo co to nawet powiedziała, a poczuła ogromny ból w skroni. Do tego nie mogła za bardzo ruszyć rękoma, bo liny krępowały większość jej ruchów. Kol i Vanjah powinni być świadomi, że mulatka nigdzie nie ucieknie, bo nawet jeśli chciałaby, to Carter obserwuje ją cały czas.

Vanjah spojrzała na nią z lekkim politowaniem, ale nie skomentowała jej wyglądu, bo po części to była także jej wina, że wiedźma tak wygląda. Blondynka wzruszyła ramionami i odepchnęła się od ściany, o którą się opierała, idąc do zielonookiej. Vanjah podała brunetce butelkę wody niegazowanej. Bonnie podniosła wzrok na wampirzyce i już miała brać butelkę, kiedy liny przeszkodziły jej w zrobieniu tego ruchu. Blondynka widząc to, zerwała jednym ruchem grube sznury i rzuciła na kolana Bonnie wodę. Mulatka wpierw zajęła się masowaniem obolałych miejsc. 

- Jest tu jakaś toaleta? - czarownica spytała cicho, nie zdobywając się na głośniejszy głos.

Vanjah westchnęła ciężko i podniosła, a właściwie szarpnęła Bennett do góry, prowadząc ją w głąb jakiegoś ciemnego korytarza. Brunetka miała nadzieję, że Carter raczy się do niej w końcu odezwać i coś jej powiedzieć. Przedtem wydawała się jej bardziej wylewna. 

Bonnie chciała rozejrzeć się i zobaczyć szczegóły z tego pomieszczenia, ale niestety było za ciemno, żeby mogła cokolwiek ujrzeć. Nim się zorientowała Van otworzyła jakieś drzwi i zapaliła w środku światło, które paliło się od niechcenia. Jedna żarówka na kablu tylko trochę oświetlała to miejsce, jednak na tyle, żeby Bennett mogła coś widzieć. Sama toaleta była bardziej kiblem i wyglądem nie zachęcała do skorzystania, ale co brunetka miała zrobić? Niebieskooka zamknęła drzwi za Bonnie i oparła się o nie plecami. 

Kwestia postawiona przez czarownice zainteresowała ją. Biały dąb. Więc dlatego Kol nawet nie drgnął, kiedy wbiła w niego najzwyczajnejszy kołek. Dopiero teraz wampirzyca postanowiła się odezwać.

- Biały dąb? - spytała blondynka i czekała na odpowiedź. 

Bonnie zdziwiła się, słysząc głos Vanjah, ale bardziej zdziwił ją jej ton. Czyżby nie wiedziała o "najsławniejszym" drzewie? Właściwie to i tak nie było istotne, skoro biały dąb to przeszłość. 

- Nie trudź się, Pierwotni zadbali o to, aby nikt go nie znalazł - powiedziała.

- Czyli istnieje? - Van uśmiechnęła się szerzej.

Miała nadzieję, że go znajdzie. Oczywiście oprócz zabicia Kola pozostawała jeszcze jedna kwestia... linia krwi. Nie była pewna czy da się ją przerwać w jakikolwiek sposób, ale na pewno spróbuje. Po wykorzystywaniu jej przez Mikaelsona coraz bardziej chciała się go pozbyć. 

Bennett otworzyła drzwi, kiedy załatwiła swoją potrzebę i spojrzała na Vanjah. Nie mogła uwierzyć, że wampirzyca naprawdę tak mało wie. Nie wiedziała nic o Carter, znała tylko jej imię i to, że była wampirem przez Kola. Ale kiedy on to zrobił, albo ile już Van przebywa z Mikaelsonem, tego nie wiedziała. Bonnie postanowiła nie odpowiadać na jej pytanie.

- Mogę porozmawiać z Elizabeth? - spytała, chociaż była prawie pewna, że blondynka za nic nie da jej telefonu. 

- Chyba śnisz - parsknęła w odpowiedzi. 

- Po co mnie tu trzymacie? - zadała kolejne pytanie, którego była ciekawa.

- Bo jakbyś stąd wyszła, to zrobiłabyś wszystko, żeby się zabić, a ja całkiem lubię swoje życie - wyjaśniła szorstko.

- Gdyby nie ja, to z pewnością już byś nie żyła - rzuciła Bennett.

- Cóż, dzięki - Vanjah odparła, uśmiechając się sarkastycznie. - Wracaj do książek - dodała.

Bonnie po raz kolejny tego dnia została popchnięta i po raz kolejny miała ochotę umrzeć. Była zmęczona, nie spała już od dawna, ani też nic nie jadła. Nie miała na nic siły. Oni, jako wampiry nie rozumieli jej, była w tym sama. Dobrze, że chociaż dostała wodę, którą wypiła za jednym razem, a mimo to szorstki ból w gardle ciągle dawał o sobie znać. Jej pierwsze dni w świecie żywych nie należały do najprzyjemniejszych, a to wszystko przez Kola. Myślała, że już dawno pozbyła się go z jej świata, jednak On powrócił. Powrócił i najwidoczniej był w dobrej w formie, niestety. 

Zielonooka opadła na niewygodne krzesło i chwyciła książkę, którą ostatnio przeglądała i ponownie wczytała się w lekturę. W głowie brunetki powstał plan, żeby okłamać Pierwotnego. Mikaelson nie znał się na czarach ani na łacinie. Za to Bonnie jak najbardziej. Nie miała nic do stracenia, jedynie własne życie, ale jeśli ona umrze, to Kol także. Mogła przecież podać fałszywe zaklęcie, w nadziei, że Vanjah nie ma pojęcia o łacinie. Nie wyglądała na starą, a poza tym, skoro nie wiedziała o Mikaelsonach, to na sto procent nie wiedziała też o zaklęciach. 

- Skąd weźmiecie czarownice? - mulatka odezwała się, nie odrywając wzroku od kolejnych wyrazów w księdze. 

- Jesteś strasznie upierdliwa - warknęła Carter. - Zapytasz o to Kola, jak tylko wróci - dodała chłodno i usiadła na jakimś starym materacu pod ścianą, przymykając oczy. 

Bonnie westchnęła cichutko i zamknęła powieki, żeby choć przez chwilę się zregenerować. Przez jej ciało przeszło stado dreszczy na imię znienawidzonego przez nią Pierwotnego. Jednak wciąż miała w głowie obraz jego czekoladowych oczu i tego uśmiechu, którego nigdy wcześniej nie była w stanie zauważyć. Szybko otworzyła oczy i powróciła do łacińskiej książki, przerażona swoimi własnymi myślami. Potrząsnęła głową, próbując pozbyć się twarzy Mikaelsona, ale to było na nic i jeszcze przez długi czas widziała szatyna przed swoimi oczami. 

***

O, hej! :D Jak Wam mija dzień? HEHE. Wiem, mi też. xD No nic. Muszę powiedzieć Wam znowu - DZIĘKUJĘ. <3 Tak, dziękuję za wsparcie duchowe, kochane grzybeczki. :D 

Na Ma Talent było spoko. 7h czekania na 3 minuty, ale było fajnie. Poznałam parę osób. Jeny, niektórzy tak ładnie śpiewali. *o* Albo na gitarach grali. Nie no, mój klasyk to się chowa przy akustyku. CHCĘ! :D Haha, no ale pomyliłam się w drugiej zwrotce. Mimo to, fajnie było wyjść na taką dość dużą scenę, wziąć mikrofon w dłonie i śpiewać! Kij że nie wyszło. Haha. :D Zachęcam wszystkich do wzięcia udziału w takim czymś. Całkiem fajna zabawa! (oprócz tego, że tyłki bolą po siedzeniu :/) I tym, którzy się zdecydują, życzę powodzenia! A no i Kinga, Tobie i Twojemu zespołowi powodzenia w następnym roku. :D Jak będziesz w TV to mnie pozdrów, hahah. :D 

Oki, ja tu sobie gadu gadu, a blogi same się nie przeczytają! :D Więc idę je nadrobić! <3 Do napisania w środę, kochani. <3 

Pozdrawiam, życzę weny, pomysłów (tym co potrzebują :D), szczęścia, ciepełka i słoneczka, a dla niektórych (tak, to dla Ciebie, Laurko :D i oczywiście inni wielbiciele chłodu też! :D) zimna i w ogóle deszczu i innych podobnych :D, radości i miłej niedzieli, a także miłego tygodnia. <3

love, love, love,

artisticsmile. <3 

PS. Dlaczego musieli uśmiercić akurat mojego kochanego Enzo? :( Normalnie kilka minut przed jego śmiercią uświadomiłam sobie, że go uwielbiam i jeśli go zabiją, to normalnie... I CO? I go zabili. Nie wierzę. :/ Wszystkie "bardziej złe" postacie zabijają. Kol, Katherine, teraz Enzo. Nie wspominając o pierwotnych w innym serialu. (smutna piosenka - turn on) Głupki jedne, no! Idę płakać. :(
(to się rozpisałam teraz, hahah :|)