2. | Czasem warto zaryzykować.

~ 2 ~

Czasem warto zaryzykować.

Muzyka rozbrzmiewała w uszach ludzi, którzy szaleli na parkiecie. Dla niektórych ten klub był idealnym sposobem na nudę, a dla innych na poznanie kogoś nowego.

Blondyn i blondynka uznali, że można zacząć wakacje od tego właśnie klubu. Nawet nie lubiący tańczyć Salvatore dał ponieść się muzyce. Córka pani szeryf kręciła biodrami i wyginała swoje ciało, zwracając tym samym uwagę wielu chłopaków.

Teraz w ogóle nie przejmowała się dawnym życiem, czy też tym, że mimo zaproszenia Tyler do niej nie wrócił. Wyglądało to tak, jakby zapadł się pod ziemię. I może nawet bezduszna Elena miała rację, że on nie uciekał przed Klausem, tylko przed nią samą. Nawet to, że w każdej chwili może spotkać właśnie tego złego i bezlitosnego Klausa, w tym momencie to ją nie ruszało. I chociaż wiedziała, że Stefan przyjechał tutaj z jakiegoś konkretnego powodu nie potrzebowała go o to pytać, co więcej - nie chciała. Cokolwiek to było nie uszczęśliwiłoby jej, tego była w stu procentach pewna. Chciała po prostu przeżyć jak najlepiej te chwile ze swoim przyjacielem.

Zauważyła w nim niesamowitą zmianę, jakby... sytuacja z ostatnim sobowtórem nigdy nie miała miejsca. Jakby ktoś wymazał mu z pamięci wszystkie straszne chwile, zamieniając je na coś szczęśliwego. W głębi serca cieszyła się na tę zmianę, ale radość przykrywała gruba warstwa niepokoju. Czasami czuła, jakby była z zupełnie inną osobą, która maskowała się pod postacią Stefana. Dzisiaj jednak postanowiła wraz z wampirem, że od teraz przestają martwić się czymkolwiek i mają bawić się, jak nigdy w życiu. I właśnie to zamierzała robić - żyć.

Uśmiechnęła się trochę nieśmiało do czarnoskórego mężczyzny, który przyglądał się jej z zaciekawieniem i podziwem. Odpowiedział jej tym samym, a po chwili zniknął w tłumie ludzi.

- Idę się napić, idziesz ze mną? - zaproponował blondyn, zwracając uwagę Caroline na siebie.

- Jasne - odparła, rezygnując z poszukiwań przystojnego nieznajomego.

Panna Forbes rozejrzała się po siedzących przy barze mężczyznach, szukając kogoś interesującego z kim mogłaby przeżyć dzisiejszy wieczór, bo mimo dobrej miny Stefana wiedziała, że bardzo chce poznać jakąś dziewczynę, a ona pewnie tylko mu w tym przeszkadza. Krążyła po wielu przystojniakach, aż jej wzrok spoczął na jednym z nich. Dziewczyna zacisnęła zęby, widząc umięśnione plecy Hybrydy pod czarną koszulką. Na całe szczęście, dla blondynki, nie zauważył ich przybycia.

- Dwa razy tequila! - zawołał Salvatore.

Wampirzyca próbowała skryć się za lokami i pozostać niewidzialną dla Mikaelsona. Mogła się go spodziewać, ale nie sądziła, że tak szybko wpadną na siebie. Nie wiedziała też dlaczego tak bardzo zależy jej, aby go nie spotkała, bo po ostatnich ich chwilach wychodziło na to, że bardziej są przyjaciółmi aniżeli wrogami.

Na znajomy dla niego głos Klaus odwrócił się w kierunku źródła i to, co ujrzał zdziwiło go i od razu poprawiło humor. Jego ukochana siedziała kilkanaście krzeseł od niego i niefortunnie starała się ukryć pod jasnymi włosami. Odsłoniła swoją cudowną twarz dopiero wtedy, kiedy przechyliła kieliszek z alkoholem.

Wypił ostatni łyk whiskey i rozradowany zamierzał dosiąść się do słodkiej blondyneczki, która zawładnęła sercem Hybrydy. Wtedy zobaczył coś, przez co wszystkie pozytywne emocje uleciały z niego tak szybko, jak szybko się pojawiły.

- Może śliczna pani zechciałaby zatańczyć?

Na nieznajomy głos odwróciła się ciekawa, aby zobaczyć kto mógłby do niej podejść i zaprosić do tańca. Na widok mężczyzny, którego widziała już wcześniej w tłumie, uśmiechnęła się szeroko.

Stefan dał jej sójkę w bok i puścił oczko do Caroline. Blondynka roześmiała się wesoło, kiwając głową na zgodę.

- Z przyjemnością.

Złapała dłoń brązowookiego i pozwoliła się ciągnąć. W drodze na parkiet rzuciła do swojego przyjaciela strzałeczkę i wzrokiem przekazała nieme przeprosiny, ale on pokiwał głową w zrozumieniu i wskazał jakąś brunetkę, siedzącą przy barze.

Niklaus ze złości ścisnął w ręce szklankę, która rozpadła się na miliony kawałeczków, kalecząc tym samym Pierwotnego, jednak on nie przejął się tym, bo już zaraz nie było śladów po nacięciach.

Odwrócił się do baru i zamówił kolejnego drinka. To chyba nie jest jego dzień.

Brunetka kręciła głową w niedowierzaniu. Jej zdaniem chłopak całkowicie postradał zmysły, bo miała pewność, że to nie wyjdzie, po prostu niemożliwe, aby udało się to zrobić.

- Oszalałeś, prawda? - spytała po długim milczeniu.

- To jedyna taka szansa. Co ci szkodzi spróbować?

Prychnęła głośno poruszona pomysłami szatyna.

- I co zamierzasz? Wozić moje ciało w trumnie samolotem po całym świecie?! - nie wytrzymała i krzyknęła.

- Nie samolotem, samochodem - poprawił ją i na kolejne prychnięcie, oderwał się od pakowania i podszedł do czarownicy. - Może się udać! Zaryzykuj, Bonnie! - spojrzał w oczy dziewczyny.

- Do reszty zgłupiałeś - powiedziała o wiele spokojniej niż chwilę temu, wciąż patrząc poważnie na niego. - Nie żyję, Jer - Gilbert odwrócił wzrok, nie chcąc tego słuchać, jednak mulatka dalej ciągnęła. - Nie zmienisz przeszłości, to sprzeczne z naturą! - znowu się uniosła, chcąc przemówić mu do rozsądku.

- Ale mogę zmienić przyszłość! - powrócił spojrzeniem na nią. - Jest jakaś nadzieja! - przekonywał ją do swoich myśli, ale kiedy Bennett pozostawała nieugięta, spytał: - Nie chciałabyś znowu żyć, Bonnie? - nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi, krzyknął: - Odpowiedz mi!

- Chciałabym! - wyrwało się z jej ust pod presją z jaką naciskał na nią nastolatek. - Ale to niemożliwe - dodała ciszej, spuszczając wzrok.

Nie chciała przyznawać się do swoich pragnień, do tego jak bardzo chciałaby znowu poczuć dotyk Jeremiego, czy przytulić się ze swoimi przyjaciółmi albo chociażby porozmawiać. Nie mogła tego zrobić. Pragnęła w końcu zapomnieć o nich, ale po prostu nie potrafiła i część jej miała nadzieję, że wróci, tak samo jak jej przyjaciel. Musiała pozostać silna.

- To możliwe, Bon! - chłopak miał ochotę chwycić ją za ramiona, jednak zdał sobie sprawę, że to byłoby niewykonalne, dlatego cofnął ten gest i zacisnął zęby. - I to zrobimy - powiedział i wrócił do pakowania.

W tamtej chwili Jeremy poczuł nieodpartą chęć dotknięcia brunetki, co tylko spotęgowało jego działania. Pragnął uchwycić jej delikatny policzek i musnąć aksamitne usta, które bardzo kusiły swoim kształtem. Nie mógł pozwolić, żeby dziewczyna ujrzała tą słabość jaką żywił do niej. Nie chciał dopuścić do siebie myśli, że nigdy więcej nie poczuje jej skóry.

Odpuściła sobie namawianie przyjaciela do zmiany decyzji, wątpiła czy udałoby się jej to. Odkąd pamiętała Jeremy zawsze pozostawał przy swoim postanowieniu, był uparty jak osioł, a szczególnie, kiedy chodziło o życie bliskich mu osób. Bonnie zerknęła jeszcze raz na chłopaka i opuściła pomieszczenie, chowając się w tylko sobie znanym miejscu.

Gilbert poczuł nieobecność przyjaciółki i usiadł na łóżku. W końcu nadarzyła się okazja, aby odwdzięczyć się Bennett i przywrócić jej życie, tak samo jak Ona zrobiła to dla niego. Przez niego umarła, a on żyje. Miał szansę, nie rozumiał, czemu miałby z niej nie skorzystać.

Przez poprzednią noc szukał silnej czarownicy, co nie było łatwym zadaniem. Na początku musiał znaleźć dobrą informatorkę, a większość z czarownic znalezionych w notatniku Bonnie nie chciały pomagać, bo twierdziły, że "ta magia jest zakazana i niebezpieczna". Kilka godzin później natrafił na jedną - Danielle, która z początku co prawda upierała się, że to niezgodne z naturą, jednak w końcu rzuciła imię i nazwisko pewnej dziewczyny, a po długich namowach powiedziała także stan i rozłączyła się, twierdząc, że nie chce się do tego mieszać. Ale Jeremiemu to wystarczyło. Kolejne godziny spędził na obszukaniu całego stanu Nevada w poszukiwaniu Elizabeth Carter, którą znalazł w pięciu miastach i do tego w każdym co najmniej dwie. Zdecydował się na Las Vegas, bo tam znajdowało się aż czternaście Elizabeth Carter. Po tej wiadomości od razu zaczął się pakować. Nie miał czasu, żeby być zmęczonym.

Kiedy skończył chować większość rzeczy do toreb, udał się do domu Salvatorów, żeby pożegnać starszą siostrę, a tam zastał wielkie pakowanie. A więc i oni gdzieś jadą, pomyślał, ciekawe w jakim celu.

- Cześć, gdzie się wybieracie? - zapytał na wejściu, trochę zdziwiony ilością walizek.

- Nie tylko Ty, młody, chcesz się stąd wyrwać - stwierdził arogancko Damon.

Szatynka oderwała się od pracy i zwróciła w kierunku Jeremiego uśmiechnięta. Elena uniosła ramiona, ignorując bruneta, tak samo, jak zrobił to jej brat.

- Jeszcze nie wiemy - powiedziała.

- Tu i tam - wtrącił niebieskooki.

- A ty? - spytała.

W ostatniej chwili ugryzł się w język, przypominając sobie, że prawda mogłaby go uziemić. Z całą pewnością starsza Gilbert nie puściłaby go do Las Vegas, za żadne skarby. Mówiłaby, że totalnie zwariował i zamknęłaby go w piwnicy Salvatorów, skazując na wakacyjny areszt. Nie mógł dopuścić do takiej sytuacji.

- Do domku nad jeziorem - odparł.

Ulżyło mu, gdy zobaczył uśmiech na twarzy siostry. Przytuliła szatyna do siebie z nieukrywaną troską. Bała się o niego, to było zrozumiałe, bo tylko Jer został z całej rodziny Gilbert. To był jej jedyny brat, a straciła go już raz i nie chce ponownie stracić.

- Uważaj na siebie, Jer - powiedziała, prawie płacząc.

- Jedzie do lasu nad jeziorko, a nie do Las Vegas - mruknął Damon, wznosząc oczy do nieba, jakby prosił o coś.

Młodszy Gilbert nie dał po sobie poznać, jak bardzo Salvatore się myli i jak bardzo blisko był prawdy. Jednak nawet, gdyby Elena chciała go teraz zatrzymać, pewnie nie dałaby rady. Nic nie było w stanie go zatrzymać, nie teraz, kiedy znalazł wiedźmę, która może przywrócić jego Bonnie do życia.

Po czułościach i niechętnym pożegnaniu z wampirem, skierował się do domu, gdzie kiedyś miała miejsce masakra stu iluś tam czarownic. Kiedy zyskał pewność, że nikt go nie śledził, wszedł do środka i poszedł do jednego z wielu pokoi.

Pierwsze co zauważył, to jasna trumna. Wziął głęboki wdech, przejeżdżając dłonią po drewnie i wypuścił, widząc lekko zapadniętą twarz mulatki. Tak bardzo chciał mieć ją z powrotem. Żywą. Poczuł niezbyt przyjemny zapach, przez co natychmiast zamknął wieko. Dobrze wiedział, co to był za smród. Potrząsnął głową i wyjechał pudłem na zewnątrz. Przed wejściem czekał czarny van, którego wypożyczył od kolegi z dawnych lat. Niestety nie miał wampirzych zdolności, aby zahipnotyzować sprzedawcę samochodów, więc tylko to mu pozostało. Z wielkim trudem wniósł trumnę do środka i sam usiadł za kierownicą.

- Czeka nas długa droga, Bonnie, ale wierzę, że będzie warto - wyszeptał, odpalając samochód i ruszając do Las Vegas.

Najstarszy Mikaelson otworzył drzwi, które ukazały mu chyba najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek mógł oglądać przez swoje całkiem długie życie. Podszedł do łóżka, gdzie spała szatynka, wtulając się w kołdrę i tym samym odkrywała opaloną nogę. Uśmiechnął się do siebie. Nie żałował decyzji, że dał jej drugą szansę ani tego, że mieszka w tym domu. Choć musiał długo namawiać brata do oddania jej należytej wolności, opłacało się. Wreszcie miał ją przy sobie. Tę Katerinę Petrove, o której myślał od ponad pięciuset lat, w której się zakochał, a nie Katherine Pierce, którą stała się po przemianie. Teraz wyglądała tak zwyczajnie, beztrosko, tak jak zapamiętał ją, kiedy była człowiekiem. Już nie mogła wyłączać uczuć w każdej chwili, jeśli tylko zapragnie, musi z nimi walczyć. Odnalazł swoją Katerinę i cieszył się niezmiernie z tego powodu.

Nachylił się nad szatynką i ucałował śniade czoło dziewczyny, napawając się jej słodkim zapachem.

Katherine zamruczała niczym kotka i otworzyła zaspane oczy. Ujrzawszy nad sobą Elijah, uśmiechnęła się błogo, ponownie przymykając powieki.

Uwielbiała budzić się przy szatynie i przy nim też zasypiać. Jedyne, do czego nie mogła się przyzwyczaić, to serce, które biło zdecydowanie za szybko przy Mikaelsonie. Oczywiście nie potrafiła przyzwyczaić się do wielu innych rzeczy, nigdy nie chciała być człowiekiem, nie prosiła o to. Dlatego tak bardzo znienawidziła drugiego sobowtóra, kiedy zniszczyła jej życie... drugi raz. Za pierwszym mogła to jeszcze przeboleć, ale teraz? Przegięła. Jednak była bardzo rozpieszczana przez wampira i to jej jak najbardziej odpowiadało.

- Witam, Katerino - usiadł na łóżku i pogładził satynową pościel w miejscu, gdzie była odrobine wygięta.

- Dzień dobry, Elijah - powiedziała i podniosła się ociężale do siadu, rozciągając kości. - Jestem głodna - stwierdziła z grymasem na twarzy, gdy usłyszała cichy pomruk z jej brzucha i spojrzała na Pierwotnego, który jak zawsze ubrany był w garnitur.

Nawet nie umiała wyobrazić sobie Elijah chodzącego w zwykłych jeansach i koszulce, choć wiedziała, że na pewno wyglądałby seksownie. Myśląc o ciele najstarszego Mikaelsona, nieświadomie oblizała wargę i zaraz ją przygryzła, co nie uszło uwadze Elijah, któremu kąciki ust podeszły subtelnie do góry.

- Zrobię Ci śniadanie - zaproponował i wstał, poprawiając marynarkę.

Dziewczyna zdziwiona nagłym odejściem wampira, przez chwilę pozostała w tej samej pozycji, po czym zgrabnym ruchem poszła do łazienki, cały czas myśląc o eleganckim szatynie. Dziwne, ile w słowach "przeciwieństwa się przyciągają" jest prawdy. Ona - energiczna, spontaniczna, wybuchowa; on - spokojny, poukładany i moralny. I chociaż żałowała, że jest człowiekiem, to czuła się podobnie, jak miała okazję czuć się kiedyś.

/Anglia, rok 1491/

- Niebezpiecznie chodzić samej po ciemku, panienko.

Stojąca szatynka drgnęła na dźwięk niskiego głosu, jednak po chwili odniosła wrażenie, że jest bezpieczna i wcale nie musi bać się nieznajomego.

- Czasem warto zaryzykować - powiedziała swobodnie, uśmiechając się.

Odwróciła wzrok od przystojnego mężczyzny i spojrzała na sklepienie pełne maleńkich, błyszczących kropek.

Szatyn przyjrzał się bacznie dziewczynie tak znajomej, a jednak w ogóle nieznanej. Nie sposób mu było nie odwzajemnić uśmiechu, który mimo że taki sam jak Tatii, to piękniejszy.

- Ma panienka rację - w końcu odezwał się i podszedł bliżej, nie mogąc oprzeć się cudownej aurze wokół niej, która przyciągała z wielką siłą.

- Niebo jest piękne o tej porze - stwierdziła niezrażona bliskością mężczyzny. - Czy to nie dziwne, że gwiazdy na które teraz spoglądamy nie istnieją już od setek lat?

Po raz kolejny zdziwił się otwartością i pewnością siebie dziewczyny. Nigdy nie miał okazji spotkać kogoś równie intrygującego, jak ona. Cały czas patrzył na nią z pewnego rodzaju podziwem i słuchał uważnie, co ma do powiedzenia.

Brązowooka zerknęła na szatyna, kiedy nie uzyskała żadnej odpowiedzi, a ich spojrzenia skrzyżowały się, tworząc magiczną chwilę. Czuła się przy nim bezpiecznie, mogła mu zaufać i nie miała powodów do skrępowania w jego obecności. Wręcz przeciwnie! Miała ochotę powiedzieć mu wszystko i być sobą. Już dawno nie czuła się tak, jak właśnie teraz. Chciała, aby to trwało wiecznie.

Uśmiechnięta powróciła oczami na niebo, obserwując, jak tam toczy się życie. Wiedziała, że mężczyzna wciąż na nią patrzy, ale nic nie powiedziała, ciesząc się z trwającego momentu. Kiedy zerknęła znów w stronę szatyna, go już nie było. Pozostawił za sobą tylko wspomnienie i uśmiech, tlący się na ustach dziewczyny.

***

No hej, znowu! Jeju, nawet nie macie pojęcia jak bardzo cieszę się z tego, że ktoś jednak skomentował. Bardzo Wam dziękuję za komentarze i w ogóle za wszystko. Hahah. :D

Rozdział 2. nie jest za fajny, zresztą mam wrażenie, że dopiero od 20. (!), tak 20., zaczyna się coś dziać. :p 
Aha, aha! Zapomniałabym dodać, że rozdziały nie będą dodawane codziennie. Ale tak co 3-5 dni. :D Więc do napisania w sobotę albo niedzielę :3

love, love, love,

artisticsmile. <3