25. | Przestań to robić!

~ 25 ~

Przestań to robić!

Kol w ułamku sekundy przycisnął Silasa do ściany i wbił mu dłoń w klatkę piersiową. Blondyn spojrzał na niego zdenerwowany i jednocześnie zbolały. W jego oczach widać było, że właśnie się poddał. 

Wcale tak nie było. Doskonale wykorzystał swoją irytację, dzięki czemu Kol nie miał szans wyrwać mu serca. Po chwili Mikaelson stał przyciśnięty do ściany przez magię i nie mógł się poruszyć, a Silas stał metr od niego ze spokojnym uśmiechem.

- Czego chcesz od mojej siostry? – Kol wycharczał, patrząc na blondyna spod byka.

- Widzę, że mała wiedźma Bennett dokopała się do Twoich uczuć – zauważył i poszerzył uśmiech, słysząc warkot Pierwotnego. – Cóż, trafniej byłoby zapytać czego chcę od waszej rodziny – pokiwał głową i rozłożył ręce – wampiry strasznie działają mi na nerwy – dodał, jakby to była najzwyczajniejsza rzecz na świecie.

Kol wyklinał sam siebie w myślach, że nie posłuchał siostry i poszedł znaleźć Silasa. Kierował się impulsem i przeczuciem, aniżeli rozumem. Zresztą jak zawsze. A teraz chyba wpakował swoją rodzinę w większe kłopoty niż zazwyczaj. Był na siebie wściekły.

- Ty też byłeś wampirem – stwierdził szatyn.

- Nie – rzucił krótko widocznie zirytowany tą uwagą. – Kontynuując – spojrzał ostro na Mikaelsona – czemu by nie pozbyć się wszystkich wampirów od razu? – zapytał retorycznie. – Wystarczy jeden Pierwotny, żeby wykonać zaklęcie łączące, a wtedy zabiję Ciebie i pozbędę się raz na zawsze tych chwastów – powiedział wesoło i zwrócił się do Carter – a Elizabeth z chęcią mi w tym pomoże.

- Co? – odezwał się Gilbert ze zdziwieniem w głosie, czym zwrócił uwagę blondynki. – Nie możesz tego zrobić, Liz. Jeśli wszyscy Pierwotni zginą, to zginie także moja siostra.

Elizabeth ściągnęła brwi, tak naprawdę nie wiedząc co zrobić. Pozbyć się każdego wampira? Świetnie. Ale co z siostrą Jeremiego, o której jeszcze nigdy nie słyszała?

- Ona jest potworem, Jeremy, już zawsze nim będzie – uznał Silas.

- Była, kiedy umarłem – wywarczał Gilbert.

- Dla mnie. Przy okazji dziękuję.

- Raczej powinieneś podziękować Katherine, a nie mnie – rzucił ostro, cały czas zdenerwowany na plan Silasa.

- No tak… ale ona ukradła moje lekarstwo, sam rozumiesz – westchnął teatralnie i spojrzał z powrotem na wbitego w ścianę Kola. – Na pewno nie zrobimy tego tutaj, Kol – pokręcił głową, jakby mówił do dziecka i zmarszczył brwi. – Chcesz siedzieć w tej ścianie przez wieczność? – spytał bez żadnej ironii, ale uśmiechnął się sarkastycznie w jego stronę, w dalszym ciągu trzymając go magią.

Młodszy Mikaelson zmrużył groźnie oczy, bo wiedział, że jeszcze nadejdzie ten czas, kiedy Silas umrze… z jego rąk.

Bonnie przyglądała się Caroline przez jakiś czas, jednak nie mogła rozgryźć co się stało, a wątpiła, aby dziewczyna chciała jej to powiedzieć. W końcu spojrzała na młodszego Salvatora, który wyraźnie bardzo mocno zastanawiał się nad czymś. Czując na sobie wzrok Bennett uniósł głowę, a ta kiwnęła w stronę toalet. Stefan od razu przejął aluzję i podniósł się z miejsca.

- Idziemy po coś do jedzenia, chcesz coś? – zapytał o najgłupszą rzecz na świecie i miał nadzieję, że blondynka w to uwierzy.

Forbes przeniosła wzrok na przyjaciela i pokręciła głową z lekkim wymuszonym uśmiechem, po czym wróciła na widoki za oknem. Wiedziała, że mulatka chciała dowiedzieć się o tym, co się stało, ale wolała, żeby powiedział jej to Stefan niż ona, bo najzwyczajniej nie potrafiłaby.

Stefan i Bonnie poszli do łazienki, wcześniej rozglądając się, czy nikt nie patrzy i zamknęli się w niej.

- Co się stało? – spytała szeptem, wiedząc, że Care gdyby chciała i tak usłyszałaby ich.

- Ktoś zabił matkę Caroline i ona podejrzewa, że to Klaus – wyjaśnił z ciągłym zmartwieniem.

- Jak to?

Bennett bardzo przejęła się śmiercią najbliższej osoby jej przyjaciółki. W końcu Liz była ostatnim członkiem rodziny Forbes. A przynajmniej z tej rodziny, z którą Care chciała rozmawiać. Czuła żal do tej osoby, która to zrobiła, ale jakoś nie mogła uwierzyć, że to był akurat Niklaus.

- Klaus? Czemu tak uważa? – zapytała Bonnie.

- Nie mam pojęcia – odparł z cichym westchnięciem. – Boję się o nią. Klaus może ją zabić, a nie da rady jej przekonać, żeby zmieniła decyzję – powiedział.

- I co teraz zrobimy? – zadała naprawdę ważne pytanie, na które jak na razie nikt nie znał odpowiedzi.

Caroline przestała słuchać. Jak oni mogą sądzić, że to nie Klaus?! Przecież to Klaus byłby w stanie zrobić coś takiego jej matce, jej samej. Tylko Klaus byłby gotowy posunąć się do takiego czynu, żeby pokazać swoją wyższość, żeby każdy wiedział o jego sile, jego władzy, jego niepohamowaniu, jego braku uczuć i o tym, że nie ma żadnej słabości. Tylko Klaus byłby gotowy uśmiercić kogoś, żeby mieć Caroline wyłącznie dla siebie.

Szatynka roześmiała się wesoło, kiedy wampir po raz kolejny opowiedział jakiś żart i otworzyła okno. Powietrze owiewało jej twarz i miotało wszystkimi włosami. Wyjeżdżali. Zostawili beznadziejne problemy, opuszczają to miasto, gdzie tak naprawdę ich nie chcieli. Byli zbędni. Jak jakiś puzzel, który nie pasuje do reszty układanki, jednak oni mieli to gdzieś. Żadna z tamtych sytuacji już ich nie dotyczyła, będzie co będzie. Wyjeżdżali w dalszą podróż po świecie. Elena pragnęła, żeby brunet pokazał jej calutki świat i miała nadzieję, że zrobią to właśnie w tym roku.

Blondynka dostała napadu furii, kiedy tylko przekroczyła drzwi do domu Mikaelsonów. Nikt nie mógł jest powstrzymać. Nikt – nawet Stefan czy Bonnie. On musiał za to zapłacić. Wiedziała, że i tak jej przyjaciele wyjdą za nią, żeby jej uniemożliwić zemstę, ale miała to gdzieś. Miała teraz wszystko gdzieś, nawet to, że rozwaliła im drzwi w przypływie siły. Wampirzym tempem udała się do jego pracowni, bo wiedziała że to właśnie tam będzie. Nie miała pojęcia skąd, ale po prostu tak było. Bez żadnych zbędnych słów wpadła do pomieszczenia i nagle wkurzyła się jeszcze bardziej, kiedy tylko go zobaczyła. Przycisnęła go do ściany za szyję z determinacją.

- Dlaczego to zrobiłeś?! – krzyknęła wściekła.

Klaus zaskoczony stał przyduszony przez silną, ale nie dla niego, rękę blondynki. Widział, jak wszystkie złe emocje w niej buzowały, a on stał spokojnie.

- Nie wiem o co ci chodzi, kochana – powiedział i złapał jej rękę, bez problemów odciągając ją od swojego gardła.

- Doskonale wiesz, o czym mówię! – dalej wrzeszczała i w przypływie złości rzuciła nim o mur.

Kilka obrazów rozwaliło się pod ciężarem Klausa, a on sam spadł na ziemię, jednak szybko się podniósł i spojrzał z niezbyt już miłym wyrazem twarzy na pannę Forbes. Siłą woli powstrzymywał się przed wyrwaniem jej serca.

- Jak mogłeś?! – nie przejmowała się zniszczeniami, trwała jakby w jakimś transie. – Zaufałam Tobie, wybaczyłam Tobie wszystko! Zepsułeś to! – brała byle co do ręki i rzucała tym, gdzie popadło, najczęściej w niego.

Innym razem te słowa wzbudziłyby w Mikaelsonie masę dobrych emocji, ale nie tym razem. Teraz jedyne co czuł to złość, wściekłość, jednak nie aż taką, jak Caroline. Caroline miała ochotę płakać, krzyczeć, niszczyć. Pierwszy raz czuła taki żal, tak wielką stratę po kimś.

Do pokoju z wielkim przerażeniem wszedł Elijah, który gdy zobaczył Care podszedł do niej i złapał ją za przedramię, żeby się uspokoiła. Ta w zamian popchnęła go tak mocno, że poleciał kilka metrów w tył.

- Zostaw mnie – warknęła w stronę szatyna i z powrotem powróciła na Niklausa. – Żałuję, że pozwoliłam Tobie wejść w moje życie, żałuję każdej sekundy spędzonej z Tobą! – krzyczała, a Klaus stał nie mając pojęcia co zrobić.

Bo gdyby coś zrobił, jego kolejnym ruchem byłoby zabicie Caroline, a tego nie chciał. W przeciwieństwie do Forbes, która gdyby tylko miała kołek z białego dębu bez wahania wbiłaby go prosto w serce Klausa, nawet jeśli to uśmierciłoby i ją.

Blondynka po raz kolejny próbowała dodzwonić się do swojego brata, jednak z takim samym marnym skutkiem, co zawsze. Nie miała pojęcia czy martwić się o Kola czy raczej, jak zrobił to Elijah, stwierdzić że to normalne u niego. W końcu nigdy nie odbierał, cały czas był w swoim świecie, zajęty tylko sobą i nie obchodziło go nic innego. Ale teraz było inaczej. Ostatnie jego słowa nie brzmiały pocieszająco dla Rebeki, mimo że Kol właśnie miał taki zamiar. W dodatku szedł na starcie z najsilniejszą osobą, jaką spotkali.

Nie chciała siedzieć w domu, bo tam wszystko ją przytłaczało i nie potrafiła normalnie myśleć, dlatego wyszła od razu po rozmowie z Elijahą. Przymierzała się kilka godzin do wyjazdu chodząc po Nowym Orleanie, aż zobaczyła osobę, na której widok serce zabiło w innym rytmie. Więc jednak przyjechał, pomyślała uśmiechając się szerzej. Od razu poznała w nim Stefana, zatem podeszła do niego, nie przejmując się towarzystwem Bonnie.

- Przyjechałeś – uśmiechnęła się wesoło, jednak widząc ich miny od razu uśmiech zleciał z jej twarzy. – Coś się stało?

- Caroline poszła do Twojego brata – wyjaśnił Salvatore, chowając radość na widok Rebeki za troską o przyjaciółkę – nie widzę tego za dobrze.

- Wiedziałam, że w końcu do niego poleci – wzruszyła ramionami, jakby nic się nie stało i spojrzała na Bonnie. – Twoje zaklęcie było słabe – rzuciła arogancko – albo jeszcze nie tak dawno nie żyłaś, Bennett – dodała i uśmiechnęła się ironicznie na koniec.

Mulatka patrzyła na Pierwotną z poważną miną. Czemu ona tak podejrzewa, skoro Bonnie kryła się bardzo dobrze? Wyjechała, nie dawała oznak życia, tylko co jakiś czas Jeremy wysyłał sms’a do kogoś, ale nie dała powodu, aby ktoś sądził, że nie żyje.

/Kearney, Nebraska, rok 1937/

Vanjah do tej pory nie miała pojęcia, dlaczego została w tym mieście. Albo raczej – dlaczego zostawiła tego faceta przy życiu? Jeszcze żaden, naprawdę żaden mężczyzna, z którym rozmawiała nie został żywy po spotkaniu z nią. Czym niby różnił się On od pozostałych?

Na samo wspomnienie brązowych oczu Carter dostała drgawek. Nie tyle z radości, a raczej ze złości. Tylko, czy bardziej irytował ją fakt jego zachowania, czy jej? No tego nie wiedziała w zupełności.

Minęły ponad trzy miesiące, kiedy Vanjah ponownie zawitała w progach tamtego klubu. Lata 30-ste naprawdę przypasowały do jej gustów. Przy wejściu powitał ją kelner, rozdający kieliszki z napojami alkoholowymi. Można powiedzieć, że tak na zachętę. Van szybko pochwyciła naczynie i przechyliła je, wlewając w siebie wódkę. Nie krzywiąc się, nie uśmiechając, ani w ogóle nie ukazując jakiejkolwiek mimiki twarzy, odłożyła pustą szklaneczkę i ruszyła pewnym krokiem do baru. Już w oddali zobaczyła tego samego mężczyznę, co kilka miesięcy temu. Z uśmiechem przysiadła się obok niego i zamówiła whiskey.

- Widzę, że Twoim największym problemem jest alkohol. To całkiem poważny kłopot, jeśli nie potrafisz pić z umiarem – powiedziała, dodając sarkazm, którego brunet zdawał się nie dosłyszeć.

- Jedynym moim problemem jesteś Ty – rzucił głosem wypranym z wszelakich emocji.

O nie, nie. Tego była za wiele, jak dla blondynki. Może i miał w sobie coś, czego inni faceci nie mieli, ale to nie On miał władzę, tylko właśnie Carter. To Vanjah sprawowała kontrolę nad wieloma ludzkimi życiami i to ona decydowała, kiedy ich czas dobiegnie końca.

- Może i masz rację – odparła po czasie i spojrzała na niego z diabelskim uśmiechem.

Mężczyzna nie za bardzo przejął się słowami wampirzycy, nawet nie raczył na nią spojrzeć, po prostu postanowił ją zignorować. Może wtedy sobie pójdzie, pomyślał spokojnie, dopijając kolejnego drinka tego wieczoru.

Chwyciła za żuchwę bruneta i odwróciła jego głowę w swoim kierunku tak, aby nareszcie na nią patrzył. Ciemnooki uniósł brwi. Zaprawdę natarczywa kobieta, dorzucił w myślach i złapał za jej rękę, próbując odciągnąć od swojej twarzy. Na próżno. Miała większą siłę niż się spodziewał po takiej drobnej dziewczynie. Od razu zrozumiał, kim ona jest, więc szybko zareagował nim zdążyła dostać się do jego umysłu. Obrzucił ją ostrym spojrzeniem i zmrużył oczy, używając swojej magii, która dostarczała Vanjah bóle głowy. Nie za silne, żeby nikt nic nie podejrzewał, jednak na tyle, aby wampirzyca poczuła.

- Jesteś czarodziejem – wysyczała, krzywiąc usta w grymasie i trzymając skroń jedną dłonią, czując jak ból ją unieruchamia.

- Czarownikiem, ściślej mówiąc – powiedział i po raz pierwszy uśmiechnął się.

Położył kilka banknotów na ladę, po czym wstał i odszedł, stwierdzając, że to koniec na dziś z piciem.

Carter wbiła wzrok w miejsce, gdzie zniknął brunet i niemalże warknęła na niego, co miało oznaczać, że jeszcze się z nim policzy. I na pewno nie będzie to miła wyliczanka.

Katherine przemierzała ulice, nie bardzo wiedząc jaki jest jej główny cel. Przez cały czas w głowie miała rozmowę z Elijahą i przez to nie potrafiła się skupić na teraźniejszym zadaniu. Jeszcze gorsze były myśli, które sama sobie układała, bardziej się dołując. Jednak z zachowania Mikaelsona tylko to potrafiła wywnioskować. Nie chciał Katherine jako wampira, nie ze względu na jej charakter, bo taki jej już zostanie na zawsze, ani nie chodziło o to, że ucieknie od niego. On po prostu nie miał zamiaru widzieć Pierce jako wampira. W oczach Elijahy jego stara Katerina istniała tylko wtedy, kiedy była człowiekiem. Naprawdę był naiwny sądząc, że powróci dawna Katerina Petrova jeszcze sprzed przemiany w wampira. Ta z 1492 roku. To nigdy się nie zdarzy, nawet jeżeli dziewczyna byłaby człowiekiem. Wszystko się w niej zmieniło przez 500 lat bycia wampirem i tego nie da się tak po prostu wyrzucić. To w niej pozostanie na zawsze.

Jej rozmyślania przerwał jakiś murzyn, który pojawił się tuż przed nią, sprawiając, że Kath zatrzymała się gwałtownie, omal na niego wpadając.

- Uważaj, jak chodzisz – warknęła i zauważyła, że skądś go zna, więc wyminęła go szybciej niż planowała.

- Wybacz – powiedział uprzejmie i wyrównał z nią krokiem. – Spotkaliśmy się raz – rzucił.

- Spotykam wielu ludzi. Jakoś nie wyróżniasz się niczym nadzwyczajnym – wysyczała, chcąc pozbyć się go jak najszybciej.

- Ale Ty za to tak – stwierdził i zatrzymał ją za ramię, odwracając w swoją stronę. – Nie jesteś wampirem – powiedział i zmarszczył brwi, nie drążąc wcześniejszego tematu.

- Brawo za spostrzegawczość – warknęła i wyszarpnęła się z jego uścisku.

Marcel obrzucił szatynkę zaciekawionym spojrzeniem i zmrużył lekko oczy. Po co w takim razie potrzebowała jego krwi, jeżeli nawet nie chciała się przemieniać? Dobra, nieważne. Nie obchodziło go to.

Katherine za to całymi siłami starała się utrzymać stoicki spokój, co jej na razie wychodziło. Miała ochotę uciec od niego, żeby tylko nic jej nie zrobił. Jednak to nie było w jej stylu… uciekać. Zadarła delikatnie głowę do góry i przyjrzała się Marcelowi.

- Znasz jakąś bardzo dobrą wiedźmę? – spytała w końcu.

- Znam – uśmiechnął się szerzej i uniósł brwi. – Coś za coś – rzucił, widząc przedtem w oczach szatynki nadzieję.

No tak… jak zawsze oczekiwał czegoś w zamian.

- Słucham? – wysyczała przez zęby.

- Pomożesz mi zemścić się na dwóch wampirach – zaczął, na co dziewczyna leniwie wywróciła oczami. – Może ich znasz? Elena i Damon – mówi Ci to coś? – spojrzał na Petrovę wyczekująco, bo widział, że to zdanie przykuło uwagę szatynki.

Katerina ukryła swoje zdziwienie za przebiegłym uśmiechem. Nie pytała nawet skąd ich zna, skupiła się na sobie. To dla niej wielka szansa. Nareszcie pozbędzie się swojego głupiego sobowtóra, który zniszczył jej życie, no i może ta wiedźma coś poradzi na jej nie-jestem-wampirem-bo-wzięłam-lekarstwo. Upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Czy to nie wspaniale?

- Zgoda – powiedziała pewnie i wymieniła się z Marcelem cwanymi uśmiechami.

Mikaelson zmrużyła powieki i przyjrzała się zielonookiej.

- Zejdź z niej, Rebekah – powiedział Stefan, odwracając uwagę blondynki od Bennett.

Ale tylko na chwilę. Może i Bonnie nie chciała nic mówić, ale Bekah koniecznie musiała dowiedzieć się, co nawaliło. Wiadomo było, że tak czy inaczej nawaliła Bonnie, jednak tyle jej nie wystarczyło.

- Gdzie byłaś przez ostatnie kilka dni? – zapytała blondynka, używając hipnozy, nim Stefan zdążył ją powstrzymać przed naruszaniem prywatności brunetki.

- W Las Vegas – mruknęła i zmarszczyła brwi przerażona swoją własną odpowiedzią.

To zdanie zdziwiło nie tylko Rebekę, ale i Stefana. Przez cały czas myślał, ba!, był pewien że Bonnie przesiaduje u matki, a ona tymczasem siedziała w Las Vegas. Niby co tam robiła?

- Spotkałaś tam przypadkiem Kola? – zadała kolejne pytanie, kiedy zrozumiała przypadłość.

- Tak – odparła lakonicznie i nagle wściekła się. – Przestań to robić! – krzyknęła na Rebekę, jednak ta wcale jej nie słuchała.

Blondynka uśmiechnęła się lekko i mimo chęci dowiedzenia się więcej postanowiła nie hipnotyzować znowu Bennett. Powróciła wzrokiem na Bonnie i przechyliła głowę.

- Naprawdę, Rebekah – zaczął Stefan, przywołując spojrzenie Mikaelson, która w dalszym ciągu się uśmiechała – musimy dotrzeć do Twojego domu nim będzie za późno – oznajmił poważnie.

- Za późno na co? – spytała, nie bardzo rozumiejąc co ma na myśli Salvatore.

- Caroline jest uparta, a Klaus porywczy. Nie sądzisz, że to źle się skończy? – uniósł brwi znacząco.

- Klaus nawet nie pomyśli o tym, żeby ją dotknąć – prychnęła i wywróciła oczami, na samą myśl, jak jej brat zmienił się w stosunku do Forbes.

- Uwierz mi, tym razem będzie miał dobry powód – powiedziała Bonnie, postanawiając w końcu się odezwać.

- Skoro tak, to czemu ją w ogóle puściliście? – spytała zdziwiona.

- Jak już mówiłem, Caroline jest bardzo uparta – rzucił młodszy Salvatore, dając nacisk na „bardzo”.

Mikaelson też miała swoje sprawy. Takie jak wybranie się na zakupy, czy bardziej uratowanie Kola, do czego potrzebowała pomocy braci, bo jeśli Kol jest w rękach Silasa, to sama nie da mu rady.

Blondynka westchnęła w końcu, odstawiając swoje plany na później i idąc w kierunku swojego domu. Za nią ruszyła pozostała dwójka. Do ich domu był naprawdę kawał drogi.

- Co się tutaj dzieje? – zapytał ostro najstarszy Mikaelson i znowu zbliżył się do Caroline.

- Chcesz wiedzieć co się stało? – spytała, jakby na chwilę uspokajając się. – On się stał! – wskazała palcem na Hybrydę i w sekundę znalazła się bardzo blisko niego. – Brzydzę się Tobą. Nie rozumiem, jak mogłam pomyśleć, że ktoś taki jak ty mógłby być dobry – spojrzała na wkurzoną twarz Klausa, wiedziała, że nic jej nie zrobi. – Obiecuję, że znajdę sposób, abyś umarł – wysyczała, patrząc prosto w jego oczy.

Nagle Niklaus jakby pobladł i wstrząsnęło nim od środka. Gwałtownym ruchem przyszpilił Caroline do ściany, dusząc ją, ale ona wcale się tym nie przejmowała.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz, kochana, ale jeśli powiesz jeszcze jedno słowo – zaciął się i wzmocnił uścisk na szyi wampirzycy.

- Jak mogłeś mi to zrobić? – miejsce szału w oczach Forbes zastąpiły łzy.

- Co? – tym razem to on był zdenerwowany, nawet nie panował nad tym co robi.

- Jak mogłeś zabić moją matkę? – wyszeptała i poczuła, jak łzy zalewają jej policzki.

Zdezorientowany Klaus puścił dziewczynę i odszedł trochę od niej. Czemu ona sądziła, że to on? Czy naprawdę w jej oczach był aż takim potworem? Patrzył ze zdziwieniem na Caroline, która osunęła się na kolana i schowała twarz w dłoniach. Cała furia zniknęła, a zamiast niej pojawiła się rozpacz.

Najstarszy Pierwotny również z zaskoczeniem oglądał pannę Forbes, ale w końcu spojrzał na Niklausa. Jego brat zabijał wielu ludzi, jednak czy byłby zdolny zabić kogoś bliskiego Caroline?

Klaus ukląkł przed blondynką, jakby nagle zapomniał o tym, co przed chwilą miało miejsce. Wiedział, że każde słowo, które padło z ust blondynki, czy każdy ruch zrobiła pod wpływem emocji.

- Caroline – mówił do niej, a ona kręciła głową, nie mając siły na nic innego.

Nie chciała czuć jego dotyku, nie chciała czuć tego bólu, nie chciała czuć tego chorego uczucia, które żywiła do pierwotnego i czuć się winną przez całe życie. Nie chciała czuć już nic. Przycisnęła powieki, wylewając ostatnie krople słonej wody i tym samym sprawiając, że wszystkie jej smutki odeszły. Cała nienawiść, którą w sobie trzymała – wyparowała. Czuła całą sobą, jak nagle wszystko zanika, jak wszystkie emocje ulatują każdą końcówką jej ciała. Uniosła lekko głowę, patrząc w zmartwione oczy Hybrydy i uśmiechnęła się delikatnie, wkładając w ten uśmiech resztki złości, jakie w sobie miała. Nie czuła już nic.

Klaus jakby nagle zastygł, widząc niebieskie oczy Caroline bez jakiegokolwiek wyrazu. Te same, które zawsze miały w sobie mnóstwo emocji naraz, potrafiły oddać jej aktualny humor, po nich mógł poznać, co dziewczyna czuje. Teraz iskierki zniknęły, pozostawiając pustkę. Nie mógł uwierzyć, że Caroline – najweselsza, najbardziej rozemocjonowana osoba na całej kuli ziemskiej – właśnie wyłączyła uczucia. 

***

Tamtaratam! Witam się z wami w ten cudowny piąteczek i no. :D TAK, jedyne co mi się podoba to to, że Care wyłączyła uczucia, ŁII! <3 Hahaha. xD NICNIC. :D 

Dzięęęki waaam za (ekhm, ekhm) prawie 10 000 wyświetleń! :O :OOOO Idę walić zonka, bo szoook :OOO Bez kitu, DZIĘKI WIELKIE <3 :O ŁOO, łooo! :_) jakie to piękne! <3 Dzięki też za to, że jesteście i że komentujecie i w ogóle za wszystko. <3 Jesteście strasznie kochani, kocham Was <3 WGL. Wakacje idą! <3 
Choć pogoda niezbyt dopisuje, akurat dzisiaj, no ale żyje się, prawda! <3 Wróciłam sobie niedawno z Pesy i z Maca i teraz piję herbatkę. WIEM, fajnie! XD No tak czy srak dziękuję wam w ogóle z całego serca i nie będę tyle gadać. xD Ostatnio was nie pozdrowiłam! :((
Pozdrawiam, życzę weny, pomysłów, cudownego weekendu, zdrowia, radości i ogólnie wszystkiego innego. <3
Do napisania! <3
love, love, love,
ArtisticSmile. <3