26. | Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

~ 26 ~

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

Silas siedział za kierownicą, a obok niego Pierwotny, który nie mógł się ruszyć, bo czarownik rzucił na niego jakieś cholerne zaklęcie unieruchamiające. Strasznie go zirytował. Na tyle, żeby chcieć go najpierw torturować, a potem kiedy Silas błagałby o śmierć Kol nie dałby mu jej. Cierpiałby dalej. Niestety raczej będzie odwrotnie, chyba że jakimś cudem uda mu się uciec. Jasne.

- Gdzie my jedziemy? – warknął Kol i rzucił mu mordercze spojrzenie.

Elizabeth siedziała z tyłu razem z Jeremim. Gilbert nie był pozytywnie nastawiony ani do Silasa ani do jego chorego pomysłu. Niedawno wrócił do świata żywych i nie zdążył nacieszyć się siostrą, a ona miała po prostu umrzeć. Tyle, że już nigdy więcej nie powróci.

- Nie mógłbym zrobić rytuału na środku ruchliwej ulicy – rzucił z sarkazmem, nawet nie zerkając na Pierwotnego.

- Jakiego znowu rytuału? – prychnął Mikaelson, odwracając wzrok przed siebie.

- Do zniszczenia drugiej strony potrzebne jest zabicie wszystkich Pierwotnych – powiedział – jakby tamten plan nie wypalił i nie wypalił, więc – wzruszył ramionami.

- Powiedz mi chociaż, jak to niby działa – odezwała się niepewnie Elizabeth, nie chcąc w tym momencie patrzeć na zawiedziony wzrok Gilberta. – Czemu trudziłeś się z przyjechaniem do mnie, skoro mogłeś mieć każdą inną czarownicę? – podniosła wysoko brwi.

- Potrzebuję wiedźmy z rodu Carter i tak się składa, że ty nią jesteś – wyjaśnił i uśmiechnął się, jakby szerzej. – Mogłem wziąć Ciebie albo Twoją krewniaczkę, jednak ona jest pod ścisłym zamknięciem, dlatego też nie miałem jak użyć do tego Rebeki – mówił dalej, a u Liz wzrastało zdziwienie i zaciekawienie.

- Krewniaczkę?

- Tak. Powiedziałbym, że jesteście siostrami, ale nie widzę żadnego podobieństwa pomiędzy wami. A podobno jesteście bliźniaczkami, nie wiedziałaś? – zapytał i zerknął na blondynkę, która była w niemałym szoku.

- Super – mruknął zirytowany Kol – możecie się zamknąć? Mało mnie to obchodzi – dodał.

- To nie słuchaj – odparł rozbawiony Silas, nie przejmując się warkotami ze strony Pierwotnego.

Mikaelson pokręcił głową ze zdenerwowania i oparł się o zagłówek. Jeszcze tak niedawno był po drugiej stronie. To On więził kogoś, a teraz sam został porwany. Jakaś chora karma.

Szatynka szła za murzynem po ulicach, kiedy w końcu weszli do jakiegoś budynku.

- Kościół? – zakpiła Katherine. – Świętoszka czy może raczej Gotka? – dodała drwiąco.

- To jedyne miejsce, w którym jest bezpieczna – odpowiedział, jakby nie słysząc jej tonu.

Pierce rozejrzała się wokół i skrzywiła się nieznacznie na widok tych wszystkich rzeczy. Zaczynając na podłodze i skończywszy na suficie. Weszli po schodach i Marcel nagle zatrzymał się przy wejściu do jakiegoś pokoju.

- Davina! – zawołał z uśmiechem, a Katerina dopiero teraz zauważyła młodą dziewczynę, która była zupełnym przeciwieństwem do tego, co tworzyło się w głowie Pierce.

- Więc to Ty jesteś więźniem Marcela? – spytała Petrova i weszła do pokoju pewnym krokiem.

- Jesteś bardzo odważna, jak na człowieka – rzuciła Davina, wstając z łóżka i podchodząc bliżej nich.

- Gdybyś żyła tyle co ja też byś taka była – prychnęła i założyła ręce na biodra, zwracając się tym razem do Gerarda. – To ma być ta bardzo dobra wiedźma? – uniosła brwi lekceważąco. – Mi bardziej wygląda na buntowniczą nastolatkę – parsknęła rozśmieszona.

- Nie chcesz wiedzieć na ile ją stać – powiedział z dumnym uśmiechem i położył rękę na ramieniu Daviny, tym samym uspokajając ją.

- Co ona tutaj robi? – zapytała Carter i zmrużyła oczy, przyglądając się podejrzliwie Petrovie.

Katherine wywróciła oczami i skierowała wzrok gdzie indziej, na obrazy dziewczyny. Podeszła do jednego z nich i pokiwała głową z aprobatą.

- Masz niezły talent. Prawie tak wielki, jak Klaus – stwierdziła i znowu spojrzała na Davinę, która wręcz parowała ze złości.

- Jestem głodna – wyznała blondynka, dalej świdrując Pierwotnego wzrokiem.

Klaus wpatrywał się w puste oczy Caroline, z każdą chwilą coraz bardziej nie wierząc, że to widzi. I to jego wina. Tak jakby, bo w rzeczy samej to nie on był mordercą matki Forbes. Przecież wyjechał do Nowego Orleanu od razu po odmowie ze strony Caroline, więc nawet nie miał czasu na bawienie się w zabójstwa. Do tego jej głos… był tak bardzo suchy. Jeszcze nigdy nie był taki oziębły, nawet kiedy wampirzyca na niego krzyczała, była wkurzona albo obrażona.

Nagle blondynka poderwała się z kolan i spojrzała na stojącego w progu Elijahę, który mrużył na nią oczy, zastanawiając się jaki będzie kolejny ruch blondynki. Pierwszy raz widział ją taką, a wiedział do czego zdolne są wampiry bez uczuć. Care przekrzywiła lekko głowę i spojrzała na Niklausa, który też postanowił wstać. Bez wahania z zimną krwią skręciła mu kark i przez chwilę patrzyła na leżące na podłodze ciało Hybrydy.

- To za moją mamę – rzuciła głosem wypranym z jakichkolwiek emocji i podniosła wzrok na najstarszego Mikaelsona. – Wybacz za brata, zasłużył sobie – wzruszyła ramionami i, nim Elijah zdążył coś powiedzieć, zniknęła.

Szatyn spojrzał za dziewczyną zdezorientowany i jednocześnie z deka zły. Właśnie wypuścił wampirzycę, która może zrobić właściwie wszystko.

Szatynka zbliżyła się do ust bruneta i musnęła jego wargi, pozostając tam na dłużej. Damon uśmiechnął się przez pocałunek, nie zwracając uwagi na drogę, zresztą i tak nie zostaliby w jakiś sposób ranni.

Nagle Elena poczuła wibrację w swojej kieszeni, co również usłyszał Salvatore. Wampirzyca odruchowo oderwała się od Damona, a ten jęknął i zmarszczył nos niezadowolony.

- To może być coś ważnego – powiedziała Gilbert, widząc do czego zmierza smutna mina bruneta. – O nie, nie – pokręciła głową i odsunęła się od chłopaka, który zamierzał znowu ją pocałować, po czym wyjęła komórkę.

- Zostawiliśmy problemy, pamiętasz? – uniósł brwi, jednak tym nie przekonał Eleny do zmiany decyzji i westchnął.

- To od Jeremiego – rzuciła zdziwiona, ignorując słowa Damona.

- Jak zawsze… twój brat – mruknął pod nosem i spojrzał przed siebie.

Elena czytała treść z coraz większym przerażeniem, przez co opuścił ją bardzo dobry humor, który miała jeszcze przed chwilą. Postanowiła przeczytać wiadomość na głos.

- Jestem w Las Vegas. Przyjedź. Nie odpowiadaj na tego sms’a, po prostu przyjedź jak najszybciej. Potem podam Tobie dokładniejsze namiary – po tych słowach uniosła wzrok na Damona, marszczącego brwi. – Ma kłopoty, musimy tam jechać – powiedziała poważnie.

Salvatore miał w głowie pełno myśli. Mieli już nie mieć problemów, a te jak na złość przyczepiały się, jak rzep do psiego ogona. Z drugiej strony, to był brat Eleny i nie mógł zostawić go bez pomocy. W jednej chwili zawrócił, tak że ich lekko zarzuciło i przyspieszył.

Rebekah, Bonnie i Stefan w końcu dotarli do domu Mikaelsonów, w którym panowała cisza. Nawet nic dziwnego, często tutaj tak było. Pierwotna otworzyła drzwi i weszła dostrzegając jednego ze swoich braci stojącego przy kominku i popijającego Burbon. Wszyscy od razu wiedzieli, że lepiej do niego nie podchodzić.

- Gdzie jest Caroline? – zapytała Bennett, wpatrując się w plecy Klausa.

Przez chwilę nie odpowiadał, jednak odwrócił się w ich stronę, nie patrząc na nich. Na jego ustach pojawił się niemalże ironiczny uśmiech.

- Nie wiem – uniósł wzrok i zmrużył lekko oczy, próbując zachować kamienną twarz, co jednak mu się nie udawało.

Widać było, że jest zmieszany, zdenerwowany i smutny jednocześnie. Jak mógłby nie być? Usłyszał tyle złych słów pod jego imieniem od osoby, która powoli, w jakiś dziwny sposób przywracała jego uczucia. A do tego sama je wyłączyła.

- Co zrobiłeś Caroline? – wysyczał Stefan, podchodząc do Hybrydy.

- Ja? Nic – odparł krótko i wypił duszkiem całą zawartość szklanki.

Chciał, żeby zostawili go samego, a oni jak zawsze, jak natrętne muchy przylatują i za nic nie chcą odpuścić, dopóki nie uznają tego za stosowne… według siebie.

- Zabiłeś jej matkę! Jak możesz mówić, że to nic! – krzyknęła Bonnie, nie panując nad swoimi emocjami.

- W tej chwili naprawdę chciałbym, żebym to był ja – wywarczał to co przyszło mu na myśl, wywołując zdziwienie u każdego z obecnych nawet u samego siebie.

- Caroline wyłączyła emocje – wytłumaczył spokojnie Elijah, schodząc po schodach. – Złamała kark Niklausowi i uciekła – dodał.

- Co? – wszyscy zapytali niemal równocześnie.

Stanęli. W środku jakiegoś lasu, na polanie. Było jasno, może coś około 13. Jeremy niezauważalnie przez nikogo napisał kolejnego sms’a do swojej siostry, mając nadzieję, że już jest w drodze. W niej była ostatnia deska ratunku.

Elizabeth za to kłóciła się sama ze sobą, co teraz zrobić. Była pewna, że nie może zabić siostry Jera, a jednocześnie chciała zobaczyć wszystkie wampiry martwe – dzięki niej. W końcu skończyłyby się problemy. To przecież cudownie.

Blondynka zerknęła na szatyna, który wysiadał z samochodu. Spojrzał wprost na Liz i zatrzasnął drzwi, pokazując jak bardzo jest na nią zły. Dziewczyna wzdrygnęła się i zaraz zobaczyła jak drzwi od jej strony otwierają się, a za nimi stoi znowu czymś rozbawiony Silas.

- Nie musisz być taki ostry, Jeremy – powiedział wesoło blondyn – jeszcze jakiś czas temu chciałeś zabić swoją siostrę, pamiętasz? – przypomniał mu czasy, kiedy Jer stawał się jednym z Pięciu.

Elizabeth westchnęła i, ignorując dłoń czarownika, wyszła, po czym ruszyła za Gilbertem.

- Jeremy! – zawołała za chłopakiem, który uparcie szedł dalej, jakby pośrodku tego pustkowia znajdzie schronienie, gdzie będzie mógł pomyśleć w samotności. – Jeremy – powtórzyła i chwyciła jego ramię, kiedy do niego dobiegła. – Nie odtrącaj mnie, porozmawiajmy – powiedziała cicho, nie chcąc aby Silas czy Kol słyszeli tę rozmowę.

- O czym chcesz rozmawiać? Wydaje mi się, że już podjęłaś decyzję – rzucił chłodno.

- Bo nie potrafisz postawić się w mojej sytuacji – zarzuciła mu. – Pierwszy raz słyszę o Twojej siostrze i jest mi przykro, że akurat w takich okolicznościach – mruknęła, spuszczając wzrok poniżej twarzy chłopaka.

Jeremy spojrzał na Elizabeth ostrym spojrzeniem, które z każdą sekundą łagodniało. Nie chciał stracić Eleny, ale przecież nie mógł obwiniać o to Liz, bo dziewczyna właściwie uratowała mu życie, zgadzając się na wycieczkę z Silasem. Więc pośrednio zrobiła to dla niego. Uśmiechnął się w końcu lekko i przytulił dziewczynę do siebie.

- Nie martw się, już się tym zająłem – wyszeptał wprost do jej ucha, żeby tylko ona słyszała.

Davina wpatrywała się w przybyszkę ze zmrużonymi powiekami i niezbyt miłymi uczuciami w stosunku do niej. Naprawdę nie wiedziała, po co Marcel przyprowadził Pierce, która bezczelnie porównywała Carter do Klausa.

- Spokojnie, Davino – powiedział Gerard, wyczuwając emocje dziewiętnastolatki.

No tak, w końcu Petrova nie miała za dobrego wejścia i sam jej charakter nie robił wrażenia miłego.

- Przyszła, aby mi pomóc i my pomożemy jej – kontynuował Marcel, patrząc z uśmiechem na sobowtóra Tatii.

- Och, jeszcze nie poznaliśmy się tak oficjalnie. Jestem Katherine – uśmiechnęła się z lekką wyższością, jak to miała w zwyczaju.

- Bądź miła, Davino, to nie potrwa długo – wyszeptał, żeby tylko ona mogła to usłyszeć.

Po tych słowach czarownica niemal natychmiast rozchmurzyła się i uśmiechnęła w kierunku Kath, co ją lekko zdziwiło.

- Davina – odparła w końcu. – Więc, jaką rolę JA w tym odgrywam? – zapytała podekscytowana, że zrobi coś prócz siedzenia w tym pokoju, co ją zaczynało dołować.

- Cóż, pomyślałam, że skoro jesteś wiedźmą – Katerina mówiła, chodząc po pokoju i unosząc palec trochę w górę, jak gdyby wpadła na pomysł – to na pewno znasz legendę Silasa – w tej chwili Marcel zmarszczył brwi na to imię i jednocześnie zezłościł się na blondyna bardziej niż dotychczas, bo już dawno nie dawał znać i najwidoczniej go wystawił – no wiesz, jakaś łzawa historia o wielkiej, nieszczęśliwej miłości – zironizowała przesłodzonym głosem i zatrzymała wzrok na Carter, która pokiwała niepewnie głową – i o lekarstwie też musiałaś słyszeć – dodała, a uśmiech z jej twarzy zniknął, zastępując go powagą.

- Rozumiem, że wzięłaś lekarstwo.

- Nie wzięłam, bo je miała wziąć Elena, która wepchnęła mi to do gardła – wysyczała – dlatego chcę Tobie pomóc, między innymi – zwróciła się tym razem do Gerarda. – Nienawidzę tej małej zdziry od niepamiętnych czasów.

- I w czym właściwie tkwi Twój problem? – spytała Davina, nie bardzo rozumiejąc.

- Lekarstwo sprawiło, że nie mogę na powrót zostać wampirem – wymamrotała, schylając lekko głowę i chowając szklane oczy.

- Więc dlatego – zastanowił się Marcel.

- Tak, dlatego – przerwała mu szybko.

- Davino, postaraj się coś znaleźć na ten temat, a ja pójdę z Katherine bliżej się poznać. Przy okazji przyda jej się mały relaks – uśmiechnął się szeroko i razem z Pierce wyszli z pokoju, zostawiając Carter samą sobie i książkom.

- O czym oni rozmawiają? – zapytał Silas, zwracając wzrok w kierunku uśmiechniętego Kola.

- Nie mam pojęcia – wzruszył ramionami, tryumfując z przewagi nad blondynem.

Silas przewrócił oczami, a Pierwotny poczuł jakby wszystkie niewidzialne liny, które czarownik wcześniej na niego założył, właśnie z niego spadły. Czyżby Silas przerwał zaklęcie? Mikaelson bez dłuższego zastanowienia wybiegł z wozu, co nie sprawiło mu trudności i przynajmniej mógł się ruszyć. Silas jest głupi skoro uważa, że puścił wolno Kola i myślał, że mu nie ucieknie. Dotarł do końca polany w zaledwie sekundy i poczuł, jak odbija się od ściany, której w rzeczywistości nie było. Co do…, pomyślał i spróbował zrobić krok do przodu z takim samym skutkiem, jak wcześniej. Kilka razy uderzył w magiczny mur w kilku miejscach, jednak nic to nie dawało. Blondyn był sprytniejszy niż wydawało się to Mikaelsonowi. Zmaterializował się przed uśmiechniętym Silasem i przycisnął go do maski samochodu za szyję ze wściekłą miną, jednak ten niemalże natychmiast wyswobodził się z uścisku Kola, zwalając go na kolana.

- Zapominasz chyba, kto tutaj jest tym potężnym czarownikiem – powiedział i sprawił, że Pierwotny wygiął się pod dziwnym kątem i wrzasnął z bólu.

- Zabiję Cię – wycharczał z trudem Kol, ledwo się na to zdobywając.

- Och, wiem, że byś chciał, nawet dałbym Tobie tą przyjemność, ale niestety to ty jesteś potrzebny do tego, żebym chciał być martwy – rzucił z uśmiechem i odszedł od Mikaelsona, który jeszcze przez jakiś czas nie mógł dojść do siebie.

Doczekasz się swojej śmierci, szybciej niż się spodziewasz, pomyślał z przekąsem patrząc za nim.

Następne ciało wylądowało na podłodze, co zupełnie zepsuło klimat tego miejsca, bo jeszcze nigdy nie było tutaj takiego chaosu. A to wszystko przez jedną dziewczynę, która w obecnej chwili popijała alkohol z butelki, kręcąc biodrami przy innym wampirze. Było tam jeszcze kilka innych, ale oni bardziej zajęli się JEJ jedzeniem niż nią. Jakoś specjalnie ją to nie poruszyło. Odczuwała niesamowitą euforię z picia ludzkiej krwi prosto z żyły, co udało jej się zrobić chyba tylko jeden raz w życiu. Tylko, że wtedy przejmowała się, kiedy go zabiła, teraz nie bardzo miała na to czas. W końcu mogła zostać w Nowym Orleanie i nie musiała dbać o to, co myślą jej przyjaciele. Po prostu tu była. Ciesząc się nowym życiem. Bo tamten rozdział zamknęła kilka godzin wcześniej.

Odwróciła się do mężczyzny, z którym właśnie tańczyła, jeśli uwodzicielskie ruchy można nazwać tańcem, i poruszyła brwiami, złączając jego wargi ze swoimi. Krew dwóch różnych ofiar zmieszała się ze sobą, dając pyszną mieszankę smaków.

Oderwała się od blondyna, podchodząc do ostatniej osoby w tym klubie. Była to niska szatynka, która najwidoczniej próbowała udawać, że wcale nie boi się Caroline i tego, co tutaj się wyprawia. Więc albo była głupia sądząc, że może wyjść z życiem, albo była odważna. Nie… to drugie jakoś nie pasowało. Forbes zdobyła się na lekki uśmiech i bez ostrzeżenia wbiła się w szyję dziewczyny, wypijając to co z niej najlepsze.

- Co tu się do cholery wyprawia?! – posiłek Caroline przerwał krzyk Marcela, który właśnie wparował do klubu.

Kątem oka zauważyła, jak większość z jej dotychczasowych kompanów odrzuciło na bok zapewne już martwe osoby i patrzy z coś na styl strachu na Gerarda. Och, więc on jest taki straszny? Caroline odwróciła się w kierunku murzyna i, jakież było jej wielkie zdziwienie, kiedy zobaczyła także Katherine.

- Och, cześć wam – Care uśmiechnęła się zadziornie w ich kierunku i całą swoją uwagę zwróciła na Pierce. – Ty i On – wskazała palcem na Marcela, po czym skrzywiła się i cmoknęła – Elijah chyba nie będzie szczęśliwy – postanowiła podejść do nich bliżej, nie tracąc z oczu Katherine.

- Wyłączyłaś uczucia – stwierdziła Petrova, ignorując słowa blondynki i unosząc brew – jestem ciekawa przez kogo – prychnęła, chociaż była niemalże przekonana, że to przez Klausa.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, słodziutka – Caroline złapała za końcówkę kosmyka Kath.

- I tak kiedyś tam trafię – mruknęła, nie chcąc pokazywać, że w jakiś sposób obawia się kolejnego ruchu Forbes.

- Mogę Ci w tym pomóc – blondynka wyszeptała do jej ucha, na co tamta zadrżała, słysząc znaczenie tych słów.

Caroline zaśmiała się przesłodko i odeszła na parę kroków od nich, zakładając ręce biodra. Mimo krwi na twarzy, wciąż wyglądała ślicznie.

- Mam inne sprawy na głowie, więc nie przeszkadzajcie sobie – powiedziała Forbes. – Jesteście przesłodcy – dodała i zniknęła z ich pola widzenia, powodując złość u Marcela.

***

ALE dużo Katherine. xD No nic. WITAM WAS, GRZYBKI <3 Jak tam wam życie leci, hahah? :D Czaicie, że tylko 3/4 dni szkoły + zakończenie i WAKACJE? :D A nawet niektórzy nie mają już wcale lekcji (jak ja, ale co tam)! Tak czy srak, znowu będzie wolność. Trochę lipa, że taka nędzna pogoda się zapowiada. :/ ALE DAMY RADĘ! <3

Chciałabym Wam podziękować, jak zawsze. Może podziękowania wyglądają zazwyczaj podobnie, to dla mnie są zupełnie różne. Dziękuję Wam, naprawdę. Uwielbiam Wam dziękować hahah. To takie moje hobby. :D Jesteście kochani, wiecie o tym, prawda? :D 
No, to sobie pogadałam. :D 
Miłego poprawiania ocen albo nudzenia się na lekcjach, na których i tak nic się nie robi (nie rozumiem dlaczego wtedy w ogóle są lekcje, ale okej), bo chyba teraz to już każdy ma wystawione oceny. No nie wiem. xD 
Pozdrawiam, życzę weny tym, co potrzebują, innym życzę ciepełka i słoneczka, oczywiście miłego długiego weekendu, który trwa, może ktoś wyjechał, więc miłego wyjazdu i różnych innych rzeczy. Dobrych lodów, smacznych gofrów i shaków (szejk, szejk, szejk it!). <3 Albo koktajli, no jak kto woli. :D W końcu nadszedł okres na te wszystkie mniammniam rzeczy! <3 
Do napisania, kochani,
love, love, love,
ArtisticSmile. <3