22. | Ty zawsze masz plan B.

~ 22 ~

Ty zawsze masz plan B.

Dziewczyna obudziła się przez jakieś hałasy z dołu. Po chwilowym zastanowieniu postanowiła to sprawdzić, w końcu Stefana nie było tutaj, więc raczej te dziwne odgłosy on powoduje. Blondynka zbiegła wampirzym tempem do salonu, wołając imię przyjaciela. Salvatore właśnie rzucał krzesło, a właściwie pozostałości po nim, oddychając głęboko i nierówno. Caroline niewiele myśląc podbiegła do niego i złapała za ramiona, tak, aby stał naprzeciw niej.

- Stefan, co się stało? – zapytała zszokowana stanem blondyna, w między czasie rozglądając się po rozniesionym pomieszczeniu.

Wampir kręcił głową cały roztrzęsiony, dopiero po jakimś czasie opanował się trochę i spojrzał na twarz Caroline, której oczy wyrażały przerażenie. Na czole Stefana lśniły krople potu, a oddech jeszcze się nie uspokoił. Forbes nie zadając zbędnych pytań przytuliła się do chłopaka i przymknęła oczy.

- Nie wiem – odparł w końcu i odsunął się delikatnie od Care. – To nic takiego – rzucił, jednak niezbyt przekonał do tego blondynkę i siebie też nie.

- Nic takiego? – uniosła wysoko brwi. – Ja widzę co innego – dodała zmartwiona.

- Przepraszam, Care – westchnął, odwracając od niej wzrok i wbijając go w podłogę. – Nie masz się o co martwić – rzucił i uśmiechnął się lekko, jakby to ona potrzebował otuchy, a nie on.

- Stefan, daj sobie pomóc – powiedziała ciszej i usiadła na kanapę, uśmiechając się do niego – siadaj, pogadaj ze mną.

Salvatore podążył oczami za przyjaciółką i po dłuższym rozmyślaniu dołączył do niej. Dziewczyna spojrzała na niego, jak gdyby ciekawa i chwyciła jego dłoń w swoje. Stefan zerknął na ich dłonie, jednak od razu przeniósł wzrok na twarz Caroline. Nie mógł się nie uśmiechnąć, widząc jej zaangażowanie i zmartwienie. Starała się, żeby było mu jak najlepiej i on to doceniał. Uwielbiał ją za to.

Między szatynem a blondynką panowała nieznośna cisza od samego odejścia brunetki. Nie mogli przyznać, że żałowali tego co się stało, chociaż bardzo chcieli, ale nie potrafili. Mimo tego, że obydwoje stracili Bennett, to i tak wiedzieli, że kiedyś to musiało nastąpić, a lepiej wcześniej niż później. Chyba. Weszli do domu Carter i bez słowa udali się do kuchni gdzie usiedli.

- Chcesz coś? – zapytała Elizabeth, jak gdyby nigdy nic się nie stało, jednak w jej głosie słychać było żal i smutek.

Jeremy tylko pokręcił głową, na co Liz westchnęła i odstawiła czajnik, dosiadając się do chłopaka. Nie byli w stanie spojrzeć sobie prosto w oczy, ani nawet powiedzieć czegoś, ale Carter zaczęło to przeszkadzać i musiała w końcu o tym porozmawiać.

- To moja wina – zaczęła, podnosząc wzrok na Gilberta, który nareszcie odważył się spojrzeć na nią – nie powinnam…

- Przestań – przerwał jej, a ona zdziwiła się tym, że się odezwał – to nie Twoja wina, to NASZA wina. Obydwoje tego chcieliśmy – powiedział, na co Elizabeth zmarszczyła brwi i spuściła wzrok.

- To ja to zaczęłam – dziewczyna wzięła głęboki wdech, chcąc kontynuować, jednak szatyn przerwał jej po raz kolejny.

- Tak czy inaczej Bonnie nas nienawidzi – mruknął, a Liz wypuściła powietrze z płuc i chciała złapać go za dłoń, jednak powstrzymała się przed tym i cofnęła rękę.

- Przejdzie jej – powiedziała pewnie i zdobyła się na blady uśmiech, który niemalże natychmiast zniknął z jej twarzy.

Znowu zapadła cisza, którą jako pierwsza postanowiła przerwać Elizabeth.

- Żałujesz? – zapytała cicho, patrząc na swoje palce.

Gilbert podniósł na nią wzrok z lekkim zdziwieniem, że zadała takie pytanie. Nie. Nie żałował. Więcej – chciałby pocałować ją kolejny raz. Nie wiedział, co nim w tej chwili kierowało, ale taka była prawda. Przez jego twarz przemknął cień uśmiechu, kiedy całkowicie zapomniał o Bonnie, skupiając całą swoją uwagę na Carter. Przesunął się bliżej blondynki i złapał jej twarz w dłonie. Dopiero teraz Liz spojrzała na niego z niekrytym zdziwieniem, ale nim zdążyła zareagować ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

Dziewczyna znowu podniosła powieki, mając wrażenie, że to zwykły sen. No okej, może nie taki zwykły. Ale w końcu we śnie można „umrzeć”. W takim razie, co w jej śnie robi Pierwotny, którego raczej nie cierpi? No właśnie – raczej. Co mogłoby zmienić się przez kilka dni? W dodatku nieprzyjemnych dni. Jak widać wiele, skoro zmienił jej się stosunek do wroga. A przecież, jak to mówią, od nienawiści do miłości tylko jeden krok. Ta, chyba nie w ich przypadku. Oni mają wręcz pisane, żeby się nienawidzić. Ona czarownica – co prawda już nie, ale wciąż się za taką uważa, a on pierwotny wampir. Te „gatunki” jakoś nie pasowały do siebie.

Dopiero, kiedy zamrugała kolejny raz odzyskała zdrowy rozum i zrozumiała, że to dzieje się naprawdę. Niemal natychmiast odsunęła się od niego nieco, a ten odstawił ją na ziemię, widząc że już czas aby to zrobić.

- Uratowałeś mnie – wyszeptała zdziwiona i zmarszczyła lekko brwi, po czym dodała odzyskując normalny ton – dlaczego?

- Nie ma za co, Bennett – uśmiechnął się niemalże radośnie, jakby dumny ze swojego czynu.

Na twarzy mulatki nie było widać nawet cienia szczęścia, a jedynie zaskoczenie. Hamowała swoje chęci roześmiania się, widząc dziecięcą wesołość w jego oczach. Co najmniej jakby wygrał jakiś konkurs.

- Ty uratowałaś mnie, ja uratowałem Ciebie. Jesteśmy kwita – wzruszył beztrosko ramionami.

Bonnie nie potrafiła dłużej się powstrzymywać i uśmiechnęła się ledwie zauważalnie, a po chwili ten uśmiech zamienił się w cichy chichot.

Kol, aż zdziwił się kiedy to usłyszał. Bonnie Bennett – wiedźma, która chciała go zabić i wzajemnie – właśnie stała naprzeciw niego i śmiała się. Tak po prostu. Najdziwniejszy sen, jaki kiedykolwiek miał.

Elijah otworzył oczy, słysząc jak ktoś go woła. Co prawda już jakiś czas nie spał, jednak nie potrafił odejść od Katherine. Ubrał się w wampirzym tempie i wyszedł, przedtem ostatni raz zerkając na śpiącą Petrovę. Zszedł na dół i stanął przed szatynką, która patrzyła na niego wyraźnie czymś zaniepokojona.

- Co Cię tu sprowadza, Hayley? – Pierwotny zmarszczył brwi.

- Marcel dowiedział się o tym, że jestem wilkołakiem – powiedziała niespokojnie.

- Co? Jak to się stało? – zapytał.

- Nie mam pojęcia – odparła i westchnęła. – Mogłabym się tutaj na jakiś czas zatrzymać? – poprosiła. – Może tu będę bezpieczniejsza niż w mieszkaniu Sophie – dodała.

- Nie ma sprawy, Hayley – uśmiechnął się lekko. – Zaprowadzę Cię do Twojej sypialni – zaproponował, na co ona zgodziła się od razu.

Katerina obudziła się już wtedy, gdy Elijah zszedł z łóżka, może nawet trochę wcześniej. Nie zatrzymywała go, tylko dlatego, bo chciała się dowiedzieć, kto przyszedł i dla kogo Mikaelson opuścił ją tak szybko. Założyła na siebie szlafrok, który kilka godzin temu został zdjęty przez Elijahę i mimowolnie uśmiechnęła się na wspomnienie tej nocy.

Wyszła po cichu z pokoju i stanęła na szczycie schodów. To, co zobaczyła sprawiło, że miała ochotę wybuchnąć. Gdyby tylko była wampirem, już dawno ta dziewczyna leżałaby martwa w jakimś kącie. Jej i Klausa dziecko stanowiło poważne zagrożenie. Tak przynajmniej jej się wydawało. Nie wiadomo co wyrośnie z dziecka wilkołaczycy i hybrydy, jednak na pewno nic przyjemnego ani miłego. Poza tym Elijah strasznie interesował się losami i Hayley i tego dzieciaka, co nie wróżyło nic dobrego dla Katherine. Tak, czy inaczej – to nic dobrego dla Pierce.

- Wprowadzasz się? – Petrova postanowiła odezwać się, zauważając wzrok Marshall.

Mulatka nie wyglądała na zadowoloną z widoku sobowtóra Tatii. Wyczuwała jakieś dziwne napięcie między sobą a nią, choć zupełnie nie miała pojęcia skąd się to brało. Możliwe, że Kath miała coś do Elijahy i czuła się odrzucona. Tak myślała Hayley i właściwie była bardzo bliska prawdy.

Brunet westchnął zirytowany i zerknął na szatynkę, która wreszcie się poruszyła, po chwili otwierając oczy.

- Gdzie ja jestem? – wymamrotała niewyraźnie i uniosła słabo głowę.

Kiedy zobaczyła swojego chłopaka, nagle się ożywiła i szarpnęła, żeby podejść do niego, jednak blokowały jej to liny, które strasznie parzyły jej ręce. Zdziwiona przeniosła wzrok nad siebie, gdzie były grube sznury obwiązane na jej rękach, a do tego zapewne zostały oblane werbeną.

- Damon, co się stało? Gdzie my jesteśmy?! – rzucała pytaniami niespokojnie.

Salvatore przewrócił oczami wyraźnie znudzony i wściekły. Nie miał ochoty na siedzenie w jakiś lochach, w których cuchniało stęchlizną i wolał nie wiedzieć czym jeszcze. Ogólnie wygląd też nie zapraszał do środka.

- Marcel i jego banda nas tu uwięziła za złe uczynki – powiedział ironicznie. – Mamy przechlapane, Eleno – mruknął zrezygnowany, na co Gilbert pokręciła gwałtownie głową.

- Nie mów tak, Damon – podniosła głos z wyrzutem. – Wyjdziemy z tego, rozumiesz? Zawsze wychodzimy – mówiła, próbując jakoś dotrzeć do niego, żeby miał siłę do walki.

Nie mogli tak po prostu poddać się jakimś wampirom. Dawali radę z Klausem, to i dadzą radę z kimś takim jak zarozumiały kilkusetletni wampir. Może i mieli przewagę liczebną, za to Elena i Damon mieli spryt.

- Tak, bo zawsze to Stefan nas wyciąga – rzucił – albo Bonnie – dodał i rozejrzał się wokół teatralnie – ale nie widzę tutaj żadnego z nich.

- Poddajesz się? – spytała zaskoczona obojętną postawą bruneta i obrzuciła go spojrzeniem.

- A mamy inne wyjście? – podniósł brwi, przez co zmarszczył czoło.

Szatynka nie mogła nadziwić się słowom bruneta, który wydawał się zupełnie inny niż zawsze.

- Ty zawsze masz plan B, Damon, a jak B nawali to masz C – wyraziła swoje przekonanie.

- Nie tym razem – oznajmił i odwrócił wzrok od Gilbert.

Tak naprawdę w głowie snuły mu się pewne plany, jednak nie mógł mówić tego Elenie, kto wie, czy właśnie w tej chwili nikt ich nie podsłuchiwał? Wolał nie dzielić się z nią przemyśleniami i zachować je dla siebie na odpowiednią chwilę. Co prawda widok obolałej i przerażonej Eleny, aż zmuszał go, żeby jej powiedzieć, że będzie okej, ale jeśli tamci mają w to uwierzyć, to Gilbert też musi.

- Nie powiem dziękuję, bo ty też mi nie podziękowałeś – zauważyła, próbując zachować powagę, ale niestety ten głupi uśmieszek za nic nie chciał spełznąć z jej twarzy.

Mikaelson jakoś nie bardzo chciał dziękować Bennett. Nigdy nikomu za nic nie dziękował. Bo po co?

- Czemu ty mi… pomogłaś? – zapytał, zmieniając temat, żeby nie musieć mówić tego głupiego, według niego, słowa – dziękuję.

- Nie ma za co – odparła tymi samymi słowami, co Kol niedawno.

- Pytam poważnie – powiedział, na co zielonooka westchnęła i odwróciła wzrok.

A już miała taki dobry humor. No właśnie – już zaczynała z nim normalnie gadać. Czy to logiczne i moralne? Sama mówiła Caroline, że Klaus jest zły i nie może się z nim nawet kolegować, a teraz robiła podobnie. Dobrze, że Kol i Bonnie są akurat niemożliwi do bycia przyjaciółmi.

- Gdybyś ty umarł, umarłaby Vanjah – powiedziała, jednak to nie był ten prawdziwy powód.

Nawet ona nie wiedziała, czemu to zrobiła. Bo niby po co miałaby chronić wampiry? Po co miałaby bronić Kola? Nienawidziła go od niepamiętnych czasów i, gdyby ktoś kiedyś opowiedział jej to, co dzieje się teraz, z całą pewnością wyśmiałaby go.

- Więc zrobiłaś to dla Van? – uniósł brwi.

Nie wiadomo dlaczego nie odpowiadała mu ta odpowiedź. Może przez swoje rodzeństwo potrzebował czyjegoś zainteresowania, nieważne od kogo by to było? Żeby ktoś o niego dbał? W tej chwili nawet nie żałował, że ma włączone uczucia. Dziwne, jak na niego.

- Dla Liz – sprostowała szybko.

- A właśnie – zaczął, nagle rozglądając się – gdzie jest Jer i jego kochanka? – uśmiechnął się najzwyczajniej w świecie.

- Nie wiem – jej humor zmył się szybciej niż przyszedł. – Dzięki za pomoc – mruknęła szybko na odchodne, chcąc jak najszybciej zakończyć tę rozmowę, kiedy poczuła łzy w oczach.

Mikaelson odwrócił się w kierunku schodów i spojrzał na ich szczyt, gdzie stała Katherine w samym szlafroku, co tylko pobudziło jego zmysły, przypominając nie tak odległe wspomnienia. Uśmiechnął się delikatnie do dziewczyny, nie odrywając od niej wzroku. Pierce bardzo to się spodobało, w szczególności dlatego, że najwidoczniej przez chwilę zapomniał o swoim gościu.

Może i Petrova omotała wielu chłopaków, ale nigdy nie sądziła, że ona sama mogłaby zostać omotana przez kogoś. Przynajmniej nie aż tak. Już od tylu wieków znała Elijahę, jednak starała się zapomnieć o nim, kiedy chciał wydać ją w ręce Klausa i prowadzić normalne życie wampira. Potem byli bracia Salvatore, a potem do jej życia znowu wtargnął najstarszy Pierwotny, co tylko skomplikowało jej sprawę. Nie potrafiła nawet udawać, że jej nie zależy, bo nie była dłużej wampirem, a uczucia stały się jednym z gorszych problemów.

- Hayley wprowadza się na czas, dopóki Marcel albo opuści to miasto, albo Niklaus go zabije – powiedział, po czym dodał: - bardziej obstawiam to drugie.

Klaus w swoim pokoju wywrócił oczami na to stwierdzenie i opuścił pomieszczenie, wychodząc na korytarz gdzie było jakieś spotkanie towarzyskie.

- Marcel to mój przyjaciel, nie mam w planach zabić go, tylko zjednoczyć się z nim ponownie – oznajmił poważnie, na co Katherine prychnęła pod nosem.

- Jak słodko – wzniosła oczy ku niebu i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Katerino, ubrałabyś się – hybryda zwrócił się do dziewczyny i zmierzył ją wzrokiem, po czym odwrócił się w stronę swoich drzwi – i proszę… bądźcie ciszej następnym razem – dodał, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu, kiedy zobaczył ich miny. – Rozgość się, Hayley – rzucił jeszcze na odchodne i zamknął się w swoim pokoju.

Elijah i Katherine wymienili ze sobą spojrzenia, a dziewczynę aż zapiekły policzki od „prośby” Klausa. Czując to dziwne ciepło na twarzy, szybko schowała się w pokoju, gdzie jeszcze niedawno spała.

Pierwotny spojrzał na towarzyszkę obok niego i uśmiechnął się lekko skrępowany. Marshall rozszerzyła usta w uśmiechu i ruszyła po schodach w górę. W sumie… to musi być fajne i ciekawe mieszkać z Mikaelsonami w jednym domu. Zajęła pokój, który wybrał jej Elijah i został z nią na jakiś czas, pytając o wszystko, zaczynając na Marcelu, a kończąc na dziecku. Czasami Hayley miewała wrażenie, że Elijahę bardziej obchodzi jej i Klausa dziecko, niż samego Klausa. Ba, częściej niż czasami.

Kol zdziwił się postawą Bonnie i zmarszczył czoło w jednej chwili chcąc ją jakoś wesprzeć. Wzniósł oczy do nieba, jednak chęć dalej pozostała, zjadając go od środka. Zmaterializował się przed Bennett, a ta na niego wpadła, po czym podniosła lekko głowę, jakby bojąc się co tam zastanie. Mikaelson przechylił głowę na prawo, nie mogąc nadziwić się temu wszystkiemu. Po chwili zastanowienia przytulił ją do siebie, a brunetka bez żadnego sprzeciwu wtuliła się w niego, zupełnie nie myśląc kim on jest. Ważne, że w ogóle był z nią, tutaj. W ramionach Kola poczuła się normalnie, co było dla niej dziwne, ale w końcu, choć na chwilę, zapomniała o Jeremim i Elizabeth. Szatyn nie myśląc nad tym, co będzie potem pogłaskał dziewczynę po włosach i lekko musnął jej głowę, jednak tak, że dziewczyna nawet tego nie poczuła.

Nagle Kol odsunął ją od siebie na kilka centymetrów, kiedy odzyskał swoje racjonalne myślenie i przyjrzał jej się, delikatnie mrużąc oczy, jak gdyby zastanawiał się nad czymś. Bonnie spojrzała na niego zdziwiona, jednak zaraz to zdziwienie zmieniło się w przerażenie. Nie bała się Mikaelsona, tylko tego co chciał zrobić. Pokręciła głową, odsuwając się od niego jeszcze bardziej.

- Nie możesz – rzuciła pełna obawy.

On jednak wcale jej nie słuchał, robiąc swoje.

- Zapomnisz, Bonnie – zaczął, wpatrując się w jej zielone oczy, które w tym momencie nie wyrażały praktycznie nic. – Zapomnisz, że ta rozmowa w ogóle miała miejsce. Silas wyszedł z Twojego pokoju, a ty postanowiłaś przejść się, żeby wszystko przemyśleć. Teraz zadzwonisz do swojej przyjaciółki i pojedziesz do niej bez względu na wszystko. Wybaczysz Jeremiemu i Elizabeth i pogodzisz się z tym, a nawet stwierdzisz, że pasują do siebie. Będziesz chciała, żeby byli razem. A ty sama odnajdziesz osobę którą pokochasz ze wzajemnością i która będzie o Ciebie dbała, jak nikt inny – uśmiechnął się. – Do zobaczenia, Bonnie – dodał i już go nie było.

Brunetka otworzyła oczy, czując jakąś dziwną pustkę, jednak nie zastanawiała się nad tym dłużej, tylko wybrała numer do Caroline. Nie wiedziała czemu, ani po co, po prostu zachciała zacząć nowe życie, bez Jeremiego. Pragnęła wrócić do Mystic Falls, do przyjaciół i z nimi gdzieś wyjechać, w podróż jej życia.

Wampirzyca od razu odebrała, a w telefonie mulatki słychać było pisk radości blondynki. Bonnie uśmiechnęła się szeroko i powiadomiła przyjaciółkę o swoich planach. Forbes natychmiast się zgodziła, a nawet zaproponowała, że przyjedzie po nią na lotnisko. Teraz wystarczyło tylko wsiąść w samolot i lecieć. 

***

HEJ, HAJ, HELOOOŁ WAM! :D Czy u was też w szkole jest większa masakra niż przez cały rok? xD Normalnie... wszystko trzeba zaliczać i to tak poważnie. :/ U nas trzeba mieć ponad 50% zaliczonych sprawdzianów. I miałam kilka takich przedmiotów, że był tylko jeden sprawdzian i no. Hahah. Ale co tam. :D 

W ogóle pierwszy raz cieszę się, że dodałam rozdział tak późno, a nie w środku tygodnia. :o 

No i patrzcie! Góruje Kennett! :D Z tego co pamiętam, to tą scenę napisałam jako jedną. xD Potem musiałam ją rozdzielać na części, bo byłaby straaaasznie długa i no. :D 

DZIĘKI WAM ZA KOMENTARZE I za to, że poświęcacie swój wolny czas na napisanie ich i czytanie mojego jakże nudnego bloga, hahah. :D O rany. Poprawiłam sobie humor w szkole. Nieźle, co? :D OKI. Ja mało dzisiaj, bo muszę posprzątać i ogarnąć wszystko, czego nie zdążyłam robić w tygodniu. 

Pozdrawiam, życzę weny, pomysłów, ciepełka, słoneczka, radości, zdrowia i w ogóle miłego weekendu i tygodnia też, bo widzimy się dopiero w piątek. <3

love, love, love,

ARTISTICSMILE. <3