5. | Myślałem, że nie żyjesz.

~ 5 ~

Myślałem, że nie żyjesz.

Po telefonie od starszego Salvatora blondynka poszła do pokoju Stefana. Wampir siedział na łóżku i pisał coś, popijając jakąś whiskey z butelki. Nieprawdopodobne. Od kiedy to Stefan pije z gwintu? Uniosła brwi, jednak potrząsnęła głową i ponownie uśmiechnęła się do niego. Spojrzał pytająco na Caroline, odkładając butelkę na szafkę nocną i zamykając zeszyt.

- Dzwonił do mnie Damon - odpowiedziała na nieme pytanie przyjaciela. - Razem z Eleną przyjechali do Nowego Orleanu...

- Po co? - zapytał, przerywając jej.

Nie wyglądał na za bardzo zadowolonego, co w sumie nie zdziwiło Forbes. Po co miałby interesować się życiem swojej eks?

- Elena miała wypadek, ugryzł ją wilkołak - wytłumaczyła. - A do tego Klaus nie ma zamiaru dać jej swojej krwi - dodała na jednym tchu i westchnęła. - Idziesz ze mną?

Jego mina nie mówiła, jakby to go zmartwiło, czy zasmuciło. Pozostał niewzruszony. Caroline nie mogła w to uwierzyć. Życie miłosne to jedno, ale to nadal jest jego przyjaciółka!

- Mam iść tam, po co? - podniósł się z łóżka. - Nie wydaje Ci się, że nic nie zdziałamy? Będziemy po prostu patrzeć jak umiera?

Słowa młodszego Salvatora dotknęły ją, jakby walnął ją z całej siły z pięści w brzuch i próbował wyrwać jelito.

- Nie mów tak, Stefan! - krzyknęła wściekła. - Pójdziemy tam, żeby namówić Klausa do pomocy - ściszyła trochę głos, jednak nadal mówiła głośniej niż zwykle.

- Klaus z natury nie pomaga - powiedział opanowany.

- To nadal Twoja przyjaciółka, do cholery! - wrzasnęła. - Kiedyś już dawno byłbyś przy niej - warknęła.

- Kiedyś, Care - powtórzył po niej. - Nie widzę sensu w namawianiu na coś Klausa, skoro to niemożliwe - dodał i ominął ją, wychodząc z pokoju.

- UGH! Ogarnij się w końcu! - odwróciła się w jego stronę. - Co z tobą nie tak?!

- Powiedzmy, że nie obchodzi mnie czy przeżyje, czy nie - odparł.

Blondynka stanęła jak wryta, patrząc na Stefana w osłupieniu. Czy on z niej żartował? Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze, lekko łagodniejąc.

- Stefan, wiem, że zerwaliście, ale nie możesz jej przez to skreślać - powiedziała.

- Nie o to chodzi - mruknął.

- A o co? - założyła ręce pod biustem.

- Mieliśmy przestać zamartwiać się jakimikolwiek problemami - przypomniał jej.

Zdenerwował ją przypomnieniem ich zasad w takiej sytuacji.

- Powiedzmy, że to jest wyjątek - rzuciła ostro.

- Posłuchaj, Caroline... - zwrócił się do dziewczyny.

Wiedziała, co chciał jej powiedzieć. Jak mógł w takich okolicznościach kierować się ich regulaminem?! Blondynka wzburzyła się jeszcze bardziej.

- Nie, to ty posłuchaj - przerwała mu stanowczo. - Pójdę tam nieważne czy z Tobą czy bez - puknęła go palcem w tors i poszła w stronę drzwi, zabierając ze sobą torebkę.

Czekała przez chwilę na swojego przyjaciela, ale niestety musiała obejść się bez niego. Nie wiedziała, co w niego wstąpiło. Zawsze gotów był wstąpić za Gilbert w ogień, a teraz przestało mu zależeć na jej życiu. Stefan zmienił się diametralnie, ale zupełnie nie potrafiła odgadnąć dlaczego.

Szatyn w dalszym ciągu czekał, aż blondynka powie coś więcej. Liczył na awanturę, może nawet na walkę. Przyglądał się dziewczynie z lekkim rozbawieniem, które malowało mu się na twarzy.

- Bardzo długo Cię szukałam - wreszcie postanowiła się odezwać i swobodnym krokiem podeszła do Kola. - Jak widać wiek wystarczył - uśmiechnęła się.

- Miło mi to słyszeć, bardzo pochlebiające - pokiwał głową i przechylił głowę na prawo.

Carter od razu przypomniał się dzień jej przemiany. Ten ruch głowy. Jak widać pozostało mu to. Roześmiała się serdecznie. Nienawidziła go.

- Nie ma za co - syknęła kilkadziesiąt centymetrów od jego twarzy i zmrużyła oczy.

- Trochę śmieszne, bo jestem tu już od tygodnia - wzruszył ramionami. - A teraz, jeśli już skończyłaś się "mścić", pozwól mi cieszyć się tą całą rozrywką - pokazał dłonią horyzont i wyminął ją, chcąc iść dalej, ale zatrzymała go.

- Mam pozwolić TOBIE cieszyć się czymkolwiek? - uniosła brwi, powolnie odwracając się do niego. - Zabiłeś moją rodzinę! Nie zasługujesz na szczęście - wywarczała i wbiła mu niespodziewanie kołek w brzuch.

Kol skrzywił się lekko i po chwili wzniósł oczy do nieba.

- Ałć - mruknął sucho, wyciągając drewno z tułowia i spojrzał na dziewczynę zdenerwowany.

Vanjah odsunęła się nieznacznie od niego zdziwiona i przerażona jednocześnie. Myślała, że to powali go na kolana i wtedy będzie mogła go zabić. A on nawet nie drgnął! Przełknęła ślinę i poszła jeszcze parę kroków w tył.

Mikaelson przygwoździł ją do ściany wściekły i zastanowił się przez chwilę, czy puścić ją wolną.

- Uważaj na kogo skaczesz, Carter - żachnął się i puścił ją, oddalając się od niej.

Blondynka stała pod budynkiem jeszcze kilka minut, aż w końcu uciekła stamtąd wampirzym tempem. Nie wiedziała czemu Kol zlitował się nad nią, zamiast ją zabić, ale wolała go więcej nie prowokować.

Pierwotny westchnął nad głupotą dziewczyny. Widać było, że jest jeszcze zielona w tych sprawach. Powinna obeznać się z historią wampirów, a nie atakować kogo popadnie.

Szatyn szedł ulicami, kiedy w oddali zauważył znaną mu sylwetkę. Uśmiechnął się i zrównał krokiem z chłopakiem.

- Cześć, kumplu - odezwał się pierwszy.

Zaskoczony Jeremy spojrzał na Mikaelsona. Co on tutaj robi? Bonnie też nie była zadowolona z widoku Kola i wcale tego nie ukrywała, mimo że tylko Jer mógł ją usłyszeć i zobaczyć.

- Olej go - syknęła.

- Co tu robisz, Kol? - spytał z drżeniem w głosie, nie słuchając Bennett.

Może i będzie tego żałować.

- Odwiedzam stare śmieci - wzruszył ramionami. - No a ty?

Gilberta zdziwiło podejście Pierwotnego do niego. Nigdy nie darzył Kola szczególną sympatią, nawet próbował go zabić, a ten, jak gdyby nigdy nic zwraca się do niego, jak do przyjaciela.

- Nic specjalnego. Przyjechałem na wakacje - odpowiedział z wahaniem.

- Dziwne. Myślałem, że nie żyjesz - stwierdził, uśmiechając się. - Niech zgadnę... Bonnie Bennett - podniósł brwi do góry. - Ta to zawsze potrafiła wyrwać was z tarapatów. A gdzie jest ta mała wiedźma? Słyszałem plotki, że jesteście razem - roześmiał się.

Mulatka prychnęła, mrużąc oczy. Co za palant! Nie ma prawa jej obrażać. Zacisnęła dłonie w pięści, skupiając się na Pierwotnym. Tak bardzo chciała mu się odegrać, ale nie wiedziała jak.

- Nie ma jej ze mną, jak widać. Została w Mystic Falls - wycedził przez zęby.

- Akurat. Coś mi się nie wydaje - powiedział Kol.

Mikaelson nie zamierzał odpuścić. Coś mu nie grało w tym całym "została w Mystic Falls". Na pewno młody Gilbert pojechałby do Las Vegas bez powodu, w dodatku sam. Zastanowił się chwilę. Skoro Jeremy żyje, a czarownica umiała posługiwać się ekspresją, to musiała przy tym umrzeć jedna osoba. Uśmiechnął się zuchwale do siebie i pochwalił swoje myśli.

- Cześć, wiedźmo - rzucił pewny, że brunetka jest gdzieś obok.

Szatyn zerknął na Bonnie, która marszczyła brwi zdziwiona. Nagle ją widać, czy co? Spojrzała na Gilberta, a potem na Mikaelsona.

Cisza ze strony Jera dała mu do zrozumienia, że jego podejrzenia są trafne.

Teraz, jak już Kol o niej wiedział, postanowiła się zemścić. Rzuciła w niego nienawistne spojrzenie i uniosła głowę, tym samym sprawiając ból głowy u Mikaelsona.

- To za "wiedźmę" - mruknęła i uśmiechnęła się szeroko.

- Mnie też Ciebie miło widzieć, Bennett - warknął, chwytając się za głowę.

Ciemnoskóry wampir siedział w fotelu i czekał na gościa specjalnego, popijając krew ze szklanki. Westchnął niecierpliwie, spoglądając na zegarek, który wybijał godzinę 19:12. Jak można spóźniać się aż dwanaście minut?! Zerknął na drzwi, które w dalszym ciągu pozostawały nietknięte. Ile można czekać?

W końcu, po kolejnych siedemnastu minutach i ośmiu wypitych szklankach, do pokoju wszedł blondyn. Mulat poruszył się niespokojnie i pokazał miejsce, żeby tamten mógł usiąść, bez zbędnych czułości.

- Przejdźmy od razu do sedna sprawy, nie mam za wiele czasu - rzucił blondyn, siadając w pustym fotelu.

Brązowooki starał się zignorować irytację, którą w nim obudził. On mówi o czasie, skoro sam spóźnił się prawie pół godziny? Odetchnął, aby się uspokoić.

- Czarownica jest na strychu, ty masz blondynkę, nic więcej nie jest nam potrzebne... oprócz chęci - uśmiechnął się wymuszenie.

- Która czarownica? - spytał rzeczowo.

- Davina - rzekł dumny, w końcu nie łatwo zdobyć tak potężną wiedźmę. - Davina z rodu Carter - dodał. - Mamy wszystko, możemy zaczynać nawet jutro.

- Jutro nie mam czasu - mruknął blondyn, co tylko rozjuszyło ciemnoskórego, jednak nic nie dał po sobie poznać. - Jeszcze jedno - powiedział, nachylając się nad nim - blondynka wraca w jednym kawałku - postawił warunek, wstając.

- Postaram się - wysyczał.

Zmierzyli się wzrokami, jeden był pełen nienawiści, a drugi pogardy. Blondyn wyszedł z pomieszczenia i powrócił do swojego domu.

***

Heeej, kochane robaczki. <3 Z całego mojego serduszka chciałabym Wam podziękować za to, że jesteście ze mną i komentujecie, to wiele dla mnie znaczy. :D Jesteście wspaniali, pamiętajcie o tym, choćby nie wiem co! :D

W międzyczasie chcę przeprosić za ten rozdział, który nie jest moim ulubionym, ale gdybym miała po poprawiać, to prawdę mówiąc napisałabym go w całości od nowa. :p Chciałam rozdział dodać już wczoraj, ale tak się źle czułam, że nawet nie chciało mi się siadać do kompa, wybaczcie. :( Ale! Wiosna do nas przyszła! :D kto się cieszy tak samo jak ja? :D W końcu będzie cieplej, ach. :D

Patrzcie, jaki świetny szablon mam, łaaa. Chciałabym podziękować Rukii z graphicpoison, chociaż i tak wiem, że tego nie przeczyta, no ale co tam. :D

Iii! Znowu zmiana harmonogramu, czy czegoś takiego. Wybaczcie, ale kobieta zmienną bywa, a stwierdziłam, że nie ma co czekać aż tydzień na nowy rozdział, dlatego trochę to przyspieszę i kolejne rozdziały będą dodawane w środę i niedzielę. :D TADAM.

Więc do napisana w środę. <3 Kocham Waaaas. <3 Ach, jak dużo miłości dzisiaj. :D

love, love, love,

artisticsmile. <3