33. | Nie pierwsza, nie ostatnia.

~ 33 ~

Nie pierwsza, nie ostatnia.

Katherine zeszła po schodach zaraz po wyjściu Caroline, więc nie miała jak jej spotkać, ale za to zdążyła jeszcze napotkać nie za miłą atmosferę. Niezbyt przejęła się tymi wszystkimi ludźmi, którzy i tak bardziej interesowali się Forbes aniżeli nią. Nie chciała użerać się z nimi, a już w szczególności z Rebeką. W ogólnie nie miała zamiaru przebywać w tym domu ani chwili dłużej. Więc jak najszybciej zgarnęła torebkę z krwią z lodówki, mijając się ze zdziwionymi wzrokami.

- Co Ty tutaj robisz? – przed Petrovą stanęła Pierwotna, kiedy ta już chciała wyjść, nie zawracając nikomu głowy.

- Właśnie wychodzę, więc – nie skończyła i posłała jej wymowne spojrzenie, a Bekah zerknęła na woreczek z krwią.

- Najpierw zawracasz mojemu bratu głowę, a potem tak po prostu zwiewasz? – uniosła wysoko brwi. – Strasznie w Twoim stylu, Katherine – mruknęła ostro.

- Od kiedy obchodzi Ciebie, co ja robię, huh? – warknęła.

Kath chciała jak najszybciej zakończyć tę rozmowę i wreszcie dokończyć przemianę. Chociaż najpierw wolała ukryć się w jakimś zacisznym miejscu, czytaj: „dom” Daviny, i poprosić ją o zrobienie dla niej lapis lazuli. Albo wymusić, zależy jaki będzie miała humor. Teraz miała naprawdę zły. Nie dość, że słońce powodowało u niej zawroty głowy, to zapach krwi sprawiał, że niemal mdlała. Nareszcie miała zostać wampirem i nikt jej w tym nie przeszkodzi.

- Od kiedy mój brat ma coś do Ciebie – odparła i zabrała Katerinie woreczek z uśmiechem, po czym uniosła go wysoko nad ich głowy.

- Co Ty, do cholery, robisz? – szatynka zdenerwowała się na Pierwotną i podskoczyła trochę, żeby odzyskać krew. – Oddawaj to, Rebekah! – wysyczała wściekła na dziecinne zagrywki blondynki.

- Nie ma mowy, nie dokończysz przemiany – uśmiechnęła się zadziornie.

Katherine nie miała siły na wygłupy blondynki, bo cholernie kręciło jej się w głowie i czuła się coraz bardziej niekomfortowo. Chyba nigdy nie czuła się tak źle, jak teraz.

- Zostaw mnie w spokoju i oddaj to – powiedziała niemiło – chyba, że wolisz, aby ktoś na tym ucierpiał – dodała i zmrużyła powieki.

- Nie obchodzi mnie to, ale z wielką chęcią popatrzę, jak próbujesz – uniosła kąciki ust i rzuciła jej wyzywający wzrok.

Kath dobrze wiedziała, że Rebece chodzi o to, że na zewnątrz jest jasno i jeszcze przez długi czas się nie ściemni.

- To, że masz problemy psychiczne i zazdrościsz mi tego, że przez pewien okres czasu byłam człowiekiem, ale z ogromną radością z tego zrezygnowałam, to już nie moja sprawa – Pierce uśmiechnęła się krzywo, dobrze wiedząc, że to trafi blondynkę w serce, albo dusze, cokolwiek miała tam w środku.

- Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Elijah zgłupiał na twoim punkcie – żachnęła się Rebekah.

- Może widzi we mnie coś więcej niż tylko rozpieszczoną nastolatkę? – uniosła brwi pewna siebie, coraz bardziej bawiła ją ta kłótnia z Beką. 

W jednej sekundzie wściekła Rebekah przydusiła dziewczynę do ściany za  szyję. Z każdą kolejną chwilą nienawiść do Petrovej rosła. Kiedy blondynka miała coś powiedzieć, została odepchnięta od szatynki. Przed sobą zobaczyła Stefana, który trzymał ją za ramiona i próbował uspokoić.

- Nie jest tego warta – powiedział i zerknął na Katherine.

Rebekah wzięła głęboki wdech, ale mimo wszystko nie uspokoiła się. Warknęła na Pierce i rzuciła woreczek z krwią na ziemię, odchodząc do swojego pokoju.

Katerina zmarszczyła lekko czoło, nie zamierzając dziękować Salvatorowi, bo była pewna, że nie zrobił tego dla niej, tylko dla jako takiego porządku. Gdzieś w głębi niej miała nadzieję, że Elijah zainteresuje się tym, jednak nic takiego się nie stało. Szybszym tempem opuściła posiadłość Mikaelsonów, zabierając jeszcze przedtem torebkę leżącą na podłodze.

Blondynka ledwo zdążyła przebiec kilka przecznic, a już natrafiła na osobę, której chyba najmniej spodziewała się w Nowym Orleanie. Chociaż…

- Tyler – powiedziała, zupełnie nie zwracając uwagi na typka obok i uśmiechając się sarkastycznie.

- Caroline – brunet spojrzał prawie że zaskoczony na Forbes i zmrużył delikatnie oczy. – Co Ty tutaj robisz?

- Ach, no wiesz, wybieram się na śniadanie – wzruszyła ramionami i skrzyżowała ręce na piersiach. – A Ty? Twój widok raczej jest mniej spodziewany niż mój – powiedziała i dopiero teraz postanowiła zerknąć na blondyna, który niemalże na nią skakał.

Wywróciła oczami na minę nieznajomego, jakby co najmniej zabiła mu rodziców. A przecież jeszcze nic nie zrobiła.

- To nie Twoja sprawa – odwarknął, przypominając sobie, co takiego Care zrobiła Hayley. – Więc to prawda, że wyłączyłaś uczucia – dodał.

- Och, przestań – machnęła ręką zdegustowana – dopiero co Klaus pozwolił mi wyjść na świeże powietrze, nie mam zamiaru słuchać kolejnych jęków – mruknęła.

- Nie zamierzałem – powiedział i uniósł lekko głowę.

- Zakładam, że ta cała wilczyca powiedziała Ci, że próbowałam ją zabić – uśmiechnęła się trochę bardziej, kiedy twarz Tyler z deka pociemniała – ale miała szczęście! – zawołała niby radośnie – Elijah wkroczył do akcji i ją uratował – pokiwała głową, udając że jest pod wrażeniem bohaterskiego wyczynu Pierwotnego. – Swoją drogą to smutne – zacięła się na chwilę i przekrzywiła głowę, patrząc na Lockwooda ze sztucznym współczuciem – zakochać się w dziewczynie, która nosi dziecko Twojego brata – westchnęła.

- Że co? – wtrącił się Tyler, kiedy blondynka skończyła swój monolog.

- Ups – zakryła jedną dłonią usta – nie wiedziałeś? – zmarszczyła brwi. – Mam za długi język – stwierdziła niby smutno i uśmiechnęła się szeroko, po czym z gracją ich ominęła, ruszając dalej.

Nawet jak na pozbawioną człowieczeństwa wampirzyce nieźle dawała sobie radę z udawaniem uczuć. Gdyby była człowiekiem, z pewnością poszłaby na aktorstwo. Kto wie… może teraz też pójdzie?

Pierwsza Hybryda wręcz parowała ze złości. Więc Hayley nie tylko mieszka z Pierwotnymi, ale też z jednym z nich SPAŁA. I w dodatku ma dziecko. Jak mogła mu tego nie powiedzieć? Tyler, nie patrząc na Marka poszedł dalej wściekły, jak mało kiedy.

Vanjah znudzona patrzyła na obie dziewczyny, które dopiero teraz wybrały jakieś zaklęcie. No kurczę, poważnie? One chciały zmieść z powierzchni ziemi cały Nowy Orlean i jeszcze miało ujść im to na sucho. Spojrzała na Marcela, który stał ze skrzyżowanymi rękoma i mrużył oczy, przyglądając się Davinie i Elizabeth ze skupieniem. Gerard, czując na sobie wzrok blondynki, zerknął w jej stronę, a ta tylko westchnęła. Dlaczego on im na to pozwalał? Dlaczego ona właściwie jeszcze tu siedzi?! W sumie nic jej tutaj nie trzyma, więc…?

Ze spokojem obserwowała, jak Davina kładzie na pusty stół piórka. To będzie gorsze, niż myślałam, pomyślała Van i oparła się wygodniej o poduszki. Może i na zewnątrz nie było tego widać, jednak w głębi obawiała się, czy aby na pewno „umieją poradzić sobie z magią”.

Bliźniaczki, czy jakkolwiek je można nazwać, zaczęły eksperyment w postaci unoszenia piór. No poważnie? To brzmi głupiej, niż wygląda. I czemu one są takie naiwne, wierząc, że są siostrami? Po chwili, kiedy piórka latały w powietrzu i każdy zdążył pomyśleć, że już naprawdę NIC się nie stanie, zerwał się silny wiatr na dworze. Z początku wyglądało na zbieg okoliczności, ale kiedy okna otworzyły się z hukiem, już tak nie wyglądało.

Wampirzyca podniosła się gwałtownie i patrzyła z przerażeniem na to co się działo w tym pomieszczeniu. Zresztą nie ona jedna. Jako pierwsza z tej dwójki zareagowała Elizabeth, która natychmiast przestała czarować i odsunęła się trochę od Daviny, jakby to miało jeszcze bardziej pomóc. Równocześnie wszystko ucichło. Davina najwidoczniej była przyzwyczajona do tego typu spraw, skoro prawie że się nie przejęła.

- Okej, to było dziwne – powiedziała Vanjah, dając znaczny nacisk na ostatni wyraz.

Liz spojrzała razem z Daviną po sobie, jakby chciały umówić się myślami, co teraz powiedzieć. Jeszcze brakowało tylko tego, żeby mogły też porozumiewać się telepatycznie. Błagam…

Wtedy do pokoju wbiegła Katherine z rozwianymi włosami i torebką krwi w ręce. Rozejrzała się po pokoju z widocznym przerażeniem.

- Co to do cholery było?! – zapytała i odetchnęła, jakby dopiero teraz mogła oddychać.

- Katherine – warknął Marcel, zmieniając punkt swojego zainteresowania – złamałaś mi kark i uciekłaś – rzucił i przybił ją do ściany za bark.

Katherine… to imię wydawało się tak znane Van, chociaż nigdy nie widziała tej dziewczyny na oczy. I raczej nie poznała nikogo o tym imieniu. Ale to nie to. Cała jej osoba wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś miała z nią do czynienia.

- Och, nie pierwszy raz – wysyczała i wywróciła oczami, jednak murzyn nie miał w planach jej puścić. – Musiałam to zrobić, bo nie dałbyś mi wyjść i prędzej zdechłabym z nudów niż została wampirem – żachnęła się, dzięki czemu uścisk na jej ręce zwolnił się a ona, jak gdyby nigdy nic się nie stało weszła głębiej do pomieszczenia. – Mogę się założyć, że to wasza wina, że prawie odleciałam w niebo – fuknęła na szatynkę i blondynkę, stojące obok siebie.

- Kim Ty w ogóle jesteś? – zapytała Vanjah, zupełnie gubiąc się w tym, co mówiła szatynka.

- Jestem Katherine – odparła swobodnie i uśmiechnęła się typowo dla siebie.

Bonnie co jakiś czas zerkała na Kola, bo nie potrafiła się od tego powstrzymać. Chciała go wypytać o to, co tutaj robi, jak to w ogóle możliwe, że znowu się spotkali, mimo że tak bardzo tego nie chciała. Miała naprawdę wiele pytań, ale w obecności Klausa i Stefana nie mogła ich wypowiedzieć na głos. Chociaż Stefan i tak wie, o tym, że Kol i Bonnie natknęli się na siebie w Las Vegas, to tak czy inaczej wolała nie przeprowadzać rozmowy z Pierwotnym, do czasu aż będą sami. A tego z kolei też wolała unikać.

- Dlaczego wypuściłeś Caroline? – Salvatore wysyczał w stronę Hybrydy.

Stefan był cholernie wściekły na Pierwotnego, że to zrobił. Mieli przywrócić jej uczucia, a nie pozwalać jej odejść. Między tymi dwoma rzeczami istniała naprawdę ogromna granica.

- Chciałeś trzymać ją w klatce, jak ptaka? – Klaus wydawał się spokojny, mimo że w środku cały się gotował. – Nie wydaje mi się, żeby cała ta gadka o przyjaźni i różnych innych duperelach zbudziła w niej jakieś emocje – powiedział, trzymając splecione ręce za plecami.

- Nie wydaje Ci się, bo nic nie wiesz o prawdziwej przyjaźni – warknął Salvatore. – Nie wydaje Ci się, bo nawet jej nie znasz. Jest dla Ciebie za mądra. Jest za mądra, żeby Ci ulec – mruknął, stopniowo zmniejszając odległość między nimi i cały czas patrząc Niklausowi w oczy.

Mikaelson zacisnął prawie niewidocznie zęby na tę obelgę. Ale zresztą… co Stefan mógłby wiedzieć o jego relacji z Care? No chyba, że blondynka o wszystkim dokładnie mu powiedziała. W końcu, chcąc nie chcąc, młodszy Salvatore to najlepszy przyjaciel panny Forbes, tego nie dało się ukryć.

- W to nie wątpię – Klaus zmrużył oczy – jednakże – tutaj zaciął się na chwilę – nie masz prawa osądzać ani mnie, ani naszej przyjaźni, bo tak naprawdę nic o tym nie wiesz.

- Dlaczego w ogóle się o to kłócicie? – Kol wtrącił się, przerywając kontakt wzrokowy z Bennett i unosząc brwi. – Zawsze wracają – dodał i uśmiechnął się łobuzersko, posyłając nieznaczne spojrzenie na Bonnie.

- Ona wyłączyła uczucia – rzuciła głośniejszym tonem mulatka, trochę wolniejszym tempem, żeby bardziej do niego dotarło. – Nie mów, że Tobie się to nie zdarzało – żachnęła się – więc pewnie wiesz, jakim można być wtedy bezwzględnym.

- Nie pierwsza, nie ostatnia. Za bardzo dramatyzujecie – wzruszył ramionami, co tylko wściekło pozostałą trójkę, a właściwie tylko dwójkę, bo Klaus najwidoczniej przestał się tym przejmować.

- Popieram – oznajmił Nik i uśmiechnął się sarkastycznie. – Nie ma się o co martwić, przecież nawet sam powiedziałeś, drogi Stefanie, że jest ZA mądra – stwierdził arogancko i po ironicznym uśmiechu ulotnił się z ich pola widzenia, znikając nie wiadomo gdzie.

Bonnie pokręciła głową i zmrużyła delikatnie oczy, po czym zwróciła wzrok na wciąż zdenerwowanego blondyna. Dopiero teraz zrozumiała, co Caroline jej zrobiła. Wystarczy jeden niewłaściwy ruch, jedno potknięcie a Bonnie na zawsze pozostanie wampirem. Złapała głęboki wdech, zdając sobie z tego sprawę. Nie chciała być wampirem! Nigdy w życiu! Nie wyobrażała sobie stanąć po przeciwnej stronie, niż była przez całe swoje istnienie. Była człowiekiem, czarownicą, a wampir zupełnie z tym kontrastował. Nie była nawet pewna, czy ukończyłaby przemianę.

- Pójdę poszukać Care, Ty tutaj zostań – odezwał się Stefan, nie patrząc na brunetkę, tylko w miejsce, gdzie zniknął Niklaus.

- Co? Nie możesz szukać jej sam – zaoponowała od razu.

- Oczywiście, że mogę – rzucił. – Przepraszam, Bonnie, że Cię tu zostawię, ale widzę, że Ty i Kol macie dużo do przegadania – powiedział przepraszającym głosem i zniknął, jak Klaus niedawno.

- Świetnie. Bo w końcu mamy wieeele do przegadania, prawda, Bonnie? – Pierwotny uśmiechnął się w jej kierunku lekko złowieszczo, na co brunetka prychnęła pogardliwie i usiadła na kanapę.

- Świetnie – powtórzyła po nim, tyle że ona zrobiła to ironicznie.

Może i na serio chciała z nim porozmawiać, ale w sumie po co? Do tego jej własny przyjaciel zostawił ją w domu pełnym Pierwotnych. To tak, jakby wpuścić muchę do klatki pełnej pająków. Na samą myśl wzdrygnęła się lekko.

Elijah słyszał każde słowo wypowiedziane przez Katerine jak i Rebekę, ale nic z tym nie zrobił. Katherine powiedziała, że to JEGO decyzja, ale w rzeczywistości ta Jego decyzja była zupełnie inna. Pierwotny wyznał szatynce to, co czuje i zupełnie nie rozumiał dlaczego Pierce wciąż trzymała się starej wersji. To prawda - nie chciał jej jako wampira, bo był przekonany że od razu od niego ucieknie. I miał rację. Miał absolutną rację. Rebekah także miała rację. Niestety.

Wampir usłyszał słowa Salvatora "nie jest tego warta" i chwilową ciszę, a potem trzask drzwi do pokoju jego siostry. Zaraz był także kolejny trzask, co oznaczało że Petrova wyszła z ich domu. Elijah zacisnął wargi, tworząc cienką linię, po czym skierował się do pokoju Hayley, nie chcąc dłużej myśleć o Katherine. Przeżył bez niej 500 lat! Przeżyje nawet wieczność. Pomijając szczegół, że właśnie w Nowym Orleanie zbliżyli się do siebie tak bardzo, jak jeszcze nigdy w całym ich długim życiu. Ale ten czas się skończył, nie było sensu dalej tego rozpamiętywać.

Najpierw zapukał, jak to przystało na niego, a dopiero potem wszedł słysząc ciche "proszę". Uśmiechnął się lekko do mulatki, która siedziała widocznie czymś przygaszona.

- Wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc do niej i bacznie ją obserwując przez zmrużone powieki.

- Jasne – mruknęła ironicznie i wywróciła potajemnie oczami. 
Oczywiście, było przecież świetnie! Wręcz wspaniale. Straciła ostatnią osobę, na której jej zależało. Po prostu cudownie. Ale przecież nie powie tego Elijahy. Pierwotny może i był jednym z osób, którym potrafiła powiedzieć wszystko, ale nie mogłaby zwierzać się mu z jej miłosnych rozterek.

- Nie wychodzisz z pokoju od jakiś kilkunastu godzin. Może chciałabyś się gdzieś przejść? – zaproponował i uniósł brwi.
- Jestem ci wdzięczna, że pytasz, Elijah, ale naprawdę nie mam ochoty – odparła z delikatnym uśmiechem, po to aby przekonać Pierwotnego i też dlatego, że słowa Mikaelsona były bardzo miłe.

- W porządku – uśmiechnął się i stanął przy jej łóżku. – A może jesteś głodna? – spytał.

- Nie, dzięki – wymamrotała i odwróciła wzrok w przeciwną stronę.

Za chwilę poczuła jak łóżko niedaleko niej zapada się pod ciężarem szatyna. Miała nadzieję, że pójdzie. Chciała zostać sama. Właściwie nie rozumiała, dlaczego Pierwotny poświęcał jej swój wolny czas.  Nie próbował zatrzymać Katherine, tylko przyszedł do niej.

- Dzwoniłaś do Tylera, prawda? – domyślił się, choć po części słyszał ich rozmowę przez komórkę.

Marshall spojrzała na Mikaelsona z deka obruszona, że śmie pytać o jej prywatne sprawy, ale mimo tego nie zwróciła mu uwagi.

- Poważną rozmowę mam już za sobą – uśmiechnęła się wymuszenie. – A teraz, jeśli pozwolisz, chcę zostać sama – powiedziała, nie odwracając wzroku od szatyna.

Elijah uśmiechnął się uprzejmie i wstał z materaca, po czym opuścił pokój Hayley.

W samochodzie panowała nie za fajna atmosfera, przez co Damon teatralnie otworzył okno. Elena wypytywała Jeremiego o wiele rzeczy, ale ten totalnie ją olał, zagłębiając się w swoim własnych myślach. Dlaczego wcześniej nie pomyślał o możliwości perswazji? Z zamyślenia wyrwał go dźwięk komórki jego starszej siostry, która niemalże natychmiast odebrała, mając cichą nadzieję, że to Bonnie, jednak numer był zastrzeżony.

- Halo? – odezwała się niepewnie szatynka.

- Elena – usłyszała głos po drugiej stronie, który zirytował Gilbert natychmiast.

- Katherine – wysyczała złowrogo – po co do mnie dzwonisz? – warknęła.

Petrova wywróciła oczami na próby bycia wredną, co wcale a wcale nie wychodziło Elenie. Cóż, najwidoczniej lepiej było jej do twarzy z uprzejmością albo rozpaczą. Przynajmniej taką zapamiętała ją Pierce.

- Mam dla Ciebie pewną propozycję – zaczęła, przechadzając się po pomieszczeniu i uśmiechając przebiegle. – Zapraszam do Nowego Orleanu, w zamian za życie twojej przewspaniałej przyjaciółki. Jak jej tam było? – zastanowiła się przez dłuższą chwilę. – Wiedźma Bennettówna – powiedziała z zadowolonym uśmiechem.

- Co zrobiłaś Bonnie, Katherine? – żachnęła się wampirzyca, po czym otworzyła usta, chcąc powiedzieć coś jeszcze, jednak Damon wyrwał komórkę z jej rąk.

- Nie pogrywaj sobie z nami, człowieczku – prychnął ironicznie brunet – jesteś za słaba, żeby dać nam radę, więc dla twojego bezpieczeństwa, nie żeby cokolwiek mnie ono interesowało, zsuń się z naszej drogi, kiedy tylko to możliwe, chyba że chcesz skończyć w piachu – uniósł kąciki ust, jakby Katerina miała to zobaczyć.

- Cóż, Damon, spóźniłeś się o jakieś kilka godzin – mruknęła i uniosła brwi. – Więc jak będzie?

- I tak jedziemy w tamtym kierunku – warknął, jednocześnie rozłączając się z Kath.

- Mówiłam, że się zgodzą – Katherine uśmiechnęła się szeroko w kierunku Marcela, który także odwzajemnił jej uśmiech. – Możesz mi zrobić ten pierścień zanim się roztopię? – rzuciła do Daviny i usiadła na łóżku niedaleko Vanjah.

- Niech Ci będzie – szatynka zmrużyła oczy i wyciągnęła do niej rękę, gdzie chwilę potem wylądował lapis lazuli, z którym Petrova nie rozstała się ani na chwilę.

- Czegoś nie rozumiem – odezwała się Van, zwracając na siebie uwagę większości z nich. – Mówiąc Bennettówna, miałaś na myśli Bonnie Bennett? – podniosła wysoko brwi.

- A kogo innego? – odparła sarkastycznie Katherine.

Elizabeth spojrzała na Pierce z wyraźnym zaskoczeniem i zastanowieniem. Bonnie tutaj była? W dodatku Petrova zna Bonnie? Więc jest sławniejsza, niż Liz sobie to wyobrażała. To jakaś duża chora paczka znajomych, czy jak?

- Jej sława ją przerasta – najstarsza Carter uniosła kąciki ust arogancko.

- Już – Davina wtrąciła się i podała Katerinie lapis lazuli po rzuceniu na niego zaklęcia.

- Nareszcie – odetchnęła głęboko.

Katherine najpierw założyła pierścień, a dopiero potem otworzyła z wielkim uśmiechem na twarzy torebkę z krwią, czując niesamowity zapach, który dręczył ją już od ponad godziny. Teraz był intensywniejszy i przyjemnie drażnił ją w gardło. Nawet przez chwilę nie poczuła się skrępowana spojrzeniami skierowanymi centralnie w jej stronę. Wampiryzm był tak blisko na wyciągnięcie ręki. Nawet bliżej. Katherine jedynie przez sekundę pomyślała o Elijah, jednak szybko wyzbyła się go ze swoich myśli i upiła łyk czerwonej cieczy. Zaraz potem jeden i jeszcze jeden, aż dokończyła całą torebkę, czując przy tym ogromną przyjemność i wielką satysfakcję. Udało jej się. Zrobiła to. Z szerokim uśmiechem wytarła nadgarstkiem wargi i rozejrzała się po wszystkich.

- No co? – zmarszczyła brwi.

***

Powiem Wam coś w sekrecie... Uwielbiam Was! Huehuehue! XD Jeju. ECH. To takie piękne uczucie, kiedy wie się, że pisze się dla kogoś. *o* Dziękuję wszystkim za radość, którą mi dajecie i za każdy inny mały detal. Dziękuję, że napisaliście cyferki i że mi pomogliście (przekonacie się w ostatnim rozdziale, może nawet w epilogu) i w ogóle za wszyściutko! <3 K-O-C-H-A-M! <3 

Jeny, ale mnie nogi bolą hahah. :D Chyba kupiłam sobie za małe buty i nie rozejdą się... nigdy! :O Ogólnie Toruń jest spoko. Dlaczego? W sumie nie wiem, ale Plazę mają cudowną! XD Dzisiaj coś tam na Motoarenie jest, chyba emitują to teraz na TVP2, ale nie wnikam w szczegóły. Jakieś gwiazdy czy coś. Wiem, że Margaret ma być. XD 

Rok esemesów zadarmowke JA! hahah XD ACH. Jak była ta reklama to zawsze zastanawiałam się o co chodzi. Dopiero później się skapnęłam, kiedy ją obejrzałam. XD No nic. Gadam już bezsensu. :( 

Więc żeby nie przeciągać to pożyczę Wam wspaniałego tygodnia, miłej atmosfery, ciepełka i chłodu, radości i szczęścia w przeżywaniu kolejnych dni, żeby czas płynął wam wolniej, ale jednocześnie żebyście przeżywali najlepsze przygody, żeby wasze marzenia się spełniły i ogólnie wszystkiego co najlepsze. <3 

love, love, love,

ArtisticSmile. <3