3. | Zrozum to wreszcie.

~ 3 ~

Zrozum to wreszcie.

Brunet i szatynka wysiedli przy hotelu na swoim pierwszym przystanku - Nowy Jork. Wzięli po jednej torbie, a reszta została w aucie, bo i tak długo nie pozostaną w tych okolicach. Wyruszą w dalszą drogę, mając do zwiedzenia jeszcze kilkanaście innych większych miast w Stanach Zjednoczonych.

- Już kiedyś tutaj byliśmy - Damon spojrzał na wampirzycę spod przymrużonych powiek z podejrzeniem.

Coś mu nie grało w tej całej przejażdżce po świecie. Od kiedy to dziewczyna była taka chętna do podróży?

- Może - odparła - ale nie zwiedzaliśmy niczego, bo miałam wyłączone człowieczeństwo i jedyne co mnie obchodziło to krew - przypomniała mu, marszcząc brwi.

Nie lubiła wspominać o swoim zatraceniu się w byciu wampirem, kiedy mówiła okropne rzeczy, których nigdy nie powiedziałaby, nawet do największego wroga. Nie przypominając o tym, jak prawie zabiła dwie najlepsze przyjaciółki.

Niebieskooki zmierzył dziewczynę wzrokiem i nagle coś mu zaświtało.

- Ach tak! Racja. To wtedy szukałem dla Ciebie lekarstwa - rzucił i obserwował zachowanie szatynki.

Gilbert zwróciła głowę w jego kierunku, nie bardzo go rozumiejąc.

- Do czego zmierzasz?

- Do niczego - wzruszył powolnie ramionami - tak tylko sobie wspominam - uśmiechnął się półgębkiem. - Och, to były czasy! - zawołał, wzdychając teatralnie.

Dziewczyna spoglądała na niego, jakby nie do końca wiedziała, czy jest normalny.

- A pamiętasz, jak razem z Rebekah - zaczął łagodnie - zabrałaś mi kartkę z wszystkimi adresami Katherine? - dokończył pytanie, patrząc na nią poważnie.

Brązowooka zdziwiła się, że tak szybko na to wpadł. Speszona nie odpowiedziała od razu i założyła kosmyk włosów za ucho, przeciągając tę chwilę jak najdłużej, jakby przypominała sobie te zdarzenie.

- Coś tam pamiętam - mruknęła cicho.

- Elena - odezwał się surowym głosem - miało być zero szukania Pierce, a okazuje się, że cała ta wycieczka to po to, żebyś mogła zabawiać się w Sherlocka Holmesa! - warknął zdenerwowany.

- Wcale nie! - zaprzeczyła natychmiast.

- Nie? - uniósł brwi, nie wierząc w jej słowa. - Skoro tak, to wiem gdzie ona jest - powiedział.

Oczywiście skłamał, ale chciał żeby Elena powiedziała mu prawdę, a nie kłamała mu prosto w oczy. Wolał najgorszą prawdę od najpiękniejszego kłamstwa.

- Co? - zdziwiła się. - To ty przez ten cały czas wiedziałeś i nie miałeś zamiaru mi powiedzieć?! - krzyknęła wściekła. - Gdzie ona jest? - wysyczała, oddzielając każdy wyraz.

Nie spodziewała się po Damonie zatajania przed nią miejsca przebywania Katherine, ani po sobie, że tak wybuchnie.

Wampir uśmiechnął się cwaniacko, jednak był smutny, cholernie smutny. Myślał, że wakacyjna podróż jest tylko dla nich, pełno wesołych chwil, tylko oni i ich miłość. Że ten wspólnie spędzony czas zbliży ich do siebie jeszcze bardziej. Nie mógł uwierzyć, jak bardzo się mylił. Trudno było mu to przyznać, ale zawiódł się na Elenie.

- Czemu się uśmiechasz? - zapytała i zmarszczyła czoło. - Sądziłam, że jesteśmy ze sobą szczerzy.

Parsknął. Ona zarzucała mu kłamstwo? To właśnie ona go okłamywała, a teraz nawet się z tym nie kryje i oskarża go o nieszczerość wobec niej.

- A ja sądziłem, że to będą nasze wakacje - powiedział cicho z bólem w głosie. - Ty nigdy nie odpuścisz, prawda? - to pytanie już wyszeptał i odwrócił się od niej.

- Damon - zaczęła skruszona.

Popełniła błąd. Ale Damon wiedział ile dla niej znaczy zemsta na Petrovej.

Zwrócił się ku szatynce z nadzieją, że powie coś więcej, jednak nic więcej nie usłyszał, a kiedy wampirzyca spuściła wzrok na buty, skierował się w stronę hotelu.

- Katherine - niedaleko dziewczyny stał jakiś blondyn, który patrzył na nią z pewnym dystansem.

Salvatore zatrzymał się w progu budynku i spojrzał na chłopaka zdziwiony. Elena nie była mniej zdziwiona od bruneta. Niby przyzwyczaiła się, że wszyscy mylili ją z Pierce, ale ten koleś nie wyglądał jakoś szczególnie przyjaźnie. Uniosła brwi.

- Nie jestem Katherine - prychnęła.

Blondyn uśmiechnął się kpiąco.

- Oczywiście - pokiwał głową, jakby ze współczuciem. - Nic się nie zmieniłaś - westchnął teatralnie - ciągle przy Tobie jest jakiś facet. Kolejna kolacja? - roześmiał się, co przeraziło Gilbert.

Już była pewna, że to nie jest przyjaciel pierwszego sobowtóra, a to co zrobiła mu Pierce musiało być nieprzyjemne, skoro jej szukał.

- Nie jestem Katherine - powtórzyła. - Mam na imię Elena - dodała, próbując załagodzić sytuację, jednak musiała przyznać, że facet był strasznie irytujący i najchętniej olałaby go.

- Jasne, wierzę Ci - uniósł ręce do góry w geście poddania, ale uśmiech mówił zupełnie co innego, więc to nie przekonało Gilbert. - Nie wiedziałem, że jesteś taka głupia aby tutaj wracać.

- Słuchaj koleś - wtrącił Damon opryskliwie - mam gdzieś, co sobie myślisz w tej Twojej tlenionej główce, lepiej dla Ciebie, jak stąd pójdziesz - zrobił groźną minę, podchodząc do niego.

Blondyn zaśmiał się najwidoczniej rozbawiony. Kopnął Salvatora w brzuch tak, że poleciał kilka metrów dalej. Szatynka przerażona stanem bruneta i siłą chłopaka, spojrzała na Damona. Nie myśląc wiele, podleciała do blondyna i przycisnęła go do ściany za szyję. Warknęła, ukazując swoją mroczną twarz. Ten w ogóle nie był przestraszony ani nawet zaskoczony. Uśmiechnął się i ugryzł brązowooką w nadgarstek, przez co puściła go, a on uciekł. Spojrzała wkurzona za blondynem, którego już nie zobaczyła i podeszła do niebieskookiego z troską. Zerknął na jej rękę i jęknął. Elena zaskoczona reakcją bruneta, zwróciła wzrok w to samo miejsce i rozszerzyła usta, po czym przełknęła ślinę.

Kim był ten facet i czego chciał od Katherine?

Blondynka wybuchnęła śmiechem na kolejny żart mężczyzny. Przesiedzieli ze sobą całą noc, popijając w między czasie wszelakie trunki. A mimo tego nawet nie poznali swoich imion. Wampirzyca zapomniała o czasie i o zmęczeniu, świetnie bawiąc się w towarzystwie ciemnoskórego. Owiany był mgiełką tajemnicy, która strasznie kusiła i nęciła dziewczynę, aby ją odkryć. Nie mogła tak po prostu od niego odejść.

Nawet nie zauważyli, że w barze kryje się jeszcze jedna osoba, spoglądająca na męską połowę tego duetu z pogardą i nutką zazdrości. Był zły na byłego protegowanego i był też zagubiony. Nie miał pojęcia, czemu blondynka omijała go szerokim łukiem, wydawało mu się, że są przyjaciółmi. Poza tym, skoro była w Nowym Orleanie, to znaczyło, że Lockwood pokłócił się z Caroline albo najzwyczajniej nie wrócił do niej. Wymusił kpiący uśmiech na twarzy i prychnął. Bardzo się stoczył, mimo iż nie wszystko było stracone, czuł się żałośnie. Opijał swoją zazdrość zamiast walczyć. To aż niepodobne do Niklausa. Wyszedł z baru, nie mogąc dłużej oglądać tej parki.

Forbes wyjęła telefon z czarnej torebki i otworzyła szerzej oczy, po czym powróciła wzrokiem na nieznajomego chłopaka.

- Już piąta! - zawołała, podrywając się z siedzenia. - Dzięki za mile spędzony czas, ale muszę wracać do domu, Stef pewnie się martwi - powiedziała szybko, nie uzyskując żadnej odpowiedzi, a nawet jej nie oczekując. - Mam nadzieję, że do zobaczenia, panie M - uśmiechnęła się przesłodko i wyszła szybko z klubu.

Przy wejściu wpadła na czyjeś plecy.

- O rany, przepraszam bardzo - rzuciła speszona - proszę pa... - urwała, widząc twarz osoby, na którą weszła. - Klaus? - podniosła brwi do góry. - Co ty robisz tutaj o tej porze? - spytała zdziwiona.

Jest piąta rano, a on chodzi po ulicach. Nigdy nie wiedziała, że z niego taki ranny ptaszek. Nie AŻ taki. Dopiero potem zorientowała się, że pyta go o to, co robi w mieście w którym aktualnie mieszka.

- Caroline - odezwał się - jak miło Cię widzieć, kochana - uśmiechnął się, ale blondynka dobrze widziała chłód, panujący w jego oczach, chociaż nie wiedziała, czym był spowodowany. - Co ja tutaj robię? - zmarszczył czoło. - Chyba stosowniej byłoby zapytać, co sprowadza Ciebie do Nowego Orleanu? Myślałem, że nie lubisz tych klimatów - ostatnie dwa słowa prawie wyszeptał, uśmiechając się łobuzersko.

Forbes zamrugała kilkakrotnie, chcąc odpędzić od siebie dziwne uczucie, które wkradło się do jej serca. Coś w głębi niej lubiło Pierwotnego i, mimo ogromnych starań dziewczyny, to coś powoli wychodziło na światło dzienne. Nie chciała do tego dopuścić.

- Przyjechałam ze Stefanem - odparła w końcu. - I masz rację, nie lubię. Ale co zrobić - dodała obojętnie.

- No tak. Czego nie robi się dla przyjaciół - powiedział, zerkając na nią. - A co ta... - zaczął po dwóch sekundach milczenia.

- Nawet nie próbuj - przerwała mu natychmiast, wiedząc o co chce zapytać.

Spojrzała gdzieś w dal i zacisnęła wargi w maleńką linię, próbując wcisnąć myśli o Lockwoodzie głęboko, tak jak robiła to przez calutką noc. Ale Klaus widocznie nie chciał jej odpuścić.

- Czyżby Młody Brutus nie powrócił ze swojej wycieczki? - zapytał, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu.

- Nie nazywaj go tak! - warknęła, patrząc na niego groźnie.

- Czemu wciąż bronisz tego zwyrodnialca? On nie jest Ciebie wart - mówił, jakby chciał przekonać do czegoś blondynkę.

- A ty jesteś, tak? - parsknęła, znowu odwracając od niego wzrok.

Miała dość tej rozmowy. Może właśnie tego próbowała uniknąć odkąd tu przyjechała? Wiedziała, że choćby bardzo tego nie chciała na pewno pokłóci się z Mikaelsonem.

Anglik nie odpowiedział na jej pytanie. Był stu, ba!, nawet dwustu procentowo pewien, że zasługiwał na nią. Mimo tych złych czynów, jakich się dopuścił w przeszłości, to Caroline nie skrzywdziłby nigdy. I w tym różnił się od Tylera.

- Nie pomyślałaś o tym, że gdyby naprawdę Ciebie kochał, byłby przy Tobie nieważne od sytuacji?

Słowa blondyna zabolały Caroline. Próbował zmusić ją do utraty wiary w uczucia Tylera! A przecież brunet ją kochał. To przez niego jej chłopak musiał opuścić miasto i ją, a nie dlatego, bo Forbes mu się znudziła.

- No pewnie - pokiwała głową. - I codziennie miałby zmagać się ze strachem, czy go nie zabijesz! - krzyknęła wściekła.

- Czy chociaż raz zadzwonił do Ciebie, Caroline? - to pytanie sprawiło, że wampirzyca mimowolnie spojrzała na Niklausa. - Wysłał list, napisał smsa?

- Nie, bo mógłbyś go odnaleźć - powiedziała pewna swoich słów.

Zdawała sobie sprawę, że mógł do niej napisać, ale przecież nie powie tego Klausowi. To wszystko co mówił Pierwotny zaczynało wbijać się jej do głowy, odbijając od ścianek umysłu i tworząc wielką wojnę z myślami, do których była święcie przekonana, że są prawdziwe.

- A teraz, kiedy dałem mu czystą kartę? - pozostawał przy swoim.

Miał pewność, że ma rację. Mógł zginąć czy nie - miłości się nie pozostawia. Nigdy. Klaus, gdyby ktoś mu zagrażał, w życiu nie opuściłby Caroline. Nawet jeśli dziewczyna nie odwzajemniałaby jego uczuć.

Milczenie dziewczyny dało mu odpowiedź. Nie dzwonił, nie wrócił. Nie rozumiał, czemu Caroline tak zacięcie go broniła i upierała się przy wierności bruneta. Była naiwna, sądząc, że pierwsza udana hybryda jeszcze pamięta o słodkiej blondynce, którą zostawił samą w Mystic Falls.

- Zrozum to wreszcie, kochana - powiedział i zostawił Forbes samą.

Stała oniemiała i patrzyła za odchodzącym Klausem. Czy blondyn mógł mieć rację? Te wszystkie zdania, które wypłynęły z jego ust, sprawiły, że wampirzyca zwątpiła i zaczęła zastanawiać się nad tym, co powiedział. Cząstka jej musiała to przyznać - Tyler mógł z nią zostać i olewać Klausa, ale większa część stanowczo zaprzeczała - musiał wyjechać, żeby żyć! Mają przecież wieczność. W końcu do siebie wrócą. I potem znowu cichy głosik odezwał się, mówiąc, że gdyby Lockwoodowi zależało - wróciłby albo chociaż zadzwonił, czy też nawet napisał. A on nie zrobił nic. Kompletnie NIC. Czy Tylerowi na pewno zależało na Caroline? Po chwili skarciła się za te myśli i oburzona prychnęła głośno, że też Klaus ma czelność mówić jej coś takiego. A jednak... ciągle w głowie blondynki trwała bitwa na przekonania. I na razie ta cichsza strona przegrywała z jej dumą, niekoniecznie z prawdą.

Ciało kolejnej ładnej dziewczyny opadło na zimną posadzkę, robiąc przy tym głuchy hałas. Niewzruszony tym jakoś szczególnie opadł na wielkie łoże i westchnął zadowolony. Mimo samotności potrafił dobrze się bawić. A nawet lepiej bawił się sam, niż z kimkolwiek. Rozejrzał się po przestronnym pokoju i, nie przejmując się martwymi ciałami na podłodze, podszedł do lodówki, stojącej przy przeciwległej ścianie do łóżka. Zdenerwowany brakiem czegokolwiek, zamknął z hukiem lodówkę i wyszedł z pomieszczenia, oceniając przedtem swój wygląd i stwierdzając, że wygląda niesamowicie przystojnie.

Uśmiech na twarzy szatyna to była tylko taka przykrywka. Ktokolwiek, kto nawinąłby się mu po drodze, mógłby skończyć jako przekąska. Życie ludzkie było akurat czymś, czym nie przejmował się w ogóle. Bo po co miałby? Kiedyś i tak umrą, a tak to przynajmniej mieliby ciekawą śmierć.

Wszedł pewny siebie do najbliższego baru, których było mnóstwo w Las Vegas. Czuł, że to właśnie tutaj jest jego miejsce. Wieczna zabawa, zero ograniczeń, wolność. Jak mógłby z tego nie korzystać?

Przystanął przy ladzie, wiedząc że długo w tym miejscu nie zabawi, dlatego w ogóle nie siadał. Chciał napić się i wyjść w poszukiwaniu rozrywki, której miał pod nosem pełno. Przez cały tydzień nie zdążył wszystkiego zobaczyć. Był sentymentalny. Tak jakby. Po tysiącu latach życia dopiero teraz zaczął żyć pełną parą. A to, co ludzie wynaleźli w XXI wieku było szaleństwem, na które szatyn z chęcią się pisał.

Zamówił butelkę Jacka Danielsa. Opróżnił ją do połowy w zadziwiająco szybkim tempie i wyszedł, trzymając w prawej dłoni alkohol i co chwilę go popijając. Omijał trochę znane uliczki, zachodząc głębiej i odkrywając nowe miejsca. Porównywał, jak jest teraz, a jak było kiedyś. Nie mógł uwierzyć, że "nic" stało się światową stolicą rozrywki. Trochę zmieniło się od tamtego czasu, kiedy Pierwotny zawitał w Las Vegas pierwszy raz. "Trochę" to pojęcie względne, bo jedyne co wampir pamiętał, to lasy i kilka domków. Nic nadzwyczajnego, więc nie został tutaj na długo.

/Las Vegas, Nevada, rok 1912/

Mikaelson przechadzał się ulicami młodego miasteczka, nie zawieszając spojrzenia na niczym, bo nie widział niczego specjalnego w kilkudziesięciu domkach i szosie. Przyjechał tutaj tylko po to, aby odwiedzić coś nowego. Zawsze przyjeżdżał choć na chwilę do nowych miast, bo może znalazłby w końcu swój zakątek. Tak odrywał się od swojej rodziny, która nie interesowała się nim zbytnio. To on był tym najgłupszym. Po jakimś czasie przestało mu to przeszkadzać i zaczął cieszyć się z bycia wampirem. Był kimś. Podczas, gdy jego bracia uchodzili za tych sławniejszych Pierwotnych, on zostawał w cieniu, a jednak to właśnie on był tym najbardziej bezwzględnym. Zwodził miłym uśmiechem, zabijając jako przyjaciel, żeby móc ujrzeć cierpienie i zdziwienie w oczach ofiary. Ludzie to tylko pożywienie. Przynajmniej tak twierdził, odkąd wyłączył uczucia.

Zasalutował jakiemuś mężczyźnie, stojącemu na ganku domu. Blondyn odwzajemnił miły gest ze strony wampira, uśmiechając się przy tym. Szatyn zaśmiał się pod nosem z naiwności faceta, który po chwili leżał martwy na drewnianej posadzce swojego domu. Kol przetarł wierzchem dłoni wargi od krwi i stanął przed drzwiami, lekko spychając ciało nieboszczyka na bok. Za chwilę w progu stała czterdziestolatka z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Dostrzegając męża na ziemi, zakryła usta dłońmi i zaniosła się szlochem. Nawet nie zwróciła uwagi na szatyna, który stał centralnie przed nią.

Pierwotny przewrócił oczami i spojrzał głęboko w oczy kobiety.

- Zaprosisz mnie do środka i nigdzie się stąd nie ruszysz - zahipnotyzował ją, czekając na jej reakcję.

Mieli pecha. Wampirowi akurat zachciało się zabić ich, bo taki miał kaprys. I raczej nie zlituje się nad nimi.

- Wejdź - powiedziała cicho, mimo całego przerażenia i niechęci do wypowiedzenia tego słowa.

Nie chciała go zapraszać, a jednak to słowo jakby samo z niej wyleciało. Do tego nie mogła się ruszyć. Kompletnie nie miała pojęcia, co się stało, a w dodatku w innym pokoju siedziała jej córka. Musiała ją obronić!

- Czego od nas chcesz?! - krzyknęła ciemnowłosa.

Kol zupełnie ją zignorował, przechadzając się po pokojach i szukając jeszcze kogoś. W ostatnim pomieszczeniu zauważył blondynkę, która właśnie się obudziła, bo wyglądała na zaspaną. Pierwotny przechylił głowę na prawo, chwilę jej się przyglądając. Chyba go nie zauważyła. Była ładna. Musiała taka pozostać. Po prostu - musiała. Podbiegł do niej w szybkim tempie, czym zwrócił jej uwagę. Krzyknęła, odsuwając się na sam koniec łóżka. Uśmiechnął się do niej i przebił zębami skórę na nadgarstku, podsuwając go pod usta dziewczyny. Nie zważając na jej głośne sprzeciwy, przydusił go mocniej, a kiedy blondynka upiła pod przymusem, skręcił jej kark.

Podczas, gdy dziewczyna była nieprzytomna przywlókł jej matkę i wpił się w skórę kobiety. Czerpał przyjemność nie tylko z picia krwi, ale też z jej strachu.

Blondynka w końcu ocknęła się, rozglądając lękliwie po pokoju. Natrafiła na szatyna i matkę w jego rękach. Kol przyłożył dziewczynie ledwo żyjącą kobietę, nie zważając na lament dziewczyny. Może coś zacznie dziać się w tym mieście i będzie czymś więcej niż tylko norą, przez którą przejeżdżają ludzie, aby pojechać dalej.

Przyszła wampirzyca poczuła o dziwo przyjemny zapach, a po chwili wpiła się w szyję swojej rodzicielki, pozbawiając ją życia. Zupełnie nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, po prostu to zrobiła, poddała się przyjemności. Dopiero potem zorientowała się, co wyczyniła, ale nieznajomego już nie było.

/Las Vegas, czasy teraźniejsze/

Przed szatynem stanęła śliczna blondynka z uśmiechem na twarzy. Nie był to jednak miły uśmiech, biła od niego groza i chęć mordu. Nienawidziła go za to, co jej zrobił. Wprowadził ją w ten beznadziejny świat bez jakiejkolwiek pomocy czy choćby ostrzeżenia. Po prostu to zrobił. Na zawsze pozostała w jej głowie twarz oprawcy. To on zabił jej rodziców. I musi za to zapłacić.

Nie sądził, że kiedykolwiek jeszcze ją ujrzy. Pewnie szukała zemsty, ale go to nie obchodziło, raczej nie wpadłaby na pomysł jak go zabić przez tysiąc lat, a przez kolejne szukałaby tej broni, której nie otrzymałaby.

- Vanjah Carter - odezwał się - miło Cię widzieć po tylu latach - kiwnął głową w jej stronę z serdecznym uśmiechem.

- Kol Mikaelson - zmrużyła delikatnie oczy, patrząc na wampira jakby z góry - i vice versa.

***

Hej, Haj, Helloł. :D Ogromnie dziękuję Tote, El Rose i Magente (nie umiem odmieniać, aha, oki xD) za komentarze. <3 Naprawdę mi miło, kiedy wiem, że jednak ktoś to czyta. :D

Miałam coś napisać, ale wyleciało mi z pamięci. :o Hm... no nic, może kiedyś się przypomni. A teraz żegnam się z wami, strasznie chce mi się spać, padam z nóg, bo rano ok. 9. obudził mnie sąsiad z wiertarką. Ja rozumiem, że ma remont, no ale, kurczę, dlaczego w weekend a nie w dni powszednie? :( OK. Czekam na wasze opinie, te pozytywne, jak i te negatywne. :D

love, love, love,

artisticsmile. <3

PS. Czy jest tutaj ktoś, kto pomoże mi z całym blogspotem? Chodzi mi głównie o szablon. Gdzie najlepiej złożyć "zamówienie" i jak go potem ustawić? BŁAGAM NA KOLANACH! <3 Będę wdzięczna za jakąkolwiek pomoc. xoxo