14. | Nieźle się urządziła

~ 14 ~

Nieźle się urządziła.

Elijah dzwonił po raz kolejny do Katherine, ale ona znowu nie odebrała. Najstarszy Mikaelson odłożył telefon na stół i złożył ręce, kładąc na nich głowę. Nie mógł pogodzić się z myślą, że Katherine właśnie teraz może chodzić po mieście, szukając śmiałka który pozwoli jej znowu być wampirem. A co jeśli uznają ją za jakąś przekąskę? Co Elijah mógł myśleć skoro dziewczyna nie odbierała od niego telefonów od jakichś ośmiu godzin? Szatyn martwił się o dziewczynę, a do tego nie mógł nic na to poradzić. Postanowił czekać. W końcu i tak nic teraz nie zrobi.

- Co się stało z Caroline? – nagle Klaus spytał prawie że oskarżycielskim tonem swojej siostrą.

Uznał, że Rebekah jest odpowiedzialna za blondynkę. Myślał, że to właśnie jego siostra przywiozła tu pannę Forbes, chociaż nie wiedział czemu nie zadzwoniła po niego albo Elijah. Nigdy nie przepadała za córką szeryf. Wręcz nią gardziła.

- To, że przyjechałam tu z nią, nie znaczy, że będę latać za nią, jak pies – skrzywiła się lekko na samą myśl o przyjaźni z Forbes.

To, że zaczynała ją po trochu lubić, nie oznaczało od razu, że pokocha ją jak rodzoną siostrę.

- To po co ją tu ściągnęłaś? – warknął. – Nie sądzisz, że było to trochę nieumyślne, skoro mogłaś zabrać Pierwotnych braci? – dodał z ironią.

- To ona przyleciała do mnie z chęcią ratowania przyjaciela – wyjaśniła z sarkazmem.

Caroline w tym samym czasie siedziała na kanapie, myśląc o niedawnych wydarzeniach. Cała sprawa z młodszym Salvatorem ją zdruzgotała, a Tyler jeszcze bardziej ją dobił. Jednak nie miała ochoty przejmować się, czy nawet myśleć o Lockwoodzie. Jedyne co teraz zajmowało jej głowę to problem z Silasem.

- Nieważne – skwitowała kolejne warknięcie brata. – Mamy teraz większe problemy od depresji Barbie – rzuciła i usiadła naprzeciwko Elijah.

- Wiemy. Silas i Twój kochanek – uśmiechnął się arogancko.

Miał dość jej ciągłego dogryzania Caroline. Pierwotna tylko zmrużyła powieki, mrożąc blondyna spojrzeniem.

- Musimy ustalić plan – nagle w kuchni pojawiła się najmłodsza z nich wszystkich, ściągając zaciekawione wzroki nawet Elijah, który do tego czasu nie kontaktował ze światem rzeczywistym.

Jedna mądra, pomyślała Rebekah i pokiwała głową z aprobatą. Wszyscy Pierwotni nagle przestali się odzywać, jakby czekając na ciąg dalszy ze strony Forbes.

- On myśli, że się go boimy, więc pokażemy mu, że tak nie jest – powiedziała pewna siebie. – On jest jeden, nas jest czterech. Może i jest starszy, ale, jak to się mówi, w kupie siła, prawda? – mówiła rozentuzjazmowana, gestykulując rękoma.

Klaus przyglądał się Caroline z podziwem i uśmiechem. Ona była taka… jedyna w swoim rodzaju. Nie bała się żadnych przeciwności losu, była sobą, zawsze. Wspierała każdego na duchu, kiedy wszyscy myśleli, że nie ma żadnej nadziei na happy end.

- Nie lepiej byłoby, gdybyś razem z Rebeką poszukała Stefana? – zaproponowała Hybryda.

- Dobry pomysł – potwierdził najstarszy Mikaelson i podniósł się z krzesła. – Silas nie ma pojęcia, że tutaj jesteśmy – zaznaczył – jednak lepiej będzie, jeśli my pójdziemy zaskoczyć Silasa, a wy obejdziecie całe miasto, szukając Stefana – dodał ku niezadowoleniu dziewczyn.

- To jakaś dyskryminacja, czy co? – prychnęła Rebekah. – Jestem tak samo silna, jak wy! Dam sobie radę z Silasem! – warknęła.

- Właśnie dlatego idziesz z Caroline – wytłumaczył Elijah.

- Nie potrzebuję niańki! – oburzyła się tym razem panna Forbes.

- A ja nie mam zamiaru słuchać jej żalów – powiedziała chłodno Rebekah, wskazując na dziewczynę obok.

Caroline nie skomentowała tego, chociaż bardzo chciała. Wywróciła oczami i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, patrząc dobitnie na Klausa, jakby chciała wymusić na nim inny plan albo przynajmniej zamianę par. A już myślała, że zaczyna dogadywać się z Pierwotną, ale jak widać nie.

- Troszczymy się, siostrzyczko – uśmiechnął się przesadnie sztucznie blondyn i skierował się w stronę drzwi.

- Spotykamy się tutaj z powrotem przed zmierzchem – poinformował szatyn i wyszedł zaraz za Klausem, przedtem uśmiechając się delikatnie do blondynek.

- Serio?! – krzyknęła Caroline, kiedy zamknęły się drzwi. – UGH – jęknęła i spojrzała na Mikaelson. – To jak, idziemy? Im szybciej tym lepiej – powiedziała.

- Niech będzie – odparła krótko i wywróciła oczami.

Forbes i Rebekah wyszły tylnym wyjściem , biegnąc w stronę miasta. Zamierzały przeszukać wszystkie zakamarki tej nory i na końcu pocieszyć się faktem, że wykonały zadanie. Bo porażka nie wchodziła w grę.

Bonnie siedziała na krześle przywiązana jakimiś grubymi linami, a Vanjah przyglądała jej się uważnie. Mulatka zastanawiała się, co właściwie tutaj robi. W końcu Kol przyniósł ją tutaj, kazał blondynce pilnować ją i poszedł sobie gdzieś. Mogła uciec, nawet próbowała, ale wzrok Carter i ciężkie sznury nie pozwoliły jej na to.

- Kol za niedługo wróci – nagle odezwała się niebieskooka. – Nie martw się – dodała i podeszła bliżej dziewczyny.

- Nie martwię się – prychnęła opryskliwie. – Mógł mnie zabić od razu, przecież o to mu chodzi – powiedziała odważnie, jednak w głębi cholernie obawiała się powrotu Pierwotnego i tego, co stanie się, kiedy wróci.

- Musiał coś zjeść – wyjaśniła i spojrzała na Bonnie z lekkim zawahaniem. – Elizabeth mówiła, że Cię przywróci – pokiwała głową.

Bennett uniosła brwi, patrząc na wampirzyce ze zdziwieniem.

- Co? – spytała w końcu.

- Nie wiesz? Elizabeth rzuciła zaklęcie łączące na Ciebie i Kola – powiedziała.

- Słucham?! – krzyknęła mulatka.

Blondynka wywróciła oczami i założyła ręce na biodrach.

- Możesz się tak nie drzeć? – warknęła. – Jeśli ty umrzesz, to Kol też. Byłaś wiedźmą, powinnaś to wiedzieć – rzuciła arogancko.

Bonnie zamrugała, cichnąc nagle. Zastanowiła się nad słowami Vanjah i doszła do wniosku, że to głupie ze strony blondynki.

- Ale… zgodziłaś się na to? – zapytała Bennett.

- Czemu miałabym nie? Kol umrze, to świetnie! Zasłużył – mruknęła.

- Czy ty przypadkiem nie jesteś z linii krwi Kola? – zielonooka sama nie wiedziała po co to mówi.

Mikaelson umrze, Liz przywróci ją do życia, to po co przejmować się innymi ofiarami? Przecież Bonnie nienawidzi wampirów, im mniej tym lepiej. Jednak coś zmuszało ją do powiedzenia prawdy Vanjah. Była niewinna… tak jakby.

- Linia krwi? – blondynka leniwie uniosła brwi.

- Powiązanie. Jeśli jeden Pierwotny zginie, cała jego linia krwi umrze razem z nim – Bennett wytłumaczyła.

Carter spojrzała z niedowierzaniem na mulatkę i podniosła lekko głowę, myśląc nad tym co powiedziała Bonnie. Vanjah nie chciała umierać, mimo całej nienawiści do wampiryzmu, to jeszcze widziała pełno plusów w tym kim była. Mogła żyć wiecznie, była silna, prawie niepokonana, było tyle rzeczy, które ona chciała zrobić i miałaby nagle tak z tego zrezygnować? A jednak… Kol umarłby, to byłaby doskonała zemsta, tego właśnie chciała. Ale ona także umarłaby i co jej po tym?

Jej przemyślenia przerwał Mikaelson, który wszedł do pomieszczenia z zadowolonym uśmiechem i plamą krwi na czarnej koszulce. Blondynka była zdruzgotana. Śmierć Kola i jej śmierć, czy jej życie, ale życie także Kola? Przeskakiwała wzrokiem z szatyna na brunetkę, która wcisnęła się lekko w krzesło, wbijając wzrok w Pierwotnego.

Bonnie, chociaż była gotowa na śmierć Kola, to nie była pewna, czy chciała teraz umrzeć i znowu powrócić do bycia duchem. Co prawda Elizabeth miała ją przywrócić, ale co jeśli jej się nie uda albo czarownice postanowią nie wypuszczać jej już nigdy i Bonnie zostanie tam na zawsze?

- Bennett, jak miło, że znowu się spotykamy – rzucił ironicznie i zjawił się obok niej w wampirzym tempie.

Mulatka wciągnęła powietrze, kiedy twarz wampira znalazła się kilka centymetrów od niej. Przez chwilę wpatrywali się sobie w oczy i czekali na kolejny ruch. Ciemnooki przymrużył lekko oczy w dalszym ciągu, uśmiechając się niemal serdecznie.

- Ostatnie życzenie? – spytał nagle prawie szeptem.

- Zgiń w piekle – wysyczała.

- Może być – Kol wzruszył ramionami.

Mężczyzna zrobił zamach, zatrzymując się przed klatką piersiową Bennett przez krzyk Carter.

- Nie rób tego! – blondynka wrzasnęła, zwracając uwagę pierwotnego na sobie. – Jeśli ją zabijesz, to ty także umrzesz – dodała pospiesznie, kiedy zauważyła, jak Mikaelson nie przejął się jej wcześniejszym zakazem.

Szatyn spojrzał na brunetkę, która patrzyła na niebieskooką z lekkim grymasem, spowodowanym przez drobne przebicie skóry palcami Pierwotnego.

- Kłamiesz – skierował się do Vanjah.

- To sprawdź – rzuciła Bonnie, przełykając ślinę.

Wzrok Mikaelsona spoczął znowu na dziewczynie i skrzywił się niezadowolony z tego obrotu spraw, wyciągając dłoń z klatki piersiowej Bonnie i od razu podkładając nadgryziony nadgarstek pod usta mulatki. Wolał nie ryzykować i uleczyć ją, chociaż bardzo chciał, żeby umarła. Musiał ją wykorzystać dla celów własnych. Nie mógł przecież wypuścić jej gdziekolwiek, bo z pewnością zabiłaby się sama, a on nie miał zamiaru umierać przez jakąś głupią wiedźmę.

Bennett wypiła trochę krwi, którą siłą wcisnął jej Kol. Ona sama nie chciała. Miała pewne obrzydzenie do tego typu rzeczy i wolała umrzeć. Jakkolwiek głupio to brzmiało. Już myślała, że jeden z Pierwotnych umrze, ale Vanjah musiała się wygadać.

- Znajdziesz sposób, żeby wyciągnąć nas z tego gówna – warknął Mikaelson.

Bonnie siedziała cicho, bojąc się odezwać. Gdzieś tam w środku miała nadzieję, że zaraz wpadnie Elizabeth i Jeremy, jednak to były jedynie przypuszczenia, które raczej nie zdarzą się w ciągu kolejnych kilku dni. Podniosła wzrok na szatyna i skrzyżowała się z nim spojrzeniem. Dziwnie było jej patrzeć na niego i jednocześnie nie czuć skrępowania jego przenikliwym spojrzeniem. Mężczyzna odwrócił się w stronę drzwi, przedtem uśmiechając się prawie niewidocznie. Bennett nie była pewna tego co zobaczyła i chyba jej się to przewidziało. Przeniosła wzrok na Carter i westchnęła cicho.

Brunet otworzył mosiężne drzwi i normalnym krokiem wszedł do środka, a zaraz za nim szatynka, która rozglądała się ostrożnie na boki, jakby ktoś za chwilę miał wyskoczyć z kołkiem.

- Taś, taś! – zawołał Damon. – Wróciliśmy! – stanął w miejscu i rozłożył ręce, czekając na jakiś odzew z którejkolwiek strony, ale była tylko cisza. – Czekamy! – dodał z sarkazmem, odwracając się w stronę Gilbert.

- Damon, czujesz? – spytała ciszej wampirzyca, patrząc znaczącym wzrokiem na mężczyznę.

- Eleno, teraz nie pora na śniadanie – brunet przewrócił oczami teatralnie.

Dziewczyna, nie chcąc tłumaczyć mu o co chodzi, pognała do kuchni szybkim tempem. Stanęła przed leżącą w krwi szatynką i zmarszczyła brwi zdziwiona tym co zobaczyła. Salvatore zjawił się chwilę po niej i przyjrzał się Katherine.

- Nieźle się urządziła – skrzywił się.

Natychmiast wziął Petrovą na ręce i zaniósł do salonu na kanapę. Na jej ciele nie było ani jednej szramy, ale za to na bluzce tak. I to całkiem spora. Pomijając to i krew, wyglądało na to, jakby wszystko było w porządku.

- Co Ty robisz? – zapytała Elena. – Należało jej się – prychnęła.

- To nie był żaden zamach, ona zrobiła to celowo – przeniósł wzrok na Gilbert.

- Po co miałaby zabić samą siebie? – uniosła brwi wampirzyca, jednak po sekundzie sama odpowiedziała na to pytanie. – Ona przechodzi przemianę – stwierdziła, jakby sama do siebie, marszcząc brwi.

- Ding, ding, ding! – zawołał ironicznie Damon.

- Więc gdzie jest Elijah? – spytała retorycznie, spoglądając na Katherine.

- Nie wiem, ale myślę, że dowiemy się tego za chwilę – powiedział i wskazał palcem na przebudzającą się Katerinę.

Dziewczyna wzięła głęboki wdech, siadając i rozejrzała się wokół. Kiedy dostrzegła dwójkę wampirów skrzywiła się i wzniosła oczy ku niebu.

- Co tu robicie? – warknęła, nie wstając z miejsca.

- Cóż, chcieliśmy powiadomić rodzinkę Pierwotnych o niecnych planach takiego jednego wampirka i napotkaliśmy Ciebie – wyjaśnił Salvatore. – Gdzie są nasi ulubieńcy? – zapytał poważniejąc.

- Też chciałabym to wiedzieć – rzuciła i podniosła się, czym zrównała się wzrostem z niebieskookim. No prawie.

- Tak? – odezwała się Elena. – I właśnie dlatego postanowiłaś skorzystać z ich nieobecności? Czy to był tylko wypadek? – parsknęła i skrzyżowała ręce pod biustem.

Katherine uniosła lekko głowę i zmierzyła swojego sobowtóra wzrokiem. Zmrużyła oczy i wywróciła oczami, idąc w kierunku kuchni. Pierce czuła się tak… zwyczajnie. W ogóle nie odczuwała jakiejkolwiek różnicy. Nic ją nie bolało. W dodatku zrosła jej się rana, krew musiała zadziałać. Szatynka wyciągnęła rękę w kierunku jednego promienia słońca. Dopiero świtało. Katerina z lekką obawą przeniknęła przez światło, jednak nic się nie stało. Pokręciła powoli głową i próbowała dokonać cudu, machając dłonią w słońcu. Zacisnęła zęby, kiedy jedyne co odczuła to delikatne ciepło i odsunęła się od okna.

Niebieskooki przyglądał się Pierce z zaciekawieniem. Coś mu nie pasowało i najwidoczniej Kath też nie. Gilbert próbowała dowiedzieć się czegoś z mowy ciała bruneta, ale nie mogła zrozumieć o co mu chodzi. Po co on się tak nią interesuje? To jej sprawa, czy będzie wampirem czy nie. Elena przetraciła lekarstwo do unicestwienia Katherine, więc niech jej starania nie pójdą na marne przez jej kaprys. Gilbert nawet cieszyła się z nieudanej próby Petrovej, bo w dalszym ciągu może ją zabić. Co prawda musiałaby nieźle się postarać, żeby jej to wyszło, ale może kiedyś, jak będzie starsza. Uśmiechnęła się do siebie na samą myśl ponownego zobaczenia martwego ciała pierwszego sobowtóra Tatii.

Pierce wzięła głęboki wdech i od razu chwyciła za telefon leżący na blacie. Zignorowała ilość nieodebranych połączeń od Elijah i sama postanowiła do niego zadzwonić. Czekała niecierpliwie wsłuchując się w sygnał, jednak najstarszy Pierwotny nie odebrał. Musiała więc sama podołać temu zadaniu i dowiedzieć się, co się do cholery stało, że nie może zostać wampirem? Przez chwilę myślała, że może po prostu tego tak nie odczuwa, ale zaraz odrzuciła te myśli na bok. Była realistką. Może krew za szybko zadziałała i wyleczyła jej ranę, a Kath tylko zemdlała? To też było możliwe.

- Łuhu, wciąż tu jesteśmy – powiedział Damon, kiwając głową.

- Niestety – wysyczała i spojrzała w ich kierunku. – Czego tu jeszcze szukacie? – zapytała, podchodząc do nich powoli.

- Cóż… nie mamy nic innego w planach…

- Właściwie to mamy – przerwała mu stanowczo Elena, patrząc wrednie na Katherine.

Obie dziewczyny zmierzyły się nienawistnym spojrzeniem, ale to Kath jako pierwsza oderwała od niej wzrok z miną „serio?”.

- To dobrze się składa – odparła prawie natychmiast – bo ja nie potrzebuję pomocy… od was – dodała.

- Czyżby? – Salvatore podniósł brwi i wskazał na Pierce palcem. – Ja tu widzę co innego.

- To nie wasza sprawa…

- To, że nie jesteś wampirem, czy to, jak wyglądasz? – zapytał, udając ciekawość.

Szatynka zmrużyła groźnie oczy i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Nie miała ochoty z nimi przebywać, a szczególnie z Eleną, która najwidoczniej bardzo chciała ją zabić. Pierce zależało na swoim życiu i wolała nie wchodzić w drogę Gilbert dopóki jej pragnienia zemsty zupełnie nie znikną albo sama jakimś cudem stanie się wampirem.

- Elijah nie odbiera. Wiem tyle, że samochód Klausa zniknął, tak samo jak Rebekah – mruknęła od niechcenia i ominęła ich szerokim łukiem, idąc w stronę schodów.

- A gdzie pojechała Rebekah? – zapytała za nią Elena.

- Skąd mam wiedzieć? Słyszałam jakieś wrzaski i nagle ich nie było – wzruszyła ramionami, znikając za drzwiami swojego pokoju.

- Ona sobie żartuje – warknęła wampirzyca. – Skoro nie ma tu Pierwotnych, to po co jeszcze tu siedzimy? – spojrzała na niebieskookiego wściekła.

- Wolisz siedzieć z tym nadymanym niby królem? – prychnął.

- On przynajmniej coś wie – odparła.

- To może do niego idź? – zaproponował chłodno, patrząc prosto w oczy Gilbert.

- Więc teraz zdanie Katherine liczy się dla ciebie bardziej od mojego? – uniosła brwi lekko zdziwiona i zraniona słowami bruneta.

Damon odwrócił wzrok, wiedząc że źle powiedział, ale denerwowała go swoim zachowaniem.

- Nie – odpowiedział, łagodniejąc i znowu spoglądając na nią. – Ale Marcel nic więcej nam nie powie, więc wolę poczekać na Pierwotnych tutaj – dodał i złapał jej twarz w dłonie. – I nie chodzi tu o Katherine – powiedział ciszej i pocałował ją lekko w usta.

- Niech Ci będzie – westchnęła i uśmiechnęła się delikatnie, oddając pocałunek.

W końcu, rzucił do siebie w myślach Salvatore i oderwał się od uśmiechniętej Eleny, aż nie mógł powstrzymać uśmiechu. Może teraz będzie lepiej?

- Więc – zwrócił się do Kateriny, która schodziła z góry i odchrząknął.

- Mówisz, że słyszałaś ich kłótnię? – dokończyła za niego Elena.

- Spałam – mruknęła kąśliwie. – Jakbyś nie zauważyła, nie jestem wampirem i nie słyszę wszystkiego – warknęła złośliwie, choć widać było po niej, że przeklina to całe człowieczeństwo.

Elena wywróciła oczami i spojrzała na Damona, a on na nią. Salvatore wzruszył ramionami, na co Gilbert westchnęła.

- Teraz porozumiewacie się myślami? – spytała Katerina i uniosła brwi, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi.

- Wampirze zdolności – wyszeptał Damon, po czym uniósł kącik ust.

Wampirzyca uśmiechnęła się delikatnie pod nosem, a Kath spojrzała na nich spod byka i poszła do kuchni. 

***

Tamtaratam! Wiem, wiem. Mówiłam, że będzie scena Klaroline i teraz pewnie plujecie mi w twarz, ale przecież dodałam też, iż gdyż to nie do końca jest wątek Klaroline! :D Wybaczcie. :( Powiem tyle, że 16. jest jednym z moich ulubionych (pod względem Klarci :D). NO NIC. Haha. Jak zawsze nie mówię nic więcej, żeby nie powiedzieć o jedno słowo za dużo. ;p 

Oczywiście, że Wam dziękuję za ciepłe słowa, podnoszące mnie na duchu i kurczę KOCHAM WAS za to. <3 Za to, że czytacie, za to że jesteście. OCH I ACH. Po prostu. :D Dla niektórych może to być przesadzone, że tak ciągle i ciągle piszę podziękowania za wyświetlenia, komentarze, za czytanie, ale no kurczaki, po prostu nie wiem co innego napisać, a jestem Wam serio wdzięczna. :D 

Uff, jak zawsze słodzę. xD Mam nadzieję, że nikt mnie za to nie pobije i w ogóle. :D Ej, znalazłam świetny gif, który pewnie wcześniej już każdy go widział, ale mam z niego bekę. Hahah. xD

Tym miłym akcentem żegnam się z Wami, ale mówię "DO NAPISANIA". :)

aż się wzruszyłam :')

love, love, love,

artisticsmile. <3

PS. Trzymajcie za mnie kciuki, bo w tę sobotę idę z koleżanką do Mam Talent... HAHAHAHAH. Ej nie, poważnie. xD Bez talentu, ale idę. :D